Π. Νεάρχου: Ελληνική Ορθοδοξία και Γεωπολιτική
Γράφει ο
ΠΕΡΙΚΛΗΣ ΝΕΑΡΧΟΥ
Πρέσβυς ε.τ.
Είναι εκπληκτικό να συνειδητοποιεί κανείς ότι το «Υπερμάχω Στρατηγώ», που ψάλλεται αδιαλείπτως ως εθνικός, σχεδόν διαχρονικός ύμνος, χρονολογείται από τις αρχές του 7ου αιώνα μ.Χ. Συνδέεται με την εκστρατεία του Ηρακλείου κατά των Σασσανιδών Περσών και την πολιορκία της Κωνσταντινουπόλεως από τους Αβάρους. Η πόλη σώθηκε ως εκ θαύματος, πρωτοστατούντος του Πατριάρχου Σεργίου.
Αυτή και αν είναι απάντηση για τους δεσμούς που έχει ο Ελληνισμός με το Βυζάντιο, το οποίο μεσολάβησε, με μια χιλιόχρονη αυτοκρατορία, μεταξύ Αρχαιότητας και Νέου Ελληνισμού. Ο Βυζαντινός Μεσαίωνας, όσο και αν διεβλήθη και συκοφαντήθηκε, δεν μοιάζει καθόλου με τον Μεσαίωνα στη Δύση και τη φεουδαρχική Ευρώπη. Η Ρωμαϊκή αυτοκρατορία στη Δύση καταλύθηκε τελεσιδίκως από τις βαρβαρικές επιδρομές. Στα ερείπιά της δημιουργήθηκαν νέα κράτη, τα οποία αργότερα εξελίχθηκαν στα σύγχρονα Ευρωπαϊκά κράτη. Η απόπειρα του Ιουστινιανού να ανασυστήσει στη Δύση τη Ρωμαϊκή αυτοκρατορία δεν τελεσφόρησε, παρά τα εκπληκτικά κατορθώματα του μεγάλου στρατηγού του Βελισσαρίου, τα οποία αποδείχθηκαν εφήμερα.
Η Κωνσταντινούπολη δεν αλώθηκε ποτέ, πριν την άλωσή της από τους σταυροφόρους το 1204. Παρέμεινε επί αιώνες ζωντανή γέφυρα μεταξύ του Αρχαίου και του Μεσαιωνικού κόσμου και θησαυροφυλάκιο της αρχαίας γνώσεως των Αρχαίων παραδόσεων και γενικά της Αρχαίας παιδείας, όπως αυτή είχε μεταλλαχθεί από τη μετάβαση στον Χριστιανισμό.
Το Βυζάντιο ήταν μια πολυεθνική αυτοκρατορία, όπως συμβαίνει με όλες τις αυτοκρατορίες. Το κυρίαρχο όμως στοιχείο ήταν το Ελληνικό, που είχε στην παράδοσή του την ιδέα της οικουμενικής αυτοκρατορίας του Αλεξάνδρου. Η ιδέα αυτή, που είχε ταυτισθεί με τη Ρωμαϊκή αυτοκρατορική ιδέα, μεταλλάχθηκε, μετά την επικράτηση του Χριστιανισμού, στη χριστιανική αυτοκρατορική και οικουμενική ιδέα, που έγινε η επίσημη ιδεολογία του Βυζαντίου. Τα Ελληνικά εισήχθησαν ήδη επί Ιουστινιανού, στις Νεαρές του, το νεότερο μέρος της νομοθεσίας του, ως επίσημη γλώσσα. Επί αυτοκράτορος Ηρακλείου, για τον οποίο έγινε παραπάνω αναφορά, τα Ελληνικά κατέστησαν οριστικά η επίσημη γλώσσα της αυτοκρατορίας.
Με πολύ λίγες εξαιρέσεις, όλη η πνευματική παραγωγή της αυτοκρατορίας είναι στα Ελληνικά. Οι χρονογραφίες, η Υμνογραφία, τα Ακριτικά τραγούδια, η Βυζαντινή Μουσική. Κάτω από τον κοινό παρονομαστή της Βυζαντινής Ορθοδοξίας και άλλοι λαοί της αυτοκρατορίας είχαν το δικό τους μερίδιο στην κοινή Βυζαντινή δημιουργία και κληρονομιά. Στη Βυζαντινή ζωγραφική, π.χ., αρχιτεκτονική και μωσαϊκή τέχνη.
Οποιαδήποτε, επομένως, προσπάθεια υποβαθμίσεως του Βυζαντίου στην Ελληνική ιστορία, παράδοση και κληρονομιά ή, χειρότερα ακόμη, διαστρεβλώσεως της ιστορικής αλήθειας, με ιδεολογίστικα κίνητρα, είναι εκ του πονηρού. Εκπορεύονται από θεωρίες εθνικής αποδομήσεως και αποβλέπουν στην προαγωγή των γνωστών ιδεολογημάτων και συνθημάτων που προβάλλει και προπαγανδίζει η παγκοσμιοποίηση.
Στο ίδιο πνεύμα και με την ίδια λογική, εντείνονται η προπαγάνδα και οι επιθέσεις εναντίον της Ορθοδοξίας. Με αφορμή μάλιστα την προγραμματιζόμενη αναθεώρηση του Συντάγματος γίνεται πολύς λόγος για δήθεν ουδετερόθρησκο κράτος, αφαίρεση του σταυρού από τη σημαία και άλλα σύμβολα του κράτους και περιθωριοποίηση γενικά της Ορθοδοξίας, που είναι σήμερα, κατά το Σύνταγμα, η επικρατούσα θρησκεία της χώρας.
Η διάταξη αυτή στο Σύνταγμα δεν θεσπίσθηκε, βεβαίως, τυχαία. Ήταν απαίτηση και πίστη του αγωνιζομένου λαού που σήκωσε στους ώμους του την Επανάσταση του 1821, με σύνθημα την απελευθέρωση από τη διπλή καταπίεση που υφίστατο, εθνική και θρησκευτική. Η συγκυρία κατά την οποία εκδηλώνονται οι επιθέσεις κατά της Ορθοδοξίας είναι επίσης πολύ εύγλωττη. Συμπίπτει με την ανεξέλεγκτη παράνομη μετανάστευση και τις ύποπτες διακηρύξεις ότι η Ελλάδα πρέπει να γίνει «πολυπολιτισμική». Δηλαδή, σε απλά Ελληνικά, να πάψει να είναι Ελληνική και Ορθόδοξη χώρα και να γίνει ένα πολυεθνικό και πολυθρησκευτικό αμάλγαμα.
Ποιους εξυπηρετεί αυτή η επιχειρούμενη μετάλλαξη; Προφανώς όχι τους Έλληνες, που κινδυνεύουν να εξαφανισθούν ως έθνος από το προσκήνιο της ιστορίας. Εξυπηρετεί τους προαγωγούς της παγκοσμιοποίησης, που δεν θέλουν έθνη, εθνικές αγορές και εθνικές κυριαρχίες. Θέλουν μια ενιαία, παγκόσμια αγορά, που θα ποδηγετείται από μια διεθνή ολιγαρχία και τις πολυεθνικές και θα χρησιμοποιεί ως ανεξάντλητη εργατική εφεδρεία και μοχλό εκβιασμού των εργαζομένων των αναπτυγμένων χωρών τις φτωχές μάζες του τρίτου κόσμου.
Τα σχέδια αυτά δεν είναι φαντασίωση. Είναι πολύ συγκεκριμένη επιδίωξη, που έχει, δυστυχώς, κατορθώσει να μετατρέψει και την ιδέα της Ευρώπης και της Ευρωπαϊκής Ενώσεως σε σημαία και όχημά της, έστω και αν επισήμως δεν ομολογείται. Είναι εκπληκτικό μάλιστα όταν οι ΗΠΑ, που υπήρξαν το λίκνο και η αφετηρία της παγκοσμιοποίησης, ανακρούουν σήμερα πρύμναν και γίνονται πολέμιοι της παγκοσμιοποίησης, η Ευρώπη των Βρυξελλών, με πρωταγωνιστή τη Γερμανία της Μέρκελ, φιλοδοξεί να γίνει αυτή πρωταγωνιστής της παγκοσμιοποίησης.
Στην περιοχή ειδικά των Βαλκανίων η παγκοσμιοποίηση συγχέεται με τα σχέδια για γεωπολιτική αναδιάρθρωση της περιοχής. Η «πολυπολιτισμική» μετάλλαξη γίνεται εργαλείο καταστροφής της εθνικής συνοχής και υπονομεύσεως της Ορθοδοξίας, με τη μαζική επανάκαμψη του Ισλάμ. Η Ελλάδα, η οποία αποδέχθηκε την ανταλλαγή πληθυσμών, μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή, για να περισώσει ό,τι έμεινε από τον Μικρασιατικό Ελληνισμό, βλέπει σήμερα, με την πολιτική των ανοικτών συνόρων και του δήθεν ασύλου, να εγκαθίστανται πάλι στο έδαφός της εκατοντάδες χιλιάδες Μουσουλμάνοι, προερχόμενοι από τις πιο φανατικές μάλιστα Ισλαμικές χώρες, συμμάχους της Άγκυρας.
Είναι προφανές ότι η συντελούμενη, με την πολιτική αυτή, εσωτερική δημογραφική αλλαγή στη χώρα αλλάζει πέραν όλων των άλλων και τη γεωπολιτική της σημασία. Αλλάζει όμως κυρίως τον Ελληνικό λαό, του οποίου τα αισθήματα αλληλεγγύης και φιλανθρωπίας γίνονται, ασύστολα και σε βαθμό αυτοκαταστροφικό, αντικείμενο καταχρήσεως και πολιτικού φενακισμού.