Χρ. Χαλαζιάς: Το παιχνίδι της Τουρκίας με τη μειονότητα της Θράκης
Του
ΧΡΗΣΤΟΥ Η. ΧΑΛΑΖΙΑ
Οι μουσουλμανικές μειονότητες αποτελούν μία από τις βασικές προτεραιότητες του Ταγίπ
Ερντογάν, στην προσπάθειά του να υλοποιήσει το γνωστό δόγμα του «Εθνικού Όρκου», επηρεάζοντας με κάθε τρόπο και στηρίζοντας οικονομικά τα κόμματα που τις εκφράζουν, προκειμένου να δημιουργήσει ένα κλίμα αποσταθεροποίησης στην περιοχή. Ένα από αυτά είναι και το Κόμμα Ισότητας, Ειρήνης και Φιλίας (ΚΙΕΦ), που δρα εδώ και είκοσι χρόνια ανενόχλητα στη Θράκη.
Για πρώτη φορά η ελληνική μουσουλμανική μειονότητα εξέλεξε δική της ευρωβουλευτίνα. Το κόμμα αυτό, με τον βαρύγδουπο τίτλο «Κόμμα Ισότητας, Ειρήνης και Φιλίας», πίσω από το οποίο όμως κρύβεται το Τουρκικό Προξενείο στην Κομοτηνή, δρα ανεξέλεγκτα σε όλη τη Θράκη, καταπιέζοντας τις άλλες μειονότητες (Πομάκους Αλεβίτες, Ρομά).
Η πρόεδρος και ευρωβουλευτίνα πλέον Τσιντέμ Ασάφογλου δεν δίστασε να δηλώσει μετά την ανακοίνωση των αποτελεσμάτων ότι «το ΚΙΕΦ είναι τουρκικό κόμμα» και ότι «κάθε ψήφος που έλαβε το κόμμα της στέλνει ένα ισχυρό μήνυμα κατά της πολιτικής της ελληνικής κυβέρνησης έναντι της ‘‘τουρκικής μειονότητας’’. Συμπλήρωσε δε ότι «οι ψήφοι είναι απόδειξη της ‘‘τουρκικής ταυτότητας’’ στη ‘‘Δυτική Θράκη’’.
Το Κόμμα Ισότητας, Ειρήνης και Φιλίας (DEB), με έδρα την Κομοτηνή, ιδρύθηκε από τον βουλευτή του Ελληνικού Κοινοβουλίου Αχμέτ Σαδίκ τον Σεπτέμβριο του 1991. Μετά τον θάνατό του την ηγεσία ανέλαβε η σύζυγός του, την οποία διαδέχθηκε ο Αχμέτ Χατζηοσμάν, πρώην βουλευτής του ΠΑΣΟΚ και φίλος του Ερντογάν. Σε συνέδριο που έγινε το 2018 εξελέγη πρόεδρος η Ασάφογλου. Γεννημένη στο χωριό Χρύσα της Ξάνθης το 1987, αποφοίτησε από τη Φιλοσοφική Σχολή του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου της Θεσσαλονίκης, συνόδευε τον προηγούμενο πρόεδρο του κόμματος Αλή Τσαβούς στις αποστολές του στην Τουρκία και σ’ όλα τα διεθνή συνέδρια, όπου κατήγγελλε την Ελλάδα για «παραβιάσεις των δικαιωμάτων» της μειονότητας στη Θράκη.
Τα γεγονός ότι η ελληνική μειονότητα προχώρησε στην ίδρυση κόμματος οφείλεται κυρίως στη διαχρονική απαξίωση των κινδύνων και την ανεκτικότητα των ελληνικών κυβερνήσεων απέναντι στη δράση του τουρκικού προξενείου, με ορισμένες εξαιρέσεις, όπως η κατάργηση της μπάρας στα μουσουλμανικά – πομακικά χωριά επί υπουργίας Γεράσιμου Αρσένη. Η αλλαγή της ταυτότητας των ελλήνων μουσουλμάνων ξεκίνησε την εποχή του Ψυχρού Πολέμου, επί κυβερνήσεως του Παπάγου, και τα πολιτικά λάθη συνεχίζονται από την πλευρά μας έως και σήμερα, ενώ η Τουρκία προωθεί με κάθε τρόπο το σχέδιο του «Εθνικού Όρκου», απειλώντας σχεδόν όλα τα γειτονικά κράτη με τον μεγαλοϊδεατισμό της.
Ο τούρκος Πρόεδρος δεν έχει σταματήσει να υπενθυμίζει ότι δεν αναγνωρίζει τη Συνθήκη της Λωζάννης και τονίζει ότι θα εφαρμόσει τον «Εθνικό Όρκο».
Ο «Εθνικός Όρκος» ψηφίστηκε από το τελευταίο Οθωμανικό Κοινοβούλιο τον Ιανουάριο του 1920, το οποίο όρισε τα όρια του νεοτουρκικού κράτους.
Το ψήφισμα όριζε ως τουρκικά τα εδάφη της ελληνικής Θράκης, τη Βόρεια, που ανήκει στη Βουλγαρία, το Αιγαίο και μερικά νησιά του, την Κύπρο, την Αντιόχεια, τη Βόρεια Συρία, τις κουρδικές περιοχές, το Βόρειο Ιράκ, τη Βόρεια Συρία, το Δυτικό Αζερμπαϊτζάν, τη Νότια Αρμενία, τη Γεωργία κ.ά. Στις διαπραγματεύσεις της Λωζάννης οι Νεότουρκοι έριξαν το σχέδιο «Εθνικός Όρκος» στο τραπέζι και πίεζαν να αναγνωριστεί, αλλά οι ισχυρές αντιδράσεις της ελληνικής διπλωματίας και των Μεγάλων Δυνάμεων ανάγκασαν τους Νεότουρκους να συμβιβαστούν με τους όρους της Συνθήκης της Λωζάννης, την οποία παραβιάζουν από την πρώτη στιγμή μέχρι σήμερα.
Η θέση της Τουρκίας δεν έχει αλλάξει από τότε ούτε έναν τόνο. Πριν από δύο χρόνια το Κέντρο Στρατηγικών Μελετών κυκλοφόρησε έναν ογκώδη τόμο αναλύοντας το σχέδιο του «Εθνικού Όρκου», τον οποίο προλόγισε ο Ερντογάν. Εκεί αναφέρονται τα εξής: «Η Βουλή των Οθωμανών κήρυξε τη διεκδίκηση των ελάχιστων εδαφών που θα μπορούσαμε να αποδεχτούμε. Η Εθνοσυνέλευση που συγκλήθηκε μετά την ίδρυση της Δημοκρατίας αποδέχθηκε το εθνικό σύμφωνο, που πρόσθετε στα σύνορά μας τη Μοσούλη, το Κιρκούκ, το Χαλέπι, τη Δυτική Θράκη, το Μπακού, την Κύπρο και μερικά νησιά… Αρνιόμαστε να φυλακίσουμε το έθνος μας με το ένδοξο παρελθόν… Είναι ολοφάνερο: Δεν έληξε ο Α’ Παγκόσμιος Πόλεμος.
Εμείς θα συνεχίσουμε τον αγώνα και τις προσπάθειές μας… Τη Μεγάλη Τουρκία οπωσδήποτε θα την οικοδομήσουμε. Αν χρειαστεί θα δώσουμε τις ζωές μας. Αν χρειαστεί θα πάρουμε ζωές… Δεν θα ξεχάσουμε τις πληγές που άνοιξαν στην καρδιά μας τα τεχνητά σύνορα που χάραξαν…».
Αν οι πολιτικοί είχαν μελετήσει το δόγμα του «Εθνικού Όρκου» της Τουρκίας σίγουρα η πολιτική γραμμή απέναντι στις θρησκευτικές ελληνικές μειονότητες της Θράκης θα ήταν διαφορετική και δεν θα αγνοούσαν τα κελεύσματα της Τουρκίας.