Αντ. Αργυρός: Η «Μαντάμ Σουσού» σε νέες περιπέτειες
Του
ΑΝΤΩΝΗ Π. ΑΡΓΥΡΟΥ
Δικηγόρου ΑΠ, Αν. Νομικού
Συμβούλου Πανεπιστημίου Αθηνών
Η «Μαντάμ Σουσού» είναι η ηρωίδα του σπαρταριστού, χιουμοριστικού μυθιστορήματος του Δημήτρη Ψαθά, η οποία μετακομίζει από τον Βούθουλα στο Κολωνάκι, χωρίζει τον ιχθυοπώλη σύζυγό της Παναγιωτάκη και γίνεται λεία στα χέρια του αρπακτικού-προικοθήρα Μηνά Κατακουζηνού.
Έτσι και ακριβώς παράλληλα μπορεί να δει κανείς την τρομακτική σε παραλογισμό, ακόμη και τρέλα, θεωρία του νεοελληνικού κράτους σήμερα. Τα βαριά σύννεφα που έχουν μαζευτεί πάνω απ’ τη χώρα απειλούν την εθνική μας ανεξαρτησία, αφού για πρώτη φορά από το 1974 κινδυνεύουν τα κυριαρχικά δικαιώματα του ελληνικού λαού, λόγω της οικονομίας μας.
Η χώρα τελεί στην πραγματικότητα «κράτος υπό πτώχευση», οι πάντες και ορθά καλούνται να συνεισφέρουν εις τα κοινά βάρη, προκειμένου να διασωθεί το υπό βύθιση σκάφος. Η «Μαντάμ Σουσού» όμως αρνείται να υποταχθεί στο μοιραίον, ανθίσταται, ζει το όνειρο του νεόπλουτου, αρνείται να υποταχθεί στην πενία. Εξηγούμαι: Οι πάντες καλούνται να «πληρώσουν το μάρμαρο» πλην της κρατικής εξουσίας, που παριστάνει τη γνωστή ηρωίδα του Ψαθά και τα ακόλουθα ενδεικτικά το αποδεικνύουν:
Μία από τις συχνές διαπιστώσεις της Eurostat αφορά τις υπερβολικά υψηλές δημόσιες δαπάνες στη χώρα μας. Τα σχετικά ποσά δεν δείχνουν μόνο το μέγεθος της σπατάλης στην κρατική μηχανή, αλλά, επειδή οι περισσότερες δαπάνες από αυτές προφανώς δεν είναι ανελαστικές, δείχνουν και τις δυνατότητες για περιορισμό του κράτους.
Η κυβέρνηση δεν προχωράει καν στη διασύνδεση των ταμειακών μηχανών με τις φορολογικές υπηρεσίες. Τα κρατικά αυτοκίνητα υπολογίζονται σε 44.000, με τους οδηγούς και τα καύσιμά τους να κοστίζουν στον φορολογούμενο πολίτη δεκάδες εκατομμύρια (320 εκατ. ευρώ το 2012). Αν εξαιρέσουμε 13.000, όσα περίπου είναι τα οχήματα της ΕΛΑΣ και της Πυροσβεστικής, απομένουν 31.000.
Από αυτά περίπου 20.000 έχουν παραχωρηθεί σε δημάρχους, κοινοτάρχες, νομάρχες και προέδρους υπαρκτών ή ανύπαρκτων οργανισμών. Ένας απίστευτος αριθμός, περίπου 260 αυτοκίνητα, είναι υπουργικά. Μερικές άλλες εκατοντάδες αυτοκίνητα έχουν παραχωρηθεί σε διάφορους κρατικοδίαιτους αξιωματούχους, ειδικούς, γενικούς και λοιπούς γραμματείς υπουργείων.
Τι και αν είχε ξεκινήσει μια προσπάθεια για να μπει φρένο στις δαπάνες της δημόσιας διοίκησης από τη χρήση κρατικών αυτοκινήτων και είχαν μπει αυστηρά κριτήρια για το ποιος θα δικαιούται αυτοκίνητο, τελικά τίποτα δεν άλλαξε, αφού η σπατάλη συνεχίζεται. Στο πόρισμα του Σώματος Ελεγκτών Επιθεωρητών Δημόσιας Διοίκησης (ΣΕΕΔΔ), που διενήργησε έλεγχο με αντικείμενο τη διαδικασία κίνησης των εν λόγω αυτοκινήτων κατά τη διάρκεια του έτους 2015, περιγράφεται μεταφορά ακόμα και ατόμων που είχαν αποβιώσει, αυτοκίνητο που διήνυσε 627 χλμ. σε περίπου 40 λεπτά, αλλά και αυτοκίνητο με 129 διελεύσεις διοδίων σε 26 ημέρες, χωρίς να έχει υποβληθεί προβλεπόμενη υπεύθυνη δήλωση διέλευσης διοδίων από τους υπογράφοντες οδηγούς.
Tην ίδια ώρα που το κράτος επικαλείται οικονομική αδυναμία, στο όνομα των οικονομικών περικοπών στον δημόσιο τομέα, το ίδιο δίνει εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ για ενοίκια σε κτίρια στα οποία στεγάζονται δημόσιες υπηρεσίες. Αξίζει να θυμίσουμε την ιστορία του περιβόητου «κτιρίου Κεράνη», το οποίο παρέμενε «άψυχο» για περισσότερα από 15 χρόνια. Ένα κτίριο 46.000 τ.μ., που βρίσκεται επί της οδού Θηβών στη Νίκαια.
Παρά τη σταδιακή μετακόμιση τμημάτων διαφόρων υπουργείων σε αυτό, αρκετοί χώροι παραμένουν κενοί και ανεκμετάλλευτοι. Την κρίσιμη αυτή ώρα υπάρχουν κάποιοι που αντιστέκονται, κάποιοι που δίνουν το παράδειγμα, κάποιοι που θυμούνται τον Μακρυγιάννη, ο οποίος είχε πει τα εξής θαυμαστά: «Η τοιαύτη αδικία κάμνει σήμερον πολλούς Έλληνας να αγανακτούν εναντίον της πατρίδος, οπού εδοκίμασαν τόσους αγώνας, και να βλέπουν ο ένας τον άλλον ως εχθρόν χειρότερον από τον Τούρκον. Εγώ όμως, Υψηλή Αντιβασιλεία, δεν είμαι άδικος, αλλά ως ευαίσθητος εις την δυστυχίαν τόσων αγωνιστών, παρακινούμαι να φανερώσω την αδικίαν προς την κυβέρνησίν μου, την οποίαν μετά Θεόν σέβομαι και τιμώ και αγαπώ, καθώς χρεωστεί να κάμνη κάθε άνθρωπος αφωσιωμένος εις την πατρίδα του. Αν η πατρίς μας είναι πτωχή, διατί ημείς μερικοί Έλληνες να παίρνωμεν από χίλιες δραχμές και κάτω τον μήνα, οι δε συνάδελφοί μας να ψωμοζητούν και να περιπατούν γυμνοί και ξυπόλητοι; Διά την τιμήν και υπόληψιν της πατρίδος και του Βασιλέως μου κρίνω δίκαιον να κόψωμεν ένα μέρος από τον μισθόν μας, διά να δοθή και εις αυτούς τους δυστυχείς. Εγώ, όταν επληγώθην εις τους Μύλους του Ναυπλίου, έλαβα δώρον από την πατρίδα μου, το οποίον είναι περίπου εκατόν πενήντα δραχμάς τον μήνα· τώρα λαμβάνω πολύ περισσότερον μηνιαίον μισθόν, δηλαδή σχεδὸν τριακόσιας εβδομήκοντα δραχμάς. Όθεν εγώ πρώτος παρακαλώ την Αντιβασιλείαν να διατάξη να κοπή αυτός ο μισθός μου όλος, έως ότου η κυβέρνησις να λάβη καιρόν να ευθετήση τα πράγματα και να τα θεραπεύση κατά το καλύτερον, και να με δοθούν πάλιν κατά μήνα αι εκατόν πενήντα δραχμαί εκείναι, καθώς εξαρχής μ’ έκρινεν άξιον η πατρίς μου· ο δε μισθός μου ας δοθή εις άλλους δυστυχείς συναγωνιστάς μου, των οποίων η γύμνωσις και απελπισία, μα την πατρίδα μου και μα τον Βασιλεά μου, δεν μ’ αφήνει να κοιμηθώ ησύχως όλην την νύχτα. Εν Αθήναις τη 15 Δεκεμβρίου 1834, Ιωάννης Μακρυγιάννης».
(Εκ της εφημερίδος «ΕΘΝΙΚΗ», αρ. 22/23.12.1834)
Είναι, νομίζω, καιρός όλοι οι άρχοντες του τόπου να επιστρέψουν ό,τι έλαβαν από την πατρίδα πλουσιοπάροχα. Να δώσουν έναν μισθό τους στο δημόσιο ταμείο, να επιστρέψουν άπαντες τα κρατικά αυτοκίνητα (θα κάνει καλό στην υγεία τους λίγο περπάτημα), να απαλλαγούν από τους φρουρούς και τους αποσπασμένους δημοσίους υπαλλήλους, να σταματήσουν οι ατέλειες, η ασυλία τα ταξίδια και τα εγκαίνια, να κόψουν τις δωρεάν μετακινήσεις με στρατιωτικά αεροπλάνα και ελικόπτερα, να σταματήσουν οι δωρεές με τα δικά μας τα λεφτά από το Δημόσιο σε ανύπαρκτα σωματεία και ΜΚΟ.
Τα παραπάνω παραδείγματα και πάμπολλες άλλες περιπτώσεις, που δεν είναι δυνατόν να συμπεριληφθούν στην αναφορά αυτή, πνίγουν κάθε ειλικρινή και σοβαρή πρόθεση ώστε να γίνει η χώρα μας ένα σύγχρονο κράτος με χρηστή διοίκηση, ευνομία και κοινωνική δικαιοσύνη, ένα κράτος που να μη συμπεριφέρεται σαν τη «Μαντάμ Σουσού».