Η Μητέρα και Εγγυήτρια… – Ο Τούρκος ξέρει ότι το Δίκαιο γράφεται από τον ισχυρό…
Του
ΚΩΣΤΑ Ν. ΧΑΤΖΗΚΩΣΤΗ
Εκδότη Συγκροτήματος «ΔΙΑΣ» Κύπρου
Η επίσημη Ελλάδα δεν ταπεινώνεται απλώς, δεν εξευτελίζεται καθημερινά από τις τουρκικές προσβολές και διατρήσεις της κυριαρχίας της. Η Ελλάδα πανικοβάλλεται «εν ψυχραιμία» (!) από την αδυναμία της να αποτρέψει αυτά που η Τουρκία επιβάλλει ως τετελεσμένα. Και στην Κύπρο και στο Αιγαίο.
Και προς την Κύπρο η Αθήνα συμπεριφέρεται όχι ως μητέρα πατρίδα, ούτε ως εγγυήτρια δύναμη. Συμπεριφέρεται περίπου σαν… τρίτη χώρα. Ο κύπριος Πρόεδρος μιλά για τρίτο «Αττίλα», ο Τούρκος μιλά για κατάληψη των κυπριακών θαλασσών. Και η επίσημη Ελλάδα; Πελαγωμένη και αμήχανη, λησμονεί την Ιστορία της και τις ευθύνες της.
Το 1964, ο Γεώργιος Παπανδρέου διατράνωσε ότι «αν η Τουρκία ανοίξει την πόρτα του φρενοκομείου και μπει, η Ελλάδα θα την ακολουθήσει». Η Τουρκία άνοιξε την πόρτα, επιτέθηκε, βομβάρδισε, κατέκαψε την Τηλλυρία με τις βόμβες ναπάλμ, αλλά η επίσημη Ελλάδα του Παπανδρέου παρέλυσε. Δεν μπήκε… Το 1967, με τα γεγονότα της Κοφίνου και το τουρκικό τελεσίγραφο, η χούντα του Γ. Παπαδόπουλου απέσυρε την ελληνική μεραρχία, η οποία ήταν η έναρξη της εισβολής του 1974, αφού η Κύπρος έμεινε απροστάτευτη στρατιωτικά…
Το 1974, η χούντα του Ιωαννίδη έπληξε την Κύπρο με πραξικόπημα. Η Τουρκία εισέβαλε. Και ο Καραμανλής (με Δημοκρατία πλέον στην Ελλάδα) μας είπε ότι «λόγω αποστάσεως» δεν μπορεί να μας βοηθήσει. Η Δημοκρατία στην Ελλάδα βγήκε από τα κόκκαλα των Κυπρίων τα Ιερά. Και όχι από το Πολυτεχνείο, στην Αθήνα, το οποίο έφερε την πτώση του Γ. Παπαδόπουλου και έφερε τον πραξικοπηματία Ιωαννίδη.
Η επίσημη Ελλάδα έκτοτε απομακρύνεται από την Κύπρο. Φοβάται ότι θα εμπλακεί σε πολεμική αναμέτρηση με την Τουρκία λόγω Κύπρου. Αυτό που φοβάται θα το πάθει; Άγνωστο, αλλά πολύ πιθανό. Επειδή όμως ο πόλεμος θέλει δύο και ο Τούρκος γνωρίζει ότι οι Έλληνες δεν αντιδρούν πολεμικά, παίρνουν… ειρηνικά ό,τι θέλουν στην πράξη. Με βέβαιη την προστασία της κατακτητικής βουλιμίας τους.
Είναι η προστασία της «ψυχραιμίας» και της «σύνεσης» της αδύναμης Ελλάδος. Ούτε η εθνική ντροπή μπορεί πλέον να αποδώσει το συναίσθημα των πραγματικών Ελλήνων και των ελλαδοκεντρικών Κυπρίων. Υπήρξαν αρκετές ιστορικές στιγμές της ιστορικής πορείας της Ελλάδος που έζησε δραματικά προβλήματα. Είχε αδυναμίες και ήττες. Είχε εξευτελισμούς και συρρικνώσεις. Είχε εθνικές ταπεινώσεις και τραγωδίες. Όμως ήταν αξιοπρεπής, υπερήφανη και στις ήττες ακόμα. Άντεχε, σχεδίαζε, εξοπλιζόταν, σηκωνόταν και κάποια στιγμή αντεπετίθετο με επιτυχίες και δόξες.
Τις τελευταίες δεκαετίες είναι ανεκδιήγητο το κατάντημα των διάφορων ελληνικών κυβερνήσεων. Τις τελευταίες δεκαετίες η επίσημη Ελλάδα δεν αδικεί απλώς τους Έλληνες. Δεν αδυνατεί απλώς να προστατεύσει την αξιοπρέπεια και την κυριαρχία της. Δίνει την καθημερινή εντύπωση, με τις «συνετές» αντιδράσεις της, ότι το μαρτύριό της δεν έχει τέλος. Δεν χάνει απλώς το μισό Αιγαίο. Θα χάσει και άλλα… Ο Τούρκος ερμηνεύει σωστά την «ψυχραιμία». Κρίνει ότι αυτή σημαίνει παραλυτική αδυναμία.
Είναι και πάλι, όσο ποτέ άλλοτε, διδακτικά επίκαιρη η ρήση του συνεργάτη και σύμβουλου του Βενιζέλου, όταν συζητείτο και υπογραφόταν η Συνθήκη της Λωζάννης: «Ο Τούρκος συνέρχεται και υποχωρεί μόνο όταν του δείξεις τον ανδρισμό σου…».
Ο Τούρκος ξέρει ότι το Δίκαιο γράφεται από τον ισχυρό και ότι ο μόνος τρόπος να διασφαλίζεις ειρήνη είναι να ετοιμάζεσαι για πόλεμο. Η άμυνα της Ελλάδος σήμερα έμπρακτα εξευτελίζεται από τον Τούρκο με επίκληση (άκουσον, άκουσον!) του Διεθνούς Δικαίου! Μπορεί να δείξει τον ανδρισμό της; Για την Κύπρο δεν μπορεί. Για το Αιγαίο θα μπορέσει;