Αντ. Αργυρός: Και τώρα τι κάνουμε; – Oυδέποτε o Ελληνισμός διέτρεξε τέτοιον άμεσο και ψηλαφητό κίνδυνο…
Του
ΑΝΤΩΝΗ Π. ΑΡΓΥΡΟΥ
Δικηγόρου ΑΠ, Αν. Νομικού
Συμβούλου Πανεπιστημίου Αθηνών
«Οι μισές δουλειές, οι μισές κουβέντες,
οι μισές αμαρτίες, οι μισές καλοσύνες
έφεραν τον κόσμο στα σημερινά χάλια.
Φτάσε, μωρέ άνθρωπε, ως την άκρα,
βάρα και μη φοβάσαι!».
Νίκος Καζαντζάκης,
«Βίος και Πολιτεία του Αλέξη Ζορμπά»
Οι εκλογές και οι ευρωεκλογές έγιναν, μια νέα κυβέρνηση ήρθε και το καλοκαίρι αυτό μας βρίσκει σ’ ένα νέο ιστορικό σταυροδρόμι και έτσι κλείνει ο πολιτικός κύκλος της Μεταπολίτευσης. Δυστυχώς για τη χώρα μας, βρέθηκε στη μέση του ανταγωνισμού των μεγάλων δυνάμεων για τον έλεγχο των ενεργειακών αποθεμάτων και τη διανομή τους, κυρίως προς την Ευρωπαϊκή Ένωση. Οι γείτονές μας τραβούν τον δρόμο της πόλωσης, με την καθοδήγηση της Ρωσίας, και προσπαθούν να παρεμποδίσουν την εξόρυξη και διάθεση του φυσικού αερίου στην Ευρώπη από τα κοιτάσματα της Κύπρου και του Αιγαίου. Η κυβέρνησή μας –αλλά και οποιαδήποτε άλλη, υπό αυτές τις συνθήκες– είναι σε πολύ δύσκολη θέση.
Ο Ελληνισμός οφείλει να συνειδητοποιήσει ότι ουδέποτε διέτρεξε τέτοιον άμεσο και ψηλαφητό κίνδυνο. Τις φωνές, τις κραυγές, τις καμπάνες της επερχόμενης εθνικής συμφοράς πριν από το 1974 δεν τις άκουγαν οι αρμόδιοι. Και δεν τις έβλεπαν; Οι Τούρκοι ό,τι λέγουν το πράττουν. Όπως λέει ο Θουκυδίδης: Εκείνος που έχει την κατάλληλη, ικανή και υπέρτερη ισχύ επιβάλλει τη θέλησή του ως εκεί που του επιτρέπουν (κάθε φορά) οι δυνάμεις του και, από την άλλη, ο αδύναμος αντίπαλός του, εκείνος που δεν διαθέτει την αναγκαία επάρκεια ισχύος, εξαναγκάζεται να υποχωρεί και να υποτάσσεται, τόσο όσο τον υποχρεώνει η αδυναμία του.
Πρέπει λοιπόν να προστατευθούν τα ζωτικά εθνικά συμφέροντα, που έντονα απειλούνται, με την επαύξηση της μαχητικής μας ισχύος και να δοθεί ανάσα στους ταλαιπωρημένους Έλληνες από τη δεκαετή δημοσιονομική κρίση που βασάνισε τη χώρα.
Ίσως υπάρχουν ορισμένοι που δεν έχουν αντιληφθεί ή αρνούνται να συνειδητοποιήσουν πού έχει φθάσει η οικονομική κατάσταση στην ελληνική κοινωνία. Χρειάζεται, θαρρώ, ένα απλό παράδειγμα. Ελεύθερος επαγγελματίας, επιστήμων, έλαβε σήμερα το εκκαθαριστικό της εφορίας, με βάση το οποίο είχε συνολικό φορολογητέο εισόδημα για το 2018 2.832,82 ευρώ. Αυτός λοιπόν οφείλει φόρο 1.268,54 ευρώ (κύριος φόρος 200,56 ευρώ, προκαταβολή φόρου 417,98 ευρώ, τέλος επιτηδεύματος 650 ευρώ). Βεβαίως, δεν μπορεί να πληρώσει τον ΕΦΚΑ και τη διαβίωσή του, ενώ λόγω του αντικειμένου εργασιών είναι αδύνατη η είσπραξη χρημάτων που δεν θα φορολογηθούν.
Γεννάται το εύλογο ερώτημα: Πώς θα βρει ο συγκεκριμένος, που δεν έχει άλλες οικογενειακές υποχρεώσεις, τα αναγκαία για τη διαβίωσή του; Εκατόν ογδόντα ημέρες τον χρόνο δουλεύουν οι Έλληνες για να συντηρούν το κράτος. Η συνολική επιβάρυνση από φόρους και εισφορές (78 δισ. το 2019) είναι σχεδόν διπλάσια από το ποσό που καταβάλλουν τα νοικοκυριά (42 δισ. το 2017) για την κάλυψη των βασικών αναγκών (στέγαση, διατροφή, μεταφορές, ένδυση κ.λπ.), σύμφωνα με την έκθεση του Κέντρου Φιλελεύθερων Μελετών «Μάρκος Δραγούμης» (ΚεΦίΜ) για το 2019. (βλέπε εφημερίδα «Καθημερινή», 31/7/2019). Η υπερφορολόγηση, με τη συνταγή του ΔΝΤ, οδήγησε το πιο δραστήριο και παραγωγικό κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας στην πτώχευση.
Επιβάλλεται –θα έλεγα, είναι εθνικό καθήκον– να ενθαρρύνουμε, να ενισχύσουμε και να προστατεύσουμε τις επιχειρήσεις, ώστε να έλθει η ανάπτυξη, χωρίς την οποία καμιά πρόοδος δεν μπορεί να ευδοκιμήσει. Μένει να δούμε εάν ήρθε η ώρα που η προτεινόμενη μεταρρύθμιση στο κράτος θα αποτελέσει τον διαχρονικά πολυπόθητο νόμο, που, όπως το έθεσε ο Εμμανουήλ Ροΐδης, θα «επιτάσσει την εφαρμογήν όλων των υπολοίπων νόμων». Κανείς δεν είναι, ούτε επιτρέπεται να είναι υπεράνω του νόμου. Όλοι οι πολίτες, ακόμη και εκείνοι που εκλέγονται, πρέπει να αντιμετωπίζονται το ίδιο με τους υπόλοιπους.
Μπορεί κανείς να ισχυρισθεί πως κάποιο ζήτημα, όπως η άδικη φορολόγηση, επιτρέπεται να μας αφήνει αδιάφορους. Μικρά ή μεγάλα ζητήματα είναι το ίδιο σ’ ένα κράτος δικαίου, εκείνο που έχει σημασία είναι η αυστηρή τήρηση των νόμων. Αυτό που έχει σημασία είναι να μη γίνονται διακρίσεις. Είναι σημαντικό αυτό να τηρείται χωρίς παρεκκλίσεις. Δεν αντιλαμβάνομαι την απραξία, την αδιαφορία και την έλλειψη βούλησης κάποιων κρατικών οργάνων για λύσεις των προβλημάτων και μάλιστα τέτοιας έκτασης. Η φορολογία πρέπει να έχει σκοπό την υποστήριξη των αδυνάτων αλλά και την ανάπτυξη, όχι την πτώχευση του πιο παραγωγικού κομματιού της ελληνικής κοινωνίας.
Σήμερα η φορολογία συμπεριφέρεται με τακτικές Ντάλτον (Άγριας Δύσης) στους πολίτες. Είναι θέμα δικαιοσύνης, κατά τον ιερό Αυγουστίνο: «Αν απουσιάζει η δικαιοσύνη, τι άλλο είναι, παρά οργανωμένη ληστεία;».