Σπύρος Παπαδόπουλος: Κλείσαμε τα παιδιά μας σε σελοφάν

«Προτιμώ τον εαυτό μου είκοσι χρόνια νεότερο. Αλλά αν είχα ένα κουμπί που, με το πάτημά του, θα μπορούσα να διαλέξω μια εποχή, θα πήγαινα πολύ πιο πίσω. Τότε που οι μπακάληδες και οι μαραγκοί είχαν το μολύβι πίσω από το αφτί. Πάσχω από παρελθοντολαγνεία. Είμαι κολλημένος στη δεκαετία του 1960.

Δεν ονειρευόμουν και δεν ονειρεύομαι. Είναι κατάλοιπο του αυτοσχεδιασμού όπου σου έλεγα ότι καταφεύγαμε πιτσιρικάδες για να επιβιώσουμε. Έχω μάθει να μην ασχολούμαι με το μέλλον. Διαχειρίζομαι το παρόν, την πραγματικότητα και – όσο και αν ακούγεται μοιρολατρικό – αφήνω τη ζωή να κάνει παιχνίδι. Ποντάρει η ζωή και εγώ λέω ‘‘μέσα’’ ή ‘‘πάσο’’.

Οι άνθρωποι της δικής μου γενιάς δουλέψαμε σκληρά από μικρά παιδιά. Και το να μάθεις να δουλεύεις και να βάζεις στον εαυτό σου δύσκολα είναι μεγάλη προίκα ζωής. Πλέον, από δύο κουβέντες, μπορώ να καταλάβω αν κάποιος έχει δουλέψει πολύ. Οι άνθρωποι που έχουν δουλέψει πολύ και σκληρά έχουν μια άλλη ματιά, μια άλλη γενναιότητα. Δεν τους περισσεύει χρόνος για να φοβηθούν. Κάναμε το λάθος, ακριβώς επειδή εμείς τραβήξαμε όλα αυτά, να κλείσουμε τα παιδιά σε ένα σελοφάν. Αλλά, εκεί έξω, ο στίβος δεν είναι έτσι. Θέλει τρέξιμο».

Υπογραφή: Σπύρος Παπαδόπουλος, ηθοποιός, που κάθε Σάββατο μας διασκεδάζει με το «Στην υγειά μας, ρε παιδιά»

Φωτό: protothema.gr