Π. Αδαμίδης: «Τσάροι» και «Ρασπούτιν»

Του
ΠΟΛΥΚΑΡΠΟΥ ΑΔΑΜΙΔΗ
Δικηγόρου, LL.M (Harvard’ 95), ΔΝ, αν. Καθηγητή
Κοινοτικού Δικαίου, Προμηθειών και Διεθνών Σχέσεων
στη Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων

Η δύναμη της μουσικής και της βιομηχανίας του θεάματος είναι καταλυτική. Ο ιερομόναχος «Γκριγκόρι Ρασπούτιν» είναι μια μυθιστορηματική μορφή των τελευταίων χρόνων της τσαρικής Ρωσίας. Στο ευρύ κοινό έγινε γνωστός με το ομώνυμο τραγούδι-hit των Boney M στη δεκαετία του ’70.

Με έξυπνους στίχους και φοβερό ρυθμό, περνούσε στο συλλογικό υποσυνείδητο την επιτυχία ενός αδίστακτου μηχανορράφου, κατά πολλούς τσαρλατάνου, που εκμεταλλεύτηκε τους ερεβώδεις μηχανισμούς της τσαρικής απολυταρχίας και μέσα από την επιρροή του στην τσαρίνα απέκτησε απίστευτη δύναμη.

Δικαίωμα ζωής και θανάτου έναντι των αντιπάλων του και εξουσία για την ικανοποίηση των ακόρεστων και λάγνων, καταπώς λέγεται, ορέξεών του. Η παρουσία του ωστόσο και η διαδρομή του απετέλεσαν κατά πολλούς απόδειξη παρακμής της εξουσίας που τον έθρεψε και σφράγισε με τα σκάνδαλά του την πτώση της.
Δεν είναι τυχαίο και το τελευταίο επιφώνημα του τραγουδιού των Boney M: «Αχ, αυτοί οι Ρώσοι!» («Oh,those Russians!»).

Και ένας από αυτούς ο «Ρασπούτιν», που ανελίχθηκε με ίντριγκες και δεισιδαιμονίες, με τερατολογίες και συνωμοσιολογία, με δόλιους προστάτες και ανήμπορους αφελείς ως ακροατήριο. Μέσα σε μια κοινωνία ταλαιπωρημένη από τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, σε συνθήκες πείνας και οικονομικής ύφεσης, εύκολα χειραγωγούμενη, που έψαχνε το εξιλαστήριο θύμα και αγανακτούσε με την έκλυτη ζωή του παλατιού και της ολιγαρχίας, που συν τω χρόνω και την επανάσταση των Μπολσεβίκων περιέλαβε κάθε εχθρό τους.

Στα καθ’ ημάς, η ελληνική κοινή γνώμη ενημερώθηκε πριν από δέκα και πλέον έτη για μια «συνωμοσία», στην οποία εμπλέκονταν μικροί στρατοί ξένων υπηρεσιών, με θέμα τον πόλεμο των αγωγών και «σενάρια δολοφονίας» του τότε έλληνα πρωθυπουργού. Με τον καιρό η θεωρία αυτή προσαρμόστηκε κατά το δοκούν.

Ήταν η «απόδειξη» για τις δόλιες, υπέρτερες δυνάμεις, που εξηγούσαν την εκλογική αποτυχία, ο χρήσιμος «μπαλαντέρ» για εσωτερική πολιτική κατανάλωση και εκ των πραγμάτων «εργαλείο» δαιμονοποίσης της Δύσης. Σφραγίσθηκε με το πιασάρικο όνομα της Πυθίας, σε ευθεία αναγωγή στους χρησμούς της αρχαίας ελληνικής ιστορίας και την ανάγνωσή τους κατά τρόπο που βόλευε κάθε ενδιαφερόμενο. Ενδύθηκε το τεκμήριο της σοβαρότητας, ως αντικείμενο δικαστικής έρευνας, που κατέληξε μάλιστα να συζητείται στις αίθουσες των δικαστηρίων. Πηγή και απαρχή της είναι, όπως κατ’ επανάληψη έχει αναφερθεί σε δημοσιεύματα σε όλο το φάσμα του Τύπου, ένας φερόμενος έμμεσος σύνδεσμος με τις ρωσικές υπηρεσίες πληροφοριών.

Μια ιστορία που συνδυάζει έρωτες, επιχειρηματίες, πρώην εραστές, κουτσομπολιά για πράκτορες, παρακολουθήσεις υψηλών στόχων και σε διάρκεια, κάτω από τη μύτη των ελληνικών υπηρεσιών ασφαλείας, παγιδευμένα δρομολόγια και εκρήξεις βομβών, αναμετρήσεις ξένων πρακτόρων στο ελληνικό έδαφος, εγκατάλειψη υλικών παρακολούθησης, εκστρατεία των Ρώσων στην Ελλάδα, ως νέων σταυροφόρων και προστατών του έλληνα πρωθυπουργού, χωρίς κανείς να τους το έχει ζητήσει, αγωγοί που ποτέ δεν κατασκευάστηκαν, ακόμα και όταν εξέλιπαν οι κακοί Αμερικάνοι (αυτοί που κάνουμε τον σταυρό μας να είναι στο Αιγαίο για να κοπεί η όρεξη του Σουλτάνου Ερντογάν για την Κύπρο και τον ορυκτό μας πλούτο) και κλέη μαχών που ποτέ δεν δόθηκαν.

Στο τέλος της ημέρας, ένα υλικό, που με βάση όσα έχουν δει το φως της δημοσιότητας, στην καλύτερη των περιπτώσεων, θα μπορούσε να είναι σίριαλ τουρκικής σαπουνόπερας. Για να αναφωνήσουμε στο τέλος όπως και οι Boney M: «Αχ, αυτοί οι Ρώσοι»! Λέτε, άραγε, η Ιστορία να έχει τον «Ρασπούτιν» της;