Κάθε βράδυ βλέπω στον ύπνο μου τη μητέρα μου και μιλάω μαζί της…

«Ζω όπως έρχονται τα πράγματα. Τα δέχομαι με έναν δικό μου τρόπο. Μετά τον θάνατο της μητέρας μου, 17 χρόνια έχουν περάσει από τότε, δεν έχω κλάψει ποτέ. Ούτε στην κηδεία. Το ’χω στερηθεί αυτό το ξέσπασμα.

Για μένα είναι σαν να μην έχει φύγει ποτέ. Κάθε βράδυ τη βλέπω στον ύπνο μου, μιλάω μαζί της. Την καλώ κάθε βράδυ. Αλλά σίγουρα ο θάνατός της είναι αυτό που δεν μπορώ να ξεπεράσω. Θυμάμαι χαρακτηριστικά ένα περιστατικό που περιγράφει ακριβώς το πώς ήμουν. Ένα βράδυ είχα συναντηθεί με τη Βούλα Ζουμπουλάκη σε ένα θέατρο. Δεν θυμάμαι πού – είναι όλα θολά από εκείνη την εποχή.

Η μητέρα μου μόλις έχει πεθάνει. Πραγματικά, δεν ξέρω πώς ήμουν και πώς με είδε. Το λέω αυτό γιατί έπειτα από λίγο καιρό μού τηλεφωνεί και μου λέει: ‘‘Σταμάτη, είσαι καλά;’’. Της απαντώ: ‘‘Ναι, καλά, γιατί ρωτάς;’’. Πρέπει να σου πω εδώ ότι με την κυρία Ζουμπουλάκη γνωριζόμασταν, αλλά δεν είχαμε τέτοια σχέση που να δικαιολογεί αυτό το τηλέφωνο.

Μου απαντάει: ‘‘Γιατί, όταν σε είδα πριν από λίγες ημέρες, μου έδωσες την εντύπωση ότι δεν θες πια να ζεις’’. Μετά έκατσα και το σκέφτηκα και είχε απόλυτο δίκιο. Ήταν πολύ οδυνηρό αυτό που ζούσα τότε, αλλά δεν μπορούσα να το αντιληφθώ. Ενδεχομένως, ίσως, σίγουρα το είχαν εντοπίσει δικοί μου άνθρωποι. Και γι’ αυτό είμαστε εδώ τώρα. Η θλίψη που με είχε καταβάλει με είχε διαλύσει».

Υπογραφή: Σταμάτης Φασουλής, ηθοποιός και σκηνοθέτης

Φωτό: znews.gr