Χρ. Χαλαζιάς: Πολιτικός επαγγελματίας ή λειτουργός
Του
ΧΡΗΣΤΟΥ Η. ΧΑΛΑΖΙΑ
Σε μέρες σαν κι αυτές που περνάμε σήμερα αξίζει να ξαναθέσει ο καθένας μας στον εαυτό του το αποφασιστικό ερώτημα, που χαρακτηριστικά έχει θέσει ο Βέμπερ στο βιβλίο του «Η Πολιτική ως Επάγγελμα»: «Άραγε, τι από όλα συμβαίνει; Ζει για την πολιτική ή ζει από την πολιτική ή και τα δύο;» Ανάλογα με τη δράση του, ο κάθε πολίτης μπορεί πάνω σε βασικά θέματα να κρίνει τι έχουν επιλέξει οι πολιτικοί σε βασικά θέματα της καθημερινότητας.
Αναρωτιόμαστε όμως αν, πραγματικά, τα θεμελιώδη προβλήματα της σημερινής κοινωνίας αποτελούν προτεραιότητα γι’ αυτούς ή δίνουν προτεραιότητα σε άλλα, ως επαγγελματίες και όχι ως λειτουργοί. Μολαταύτα, ας επιχειρήσουμε μια τέτοια ιεράρχηση και ας αφήσουμε στους επαγγελματίες να πουν αν αυτοί διαφωνούν.
Αναμφισβήτητα, το πρωταρχικό πρόβλημα είναι η διατήρηση της πολιτικής ομαλότητας, δηλαδή της λειτουργίας των δημοκρατικών θεσμών.
Σ’ ένα μεγάλο ποσοστό και οι ίδιοι πολιτικοί φορείς είναι δημιουργήματα των νομοτελειών που ενεργοποίησε η πολιτική ανωμαλία τις τελευταίας οκταετίας. Αυτές οι νομοτέλειες δεν πρόκειται να απενεργοποιηθούν με απλές ιεροτελεστίες και επικλήσεις προθέσεων και βουλήσεων. Η ομαλότητα θα τσιμενταριστεί, όταν αποδεχτούμε ότι οι κανόνες της δημοκρατίας είναι αυτοσκοπός και δεν αποτελούν συγκυριακά εργαλεία σκοπιμότητας. Πρέπει ακόμη να συνειδητοποιήσουμε ότι κάτω από τις σημερινές συνθήκες οξύτητας των πολιτικών και κοινωνικών αντιθέσεων, οι δημοκρατικές διαδικασίες απαιτούν χρόνο και υπομονή, όπως και η ανάπτυξη μιας χώρας, που έμεινε χωρίς στρατηγικής σημασίας κρατικές επιχειρήσεις.
Η κοινωνία έχει αγανακτήσει. Περνά μια από τις σοβαρότερες κρίσης της νεότερης ιστορίας. Τα στοιχεία δείχνουν ότι η κρίση δεν δημιουργήθηκε τώρα. Αντίθετα, υπάρχουν πολλά επιχειρήματα που πείθουν ότι απλώς η αποδέσμευση των στοιχείων της πολιτικής δυναμικής που αναμφισβήτητα συντελέσθηκε με τη δεξιά διακυβέρνηση, κυρίως των περιόδων 1990 – 1993 και 2004 – 2009, έφερε τη σοβαρή κρίση. Το φάρμακο για μια τέτοια κατάσταση δεν είναι οι πολιτικοί των υποσχέσεων, αλλά οι βαθιές μεταρρυθμίσεις υπέρ του λαού και της ανεξαρτησίας της χώρας.
Όμως η ιστορία μας έχει δείξει επανειλημμένα ότι οι βαθιές μεταρρυθμίσεις δεν γίνονται κατ’ ανάγκη με συνολικές λύσεις. Πιο πετυχημένες είναι εκείνες οι μεταρρυθμίσεις που στηρίζονται σε πρωτοβουλίες αποδεδειγμένα αποτελεσματικές. Με την προϋπόθεση βέβαια ότι οι επεμβάσεις θα γίνονται στην επαρκή κλίμακα, ώστε να πείθει τον λαό ότι τα πράγματα οδηγούν στη σωστή προοπτική.
Αυτό που χρειάζεται είναι το εξής: Να συμφωνήσουν σε έναν πίνακα βάσης που θα βάλουν οι πολιτικοί, αφού καταγράψουν τις οικονομικές, κοινωνικές δυνατότητες και το έμψυχο υλικό που υπάρχει διαθέσιμο σήμερα, ελέω Δημογραφικού. Οι μεταρρυθμίσεις απαιτούν γνώση, κοινωνική πείρα, καταξιωμένα κοινωνικά πρόσωπα και όχι άεργα κομματικά στελέχη, γιατί οι αλλαγές δεν γίνονται με απλές προθέσεις και τεχνοκράτες που μετρούν αριθμούς και όχι ανθρώπους.
Το κύριο ζητούμενο είναι η αποκατάσταση της αξιοπιστίας των μεταρρυθμίσεων. Μια κοινωνία σε κρίση, που δεν έχει αξιόπιστες μεταρρυθμίσεις, θα γλιστρά συνεχώς και σε βαθύτερη κρίση, μέχρι να εκραγεί. Τίποτα δεν τη σώζει. Ο συντηρητισμός μόνο φενάκες είναι σε θέση να προσφέρει. Η αξιοπιστία όμως δεν
πετυχαίνεται ούτε με προοδευτικές δυνάμεις και αλληλοκατηγορίες ούτε με νεοφιλελευθέρους δογματισμούς και μισαλλοδοξίες.
Και, προπαντός, δεν πετυχαίνεται με την υιοθέτηση αβανταδόρικων συνθημάτων, που αποδεδειγμένα οδήγησαν σε συσπείρωση ψηφοφόρων, αλλά κατέληξαν σε αποτυχίες σκοπών και μεταρρυθμίσεων, αφήνοντας τον λαό στο περιθώριο, προκειμένου να διατηρήσουν την εξουσιαστική βουλευτική – υπουργική πολυθρόνα ως επαγγελματίες καριερίστες της πολιτικής.
Οι οραματισμοί για δημοκρατία, κοινωνική αξιοκρατία, σεβασμό στους θεσμούς, κράτος πρόνοιας, δικαιοσύνη, στήριξη της ιστορικής – πολιτιστικής ταυτότητας της χώρας και δημιουργική ζωή ποτέ δεν χάνουν την ομορφιά και τη σημασία τους. Σήμερα όμως οι οραματισμοί αυτοί οφείλουν, περισσότερο από κάθε άλλη φορά, να είναι γνήσιοι και αποτελεσματικοί!