ΤΑ ΧΑΜΕΝΑ
Συγγραφέας
Μιχάλης Φακίνος
ΕΓΩ. Όμηρος Κωπηλάτης το ψευδώνυμό μου. Γράφω για λαβύρινθους.
Η ΖΩΗ. Άσπρα μαλλιά. Φοράει ζακέτα. Κάθεται στην πολυθρόνα της. Έχει Αλτσχάιμερ.
Ο ΚΥΡΙΟΣ ΕΥΤΥΧΙΟΣ. Σύζυγός της. Τη φροντίζει. Της διαβάζει Μπόρχες, Κάφκα, Ντοστογιέφκσι, Τολστόι, Βιρτζίνια Γουλφ, Κέρουακ. Συλλέκτης ωραίων λέξεων. Χαράσσει σε ταμπέλες νέα τοπωνύμια σε παλιούς δρόμους. Μερικές θέλει να τις στείλει στη Σελήνη.
Ο ΜΙΚΡΟΣ. Δίδυμος αδερφός του κύριου Ευτύχιου. Λείπει χρόνια στην Αμερική. Επιστρέφει με μια μαριονέτα, ένα κλουβί κι ένα ρολόι χειρός.
Μπλουμ. Ξαπλωμένος στο χαλάκι του. Κοντά στα πόδια της Ζωής. Είναι σκύλος. Δεν γαβγίζει πια.
ΚΥΡΙΟΣ ΜΠΙ. Μπι, όπως το δεύτερο γράμμα της αγγλικής αλφαβήτας. Ψάχνει να βρει τους 903 θανάτους. Λέει ιστορίες. Σαν κι αυτή…
Μια ιστορία σιωπής γεμάτη κραυγές και ψιθύρους. Μια εσωτερική οδύσσεια πότε σε ρυθμό ροκ εν ρολ και πότε στον ρυθμό της ραπ. Με συνεχώς παρόντα τα χαμένα.
Απόσπασμα βιβλίου
Μπι
Ο κύριος Ευτύχιος κάθεται σε ένα σκαμνάκι. Σκυμμένος μπροστά κοιτάζει τα ρούχα που στροβιλίζονται μέσα στον κάδο του πλυντηρίου και στριφογυρίζει κι αυτός το κεφάλι του ακολουθώντας τον κυκλικό χορό των ρούχων που πλένονται, λες και προσπαθεί να ξεχωρίσει, έτσι που είναι μπερδεμένα μεταξύ τους, να καταλάβει ποιο είναι σεντόνι, πουκάμισο, φανέλα, εσώρουχο, ψάχνει μήπως του ξέφυγε κανένα χρωματιστό, κάποιο κόκκινο, κάποιο μαύρο, και ξεβάψει και του χαλάσει όλα τα ασπρόρουχα, και άντε μετά…
Ο κύριος Ευτύχιος φοράει μαύρο κοστούμι, μοβ γραβάτα, και ξαφνικά αναρωτιέται γιατί φοράει το καλό του κοστούμι, γραβάτα και τα μαύρα του παπούτσια μέσα στο μπάνιο, καθισμένος στο σκαμνί να κοιτάζει το πλυντήριο. Μήπως πρέπει να πάει κάπου έξω; Μήπως έχει κάποια υποχρέωση; Τι ώρα είναι; Ανασηκώνει το αριστερό μανίκι και κοιτάζει το ρολόι του. Μήπως ήρθε η ώρα να της δώσει τα χάπια; Αχ, μωρέ…
…λοιπόν, άκου τι έχω παρατηρήσει. Ο Μπλε και η Ροζ κάθε πρωί στις έντεκα κατεβαίνουν στην παραλία. Ο Μπλε φοράει μπλε μπανιερό και μπλε σαγιονάρες. Η Ροζ από τη μέση και κάτω είναι τυλιγμένη με διάφανο ροζ παρεό, φοράει ροζ ολόσωμο μαγιό και ροζ σαγιονάρες. Στα χέρια τους κρατούν διπλωμένες σεζλόνγκ. Του Μπλε έχει χρώμα μπλε και της Ροζ ροζ. Στους ώμους τους έχουν κρεμασμένες ο Μπλε μια πάνινη μπλε ευρύχωρη τσάντα και η Ροζ μια παρόμοια αλλά ροζ χρώματος. Ακουμπούν τα πράγματά τους στο ίδιο ακριβώς σημείο που τα ακουμπούν κάθε μέρα, ίσως και να το έχουν σημαδέψει με έναν σωρό από βότσαλα και πετραδάκια. Αμέσως ανοίγουν ο καθένας τη δική του σεζλόνγκ, κολλητά, η μία να ακουμπά στο πλευρό της άλλης. Αλλά δεν κάθονται. Ο Μπλε, όρθιος, βγάζει τα γυαλιά ηλίου που φοράει – μπλε τζάμι με μπλε σκελετό. Το ίδιο κάνει και η Ροζ. Βγάζει τα δικά της γυαλιά – ροζ τζάμι με ροζ σκελετό…
…και ο κύριος Ευτύχιος θυμήθηκε πως η απλώστρα των ρούχων έχει παλιώσει πια, στραπατσαρισμένη από τότε που ο αέρας την έριξε χάμω, σκούριασαν και οι γωνίες της, κι αυτά τα καινούργια μανταλάκια, βρε παιδί μου, τα πλαστικά, φτηνοπράγματα, σπάνε με το παραμικρό, δεν κρατάνε…
…και μετά ο Μπλε βάζει μέσα στην μπλε τσάντα τα μπλε γυαλιά του και βγάζει ένα μεγάλο μπλε τόπι. Η Ροζ βάζει μέσα στη ροζ τσάντα τα ροζ γυαλιά της και βγάζει ένα μεγάλο ροζ τόπι. Και αρχίζουν να πετάνε, με ωραίες καμπύλες, ο Μπλε το μπλε τόπι του και η Ροζ το ροζ τόπι της, ο ένας στον άλλο, συνεχώς με γελάκια, δεν φαίνονται, αλλά τα γελάκια του Μπλε είναι μπλε και της Ροζ ροζ, χαρωπά παίζουν με τα τόπια τους και κάθε τόσο ο Μπλε πιάνει το ροζ τόπι και η Ροζ το μπλε και τα ξαναπετάνε, για να ξαναπιάσουν ο Μπλε το μπλε τόπι και η Ροζ το ροζ…
…και ξαφνικά ο κύριος Ευτύχιος θυμάται πως πρέπει να κάνει ένα γερό ξεκαθάρισμα στην αποθήκη, να πετάξει τη σαβούρα τόσων χρόνων, άχρηστα πράγματα που δεν ξέρει γιατί τα κρατάει, και σκέφτεται πως και ο κήπος χρειάζεται κάποια περιποίηση, κάτι πρέπει να κάνω με τα ξεραμένα…
…και μετά, ο καθένας από τη δική του τσάντα, ανασύρουν τα κινητά τους. Του Μπλε είναι μπλε και της Ροζ ροζ, και αρχίζουν να τραβάνε σέλφι και να φωτογραφίζει ο ένας τον άλλο σε διάφορες πόζες. Ναζιάρικες σαν σταρ του σινεμά η Ροζ, σαν μποντιμπιλντεράς ο Μπλε, ποτέ κοντρ λιμιέρ, και οι σκιές τους πάνω στην άμμο, παραδόξως, του Μπλε είναι μπλε και της Ροζ ροζ…
Διαβάστε τη συνέχεια ΕΔΩ
Λίγα λόγια για τον συγγραφέα
Ο Μιχάλης Φακίνος γεννήθηκε στην Αθήνα το 1940. Εργάστηκε ως δημοσιογράφος.
Έχει εκδώσει έντεκα μυθιστορήματα, τρεις συλλογές διηγημάτων και έναν τόμο με χρονογραφήματα.
Δύο θεατρικά του έργα, Το ματ (1985) και Περιμένοντας τον Μπέκετ (2000), έχουν παιχτεί στο θέατρο Στοά.
Διηγήματά του έχουν γίνει τηλεταινίες και έχουν μεταφραστεί στα γαλλικά, γερμανικά και ολλανδικά.
Κατηγορία: Ελληνική Πεζογραφία
ISBN: 978-960-04-4972-3