Ποτέ δεν κοίταξα πίσω…

«Όλη μου τη ζωή κοίταζα μπροστά, το μέλλον. Δεν έστρεφα τα μάτια μου να κοιτάξω πίσω. Το παρελθόν για μένα ήταν κάτι το οποίο έμενε εκεί. Δεν κουβαλάω τις μνήμες μου μέσα σε πλαίσιο συγκινητικό, που να μου δημιουργεί ερεθισμούς μέσα μου. Γι’ αυτό πάντα μού έλεγαν ότι είμαι ένας άνθρωπος όχι του παρόντος αλλά του μέλλοντος. Αυτή η αντίληψη και η στάση, αν θέλετε, μου πρόσφερε τη δυνατότητα να κάνω και ταινίες οι οποίες άντεξαν και έγιναν κλασικές, όπως παραδείγματος χάρη ‘‘Η δε γυνή να φοβήται τον άνδρα’’, ή το ‘‘Ξύπνα, Βασίλη’’».

«Οι γονείς μου υπήρξαν πρωταγωνιστές – πριν από τον πόλεμο – της οπερέτας. Εγώ βεβαίως την καλλιτεχνική τους ύπαρξη την συνειδητοποίησα μετά την Κατοχή του ’45. Τότε δεν υπήρχε ούτε φαγητό να φάμε και δημιουργούσαν μπουλούκι με το οποίο περιόδευαν σε όλη την Ελλάδα δίνοντας παραστάσεις. Εκεί έμαθα το θέατρο ουσιαστικά. Αλλά παρ’ όλα αυτά, δεν μου γεννήθηκε καμία επιθυμία να γίνω ηθοποιός. Θυμάμαι ότι περισσότερο ονειρευόμουν να γίνω πιλότος».

Θύμα του τζόγου
«Η δοκιμασία που είχα με τον τζόγο ήταν δύσκολη και επώδυνη. Ήταν ένα πάθος ανεξέλεγκτο. Άλλοι είχαν πάθος με τα ναρκωτικά, άλλοι με τις γυναίκες. Ο εθισμός στον τζόγο είναι τόσο ισχυρός που μπορεί να συγκριθεί φυσικά με αυτόν των ναρκωτικών ουσιών.

Το να παίζω τζόγο μου έδινε, αν θέλετε, μια ψευδαίσθηση ελευθερίας. Δηλαδή τη στιγμή που ζούσα μια ζωή υπό την κυριαρχία των αναγκών, όταν απέκτησα οικονομική άνεση, πίστεψα ότι παίζοντας χαρτιά αποδείκνυα στον εαυτό μου την ελευθερία που τόσο πολύ είχα ανάγκη. Ήταν σε λάθος δρόμο η σκέψη μου και η φιλοσοφία μου».

Υπογραφή: Γιώργος Κωνσταντίνου, ηθοποιός

Φωτό: protothema.gr