Η ελευθερία έχει πάρει διαστάσεις αναρχίας…
Της ΕΛΕΝΗΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ – ΛΑΜΠΡΑΚΗ
Είναι αλήθεια πως ακούγοντας το τραγούδι της κ. Ελένης Δήμου, Τρίτη μεσημέρι, ένιωσα μια βαθιά λύπη, μια απελπισία που έβγαζαν τα λόγια αυτού του τραγουδιού και τότε η πίκρα μου μετουσιώθηκε σε θυμό. Σε έναν θυμό που ο κόσμος κρύβει και υποθάλπει στο βάθος του κορμού του μια αρρώστια θλιβερή, ανελέητη και παίρνει διαστάσεις, καταστρέφοντας τους πρώιμους καρπούς μιας νεολαίας που μεγαλώνει στην αγκαλιά μιας οικογένειας και έπειτα χάνεται στα πρώτα λόγια ενός μαγκάκου, που πιστεύει ότι όλα του ανήκουν, όλα είναι δικά του και κανείς δεν μπορεί να του το απαγορεύσει αυτό.
Μια επιδημία, θαρρείς, αυτοκτονιών νεαρών κοριτσιών και ο φόβος της αντεκδίκησης, έτσι και κάνουν να ξεφύγουν από αυτά τα κυκλώματα, τις κάνει να χαρίζουν την ανεκτίμητη ζωή τους στους διαβόλους αυτής της μάστιγας.
Όχι πια. Ποτέ δεν γίνονταν αυτά, όσο εγώ θυμάμαι. Όχι ποτέ, να λέμε την αλήθεια, αλλά η σημερινή κατάσταση ξεπερνά τα όρια. Παιδάκι, θυμάμαι, όταν ακούγονταν τέτοια ακραία γεγονότα, φοβόμουν τα βράδια να κοιμηθώ και έκλεινα τα αυτιά μου όταν η μεγαλύτερη τα διηγούνταν τα βράδια στις μικρές παρέες που κάθονταν έξω από τα σπίτια τους και έλυναν με το απλό μυαλό τους και την αφελή σκέψη τους τα πολιτικά, τα κοινωνικά και τα προσωπικά τους ακόμα προβλήματα. Υπήρχε ο σεβασμός στη ζωή, καθώς τότε ο θάνατος μπορούσε να συμβεί για μια απλή αιτία, επειδή η αντιμετώπιση οποιαδήποτε προβλήματος δεν ήταν δυνατή.
Σήμερα, που η επιστήμη, στην εξέλιξή της, τους έχει σπρώξει χρόνια πίσω, πάψανε οι άνθρωποι να εκτιμούν τη ζωή. Και τι θα γίνει, θα αφήσουμε εγκληματίες, δολοφόνους ατιμώρητους, στο όνομα του δικαιώματος να υπερασπιστούν τον εαυτό τους. Πώς θα πεισθεί μια μάνα ότι αυτή είναι δικαιοσύνη; Δεν μπορούν όλοι να έχουν τόσο μεγάλη καρδιά, που μπορεί να συγχωρήσει τον δολοφόνο του παιδιού τους, ούτε τον εξ αποστάσεως θάνατο ενός ευαίσθητου παιδιού, που δεν μπορεί να αντιμετωπίσει το λεγόμενο «μπούλινγκ», μια ψυχοφθόρα συμπεριφορά «φίλων», που γελούν στην ατολμία ή την παθητική στάση ενός συνομήλικού τους, ξεκινά σαν αστείο και καταλήγει σε ένα άψυχο κορμί πεσμένο στον λάκκο ενός χωραφιού.
Η τιμωρία έχει γίνει βελούδινη. Βλέπεις, η ελευθερία έχει πάρει διαστάσεις αναρχίας και είναι μια ελευθερία που τρομάζει.
Πηγαίνοντας στο δημοτικό, θυμάμαι, περνούσα από ένα ποταμάκι με ξύλινο γεφύρι, το νερό ελάχιστο, βρώμικο, με ένα χρώμα γκρι-πράσινο και ακούγοντας ότι μια γυναίκα σκότωσε τον άνδρα της και τον τεμάχισε μαζί με τη μάνα της έτρεμε η καρδιά μου, μαζευόμουν στο πλάι της δικής μου μάνας, χλόμιαζα, γιατί πίστευα ότι εκεί τον είχαν πετάξει. Το μυαλό έπλαθε φαντάσματα που κυνηγούσαν στον ύπνο μου τον ίσκιο μου και τάραζαν τα όνειρά μου. Πέρασε πολύς καιρός μέχρι να το ξεχάσω.
Σήμερα όμως δεν μπορείς να ξεχάσεις, αφού κάθε μέρα, ακόμα και σήμερα, ακούς για ένα καινούργιο
έγκλημα, που συνταράσσει την κανονικότητα της ζωής.