Ν. Βαλαβάνη στο “Π”: Τα Μνημόνια και η ενότητα της Αριστεράς
Της
ΝΑΝΤΙΑΣ ΒΑΛΑΒΑΝΗ*
Συμμετείχα πρόσφατα σε μια ενδιαφέρουσα ραδιοφωνική εκπομπή συζήτησης με τους
ακροατές, όπου σχεδόν όλοι, ό,τι κι αν έλεγα για τις μνημονιακές πολιτικές ή το σημερινό «μεταμνημονιακό» μνημονιακό καθεστώς, με ξαναρωτούσαν: «Αλλά για την ενότητα της
Αριστεράς τι άποψη έχετε;». Υπονοώντας πως όσοι θεωρούμαστε αριστεροί θα έπρεπε να εξασφαλίσουμε ενωμένοι ότι μια κυβέρνηση Μητσοτάκη δεν θα διαδεχθεί τη σημερινή κυβέρνηση. Αυτό μ’ έκανε να σκεφτώ πόσο περίπλοκη έχει γίνει η κατανόηση μιας σχετικά απλής κατάστασης στο μυαλό των ανθρώπων.
Η Αριστερά δημιουργήθηκε για να υπηρετήσει μια επιταγή: Να αλλάξει τον κόσμο, επειδή το χρειάζεται. Η ενότητα της Αριστεράς, πρόβλημα παλιό, όσο και η ίδια η Αριστερά, δηλαδή τουλάχιστον ενάμιση αιώνα, αναφέρεται σε διαφορετικές προσεγγίσεις γύρω από θεμελιακά προβλήματα για τον δρόμο προς τον σοσιαλισμό ή τι είδους σοσιαλισμό ήθελε το καθένα από τα ιστορικά ρεύματά της. Έναν αιώνα πριν, π.χ., κεντρικό ήταν το δίλλημα που έθεσε στον Μπερνστάιν η Ρόζα Λούξεμπουργκ: «Μεταρρύθμιση ή επανάσταση;».
Σήμερα, βέβαια, χάρη στη νεοφιλελεύθερη ανασυγκρότηση του καπιταλισμού, χρειάζεται πλέον επανάσταση (ανατροπή) για να γίνει δυνατή και η απλούστερη μεταρρύθμιση: Πραγματική, για ουσιαστική βελτίωση της ζωής των πολλών και όχι βάφτισμα σε μεταρρύθμιση της πολιτικής, π.χ., αρπαγής του δημόσιου πλούτου ή τσακίσματος των εργαζόμενων ανθρώπων.
Η Ελλάδα, επιπλέον, δέκα χρόνια από την κρίση του 2009, είναι η μοναδική χώρα της ΕΕ που το ΑΕΠ της βρίσκεται στο -22% του ΑΕΠ που είχε το 2009 (όλες οι άλλες –εξαίρεση η Κύπρος με -1%–, βρίσκονται αρκετά ψηλότερα απ’ το ΑΕΠ που είχαν τη χρονιά της κρίσης): Είναι σαν να έχει βγει μέσα από πόλεμο.
Μόνο που αντί να προσδοκά πολεμικές αποζημιώσεις, θα πρέπει να πληρώνει για να συνεχίσει να εξυπηρετεί ένα μη βιώσιμο χρέος, τουλάχιστον μέχρι το 2060 πλεονάσματα που καμιά χώρα με πλεονασματικό προϋπολογισμό –είτε πρόκειται για τη Γερμανία είτε για τις πετρελαιοπαραγωγικές χώρες του κόσμου– δεν κατάφερε ποτέ να παρουσιάζει επί 40 συνεχόμενα χρόνια…
Οι μνημονιακές και «μεταμνημονιακές» πολιτικές καταλήστευσης χώρας και ανθρώπων για την εξυπηρέτηση του χρέους είναι νεοφιλελεύθερες – γιατί αυτό είναι τα Μνημόνια, και όχι δεξιά ή αριστερά, ανάλογα με την ταυτότητα της κυβέρνησης που τα εφαρμόζει. Όταν τις μνημονιακές πολιτικές εφαρμόζει μια κυβέρνηση που θεωρεί ότι «το ΔΝΤ έχει προσφέρει πολλά στην Ελλάδα», τότε είναι αυτό που λέμε «κύλησε ο τέντζερης και βρήκε το καπάκι».
Όταν τις εφαρμόζει μια κυβέρνηση, η πρώτη της Αριστεράς, που «άκουσε» τις απαιτήσεις της ιστορικής στιγμής και εκλέχτηκε με πρόγραμμα απελευθέρωσης του λαού και της χώρας και ανάκτησης της λαϊκής και κρατικής κυριαρχίας, κέρδισε την πιο γενναιόδωρη στήριξη που μπορεί ποτέ να δώσει λαός σε κυβέρνηση –αποφασίζοντας 62% με κλειστές τράπεζες (!)– και αυτήν τη στήριξη τη σπατάλησε μέσα σε μία βδομάδα, αποδεχόμενη το (χειρότερο από το σχέδιο Γιούνκερ) τρίτο Μνημόνιο, τότε μπορεί αυτό να το έκανε με δάκρυα στα μάτια, αλλά τα κοινωνικά αποτελέσματα είναι ανάλογα με αυτά των κυβερνήσεων που «αγαπούν» την «τρόικα»: Ερήμωση της χώρας, τα παιδιά στο εξωτερικό, τσακισμένες ζωές, προοπτική ενός ατέλειωτου «μεταμνημονιακού» χειμώνα.
Η ενότητα όλων των ρευμάτων της Αριστεράς είναι πολύτιμη και πάντα σχετίζεται με την προγραμματική απελευθερωτική απαίτηση της ιστορικής στιγμής. Η Αριστερά υπάρχει μόνο για έναν λόγο, για να είναι κοινωνικά χρήσιμη. Δεν ισχύει το αντίθετο. Στο «μεταμνημονιακό» τέλμα, σήμερα, ενότητα της Αριστεράς σημαίνει ενότητα δράσης για ανατροπή του «μεταμνημόνιου» και όχι για την καλύτερη δυνατή συνεργασία με τους δανειστές για τη διαχείρισή του. Η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ δεν φαίνεται να έχει συνειδητοποιήσει πως όταν επί τέσσερα χρόνια διακήρυσσε ότι η απαλλαγή από τα Μνημόνια περνάει μέσα από την πιο πιστή εφαρμογή τους, κάποια στιγμή θα γινόταν προφανέστατο στον περισσότερο κόσμο ότι αυτό μπορεί να το κάνει καλύτερα ο Μητσοτάκης.
* Η Νάντια Βαλαβάνη ήταν αν. υπουργός Οικονομικών και είναι υποψήφια με τη Λαϊκή Ενότητα στον Νότιο Τομέα της Β’ Αθήνας.
Φωτό: naftemporiki.gr