Χάθηκαν και οι τύψεις…

Της ΕΛΕΝΗΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ – ΛΑΜΠΡΑΚΗ

Δυστυχώς, δυστυχώς, δεν τη γλιτώσαμε. Τούτη τη φορά χορτάσαμε καβγάδες μεταξύ αντιπάλων πολιτικών και θα μας γεμίσουν το κεφάλι με υποσχέσεις για μεγάλο διάστημα. Και καλά για εκείνους που είχαν την ευχέρεια μιας βόλτας στη μαγιάτικη πόλη, με τις μυρωδιές και τα λουλούδια, για κείνους όμως που υποχρεώνονται να κυλά η ζωή τους μπροστά στο γυαλί;

Είχαμε τη μοναδική ευκαιρία να ακούσουμε τις «Κασσάνδρες» να αλληλοκατηγορούνται και να γίνονται γραφικοί και αστείοι. Η μοναδική τους έννοια είναι η καρέκλα πάνω στην οποία είναι δεμένοι ή θα δεθούν, ελπίζοντας στην εξουσία, που δεν έχει καμιά ευαισθησία σε αισθήματα και ανθρωπιά.

Ακούσατε ποτέ κανέναν να μιλά για τα τραγικά γεγονότα των προηγούμενων εβδομάδων; Θέλησαν να βγάλουν από πάνω τους τύψεις ή ενοχές χρησιμοποιώντας τη λέξη «ευθύνη». Η μόνη φράση που ταίριαζε ήταν «Βοήθεια, Θεέ μου». Αν καιγόταν το σπίτι τους και ήταν μέσα η οικογένειά τους θα πέταγαν τη λέξη «ευθύνη» και θα έτρεχαν αλλόφρονες να σώσουν τους ανθρώπους τους, να ριχτούν μέσα στη φωτιά, να τσαλακωθούν, να βοηθήσουν με την καρδιά τους, με την ψυχή τους για τους ανθρώπους τους.

Οι θάνατοι εκατόν τεσσάρων ανθρώπων στη φωτιά και καμιά εικοσαριά άλλων στα αγριεμένα νερά μιας καταιγίδας δεν άγγιξαν καθόλου την καρδιά τους; Δεν μίλησαν καθόλου γι’ αυτό, δεν τους άγγιξε ο πόνος των συνανθρώπων τους, δεν ένιωσαν την απώλεια, όχι του δάσους, που θα ξαναγεννηθεί, αλλά εκείνων των μικρών, τρυφερών παιδιών, που ένιωσαν την αγριότητα τέτοιου θανάτου.

Εκείνος ο τόπος πρέπει να ονομασθεί τόπος μαρτυρίου, εκεί όπου έγινε η εκατόμβη ανθρώπων μέσα σε μια μουντή σκοτεινή ατμόσφαιρα, στη μέση ενός μοιραίου καλοκαιριού, στο λιμανάκι που γινόταν η είσοδος στη θάλασσα, πέρα για πέρα θελκτικής, όπου οι παρέες των παραθεριστών γέμιζαν ζωή την αμμουδιά της.

Τώρα, ύστερα από τόσο καιρό, δεν έγινε καμιά προσπάθεια ικανή να σβήσει τη μαύρη παραλία, για να αρχίσει να ζωντανεύει τις ψυχές και τις φωνές παιδιών που χάθηκαν, γιατί η «ευθύνη» είναι πάνω από συμπόνοια, από αγάπη, από ανθρωπιά. Τι να την κάνουμε την «ευθύνη» σας, όταν μέχρι ακόμα και σήμερα ακούγεται η τέλεια ασυνεννοησία, η ψυχρή αναφορά σε απανθρακωμένους ανθρώπους από τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, που σε κάνει να ντρέπεσαι για την κατάντια μας;