Ν. Στραβελάκης: Μερικές φορές τα λόγια είναι περιττά

Του
ΝΙΚΟΥ ΣΤΡΑΒΕΛΑΚΗ,
Οικονομολόγου του Εθνικού
και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών

Πριν από μια βδομάδα και κάτι, μια νεαρή γυναίκα που εργαζόταν ως αποκλειστική πήδηξε στο κενό, μπροστά στον φόβο ενός κλιμακίου που πήγαινε να την ελέγξει. Εργαζόταν χωρίς «άδεια» στο θολό καθεστώς του εργασιακού Μεσαίωνα αυτής της κοινωνίας. Άλλοι τη συμπόνεσαν, άλλοι, όπως η εφημερίδα «Athens Voice», έφτασαν να λοιδορήσουν τον θάνατό της.

Λίγοι αναρωτήθηκαν γιατί το ελληνικό κράτος επιμένει να έχει χιλιάδες εργαζόμενους σε αυτό το καθεστώς. Και όμως ο λόγος είναι προφανής και είναι τόσο παλιός όσο σχεδόν και το ίδιο και το σύστημα. Θέλουν μια εργατική τάξη μέσα στην εργατική τάξη, έναν μηχανισμό πίεσης των μισθών και των εργασιακών δικαιωμάτων, αλλά κυρίως έναν μηχανισμό πολυδιάσπασης των ίδιων των εργαζόμενων.

Η προπαγάνδα είναι επίσης παλιά και γνωστή, οι οικονομικοί μετανάστες είναι εκείνοι που υποτίθεται παίρνουν τις δουλειές, λες και άμα δεν υπήρχαν ο κόσμος θα είχε απασχόληση. Είναι ο φθηνός και εύκολος τρόπος, όταν δεν υπάρχει ψωμί, να τα ρίχνουμε σε εύκολες λύσεις και αφορισμούς, που δεν κάνουν τίποτε άλλο από το να διαιωνίζουν τους περιορισμούς. Και όμως είναι ακριβώς αυτοί οι περιορισμοί που οδηγούν στην αποδυνάμωση των εργαζόμενων.

Δεν είναι δύσκολο να καταλάβει κανείς ότι η «νομιμοποίηση» των οικονομικών μεταναστών, αναφορικά με την παροχή εργασίας, θα οδηγήσει σε εναρμόνιση των μισθών ανάμεσα στους έχοντες και μη έχοντες τις περιβόητες «άδειες εργασίας». Οι αποκλειστικές νοσοκόμες και υψηλότερες αμοιβές θα είχαν και καλύτερες συνθήκες εργασίας και συνδικαλιστικής διεκδίκησης, έχοντας στο πλευρό τους τις μετανάστριες συναδέλφους τους.

Όμως το σημαντικότερο είναι ότι αυτοί οι διαχωρισμοί το βασικό που κάνουν είναι να διαλύουν την ανθρωπιά και την αλληλεγγύη μεταξύ μας. Δεν νομίζω ότι μπορεί να μετρηθεί με λεφτά και αναλύσεις το γεγονός ότι δεν γράφτηκε μια αράδα γι’ αυτό το περιστατικό και όταν γράφτηκε ήταν για να προκαλέσει το κοινωνικό σύνολο, λοιδορώντας μια νεκρή γυναίκα.

Τελικά εναπόκειται στα αριστερά αντανακλαστικά αυτής της κοινωνίας να βάλει το όριο σε αυτήν την παλαβωμάρα που επιχειρείται να μας επιβληθεί. Το όριο δεν είναι άλλο από το να τιμωρήσει, πηγαίνοντας μαζικά στις κάλπες, τη λογική του μίσους, του ατομισμού και του διαχωρισμού που αντιπροσωπεύει η νίκη της Νέας Δημοκρατίας στις εκλογές της Κυριακής.

Φυσικά, η ψήφος στον ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να θεωρηθεί τιμωρητική ψήφος, όταν για τέσσερα χρόνια δεν έκανε τίποτα γι’ αυτά τα θέματα. Παρόλο που οι προτιμήσεις μου είναι δεδομένες, αφού είμαι υποψήφιος με την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, δεν θα πω το προφανές. Αυτό που θα ζητήσω είναι να ενισχυθούν όλες οι δυνάμεις με ξεκάθαρη αντιρατσιστική θέση. Είναι μια ψήφος-απάντηση στους φυσικούς και ηθικούς αυτουργούς των ρατσιστικών εγκλημάτων που συγκλόνισαν αυτήν τη χώρα. Ένα χρέος στην ανθρωπιά μας.
Δεν θέλω να πω κάτι περισσότερο. Καλή ψήφο σε όλους…