Βάλθηκαν να μας μάθουν… τουρκικά
Της ΕΛΕΝΗΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ – ΛΑΜΠΡΑΚΗ
Δεν μπορώ να μην ευχαριστήσω την ελληνική τηλεόραση, που, γνωρίζοντας ότι οι Έλληνες είναι ένας λαός πολυμαθής, με τάση προς τις ξένες γλώσσες, αποφάσισε να μας μάθει, εκτός από γαλλικά, ιταλικά, γερμανικά, αγγλικά, και μία ακόμα, που έχει πολύ σουξέ τελευταία, τα τουρκικά.
Έτσι, έκανε τους πολύ γέρους να θυμηθούν τις χαμένες πατρίδες και τους νεότερους τον τρόπο ζωής των απέναντι, τη γλώσσα και τις συνήθειές τους. Όποιο κανάλι και αν ανοίξεις, οι τουρκικές σειρές διαδέχονται η μία την άλλη, τόσες που στο τέλος θα χάσουμε και τον προσανατολισμό μας. Αριστερά ή δεξιά του Αιγαίου είμαστε; Ήμαρτον!
Χίλιες φορές να βλέπω παλιές ελληνικές ταινίες, παιδικά προγράμματα, παρά την υπό προϋποθέσεις αναπτυσσόμενη τουρκική κοινωνία, που παρ’ όλα αυτά δεν ξεχνά τις ρίζες της. Την κλεψιά, την απατεωνιά, τον τρόπο ζωής, που δεν είναι τίποτε άλλο παρά μόνο το κουμάρι, η τεμπελιά, η χαρτοπαιξία. Ακόμα και τα πλούσια τσιφλίκια έχουν κρυμμένη μια θλιβερή ιστορία, που τους αναγκάζει, για να την κρατήσουν, να βρίσκονται καθημερινά σε έναν πόλεμο πλουσίων ανταγωνιστών, που μπορούν να ελέγξουν τις τοπικές αρχές μπαινοβγαίνοντας στις φυλακές.
Μα, δεν έχουν, σκέφτομαι, παρελθόν που να τους κάνει υπερήφανους. Μόνο βαρβαρότητα και αρπαγή γης, που τη θεωρούν δική τους. Για ποιο πράγμα μιλάει ο Ερντογάν όταν λέει για «γαλάζια πατρίδα», για το Αιγαίο, τη θάλασσα, που προσπαθούν να την κάνουν δικό τους πέρασμα; Και εμείς, προς απάντηση των απαιτήσεών τους, παίζουμε στην τηλεόραση τα σίριαλ ενός λαού που παραμένει ακόμα σε κατάσταση ίδια με εκείνη που άφησαν πίσω τους οι Έλληνες, όταν αποχωρίζονταν τη γη των πατεράδων τους;
Βάλτε, λοιπόν, Ξενόπουλο, Καραγάτση, για να δει ο κόσμος τι θα πει να ζεις με αισθήματα και γαλήνη, τι θα πει ελληνική λογοτεχνία, που τη βάλαμε στην άκρη, δεχόμενοι σειρές ασήμαντες και θλιβερές, που προσπαθούν να μας πείσουν ότι οι Τούρκοι έχουν μια ελάχιστη ευαισθησία σε ό,τι παραμελημένο, όμορφο και ανίσχυρο.