Η γυναίκα στον καθρέφτη
Συγγραφέας
Ρεμπέκα Τζέιμς
Μετάφραση
Αλέκος Αντωνίου
Κορνουάλη 1947
Η Άλις Μίλερ προσλαμβάνεται ως γκουβερνάντα σ’ έναν παλιό πύργο για να φροντίζει δύο δίδυμα ορφανά παιδιά. Τα πάντα είναι ειδυλλιακά –το σπίτι, η οικογένεια, το περιβάλλον– και, για πρώτη φορά στη ζωή της, η Άλις αισθάνεται ευτυχισμένη. Σύντομα όμως ανακαλύπτει ότι οι σκοτεινές γωνιές και τα υπόγεια του πύργου κρύβουν επικίνδυνα μυστικά…
Νέα Υόρκη, σήμερα
Η Νεοϋορκέζα Ρέιτσελ Ράιτ, υιοθετημένο παιδί, κληρονομεί αναπάντεχα έναν πύργο στην Κορνουάλη. Αμέσως ξεκινάει για την Αγγλία, ελπίζοντας ότι εκεί θα βρει απαντήσεις για την καταγωγή της. Ποιο θα είναι όμως το τίμημα της αλήθειας για τη Ρέιτσελ; Θα το μάθει σε έναν καθρέφτη, πίσω από μια κλειδωμένη πόρτα…
Απόσπασμα βιβλίου
Πρόλογος
Κορνουάλη, χειμώνας 1806
Αφουγκράσου! Το ακούς;
Εκεί, ακριβώς εκεί. Αφουγκράσου. Δεν αφουγκράζεσαι. Αφουγκράσου προσεκτικά.
Αφουγκράσου πιο προσεκτικά.
Τους ακούω πριν τους δω. Οι κραυγές τους έρχονται από τον λόφο, φωνάζουν το όνομά μου, με λένε Μάγισσα. Έρχονται με τα στειλιάρια τους και με τις δάδες τους, με τα κόκκινα στόματά τους και τις μαύρες προθέσεις τους. Λένε ότι εκείνη που πρέπει να φοβάται είμαι εγώ, αλλά ο φόβος είναι δικός τους. Ο φόβος είναι μέσα τους. Δεν έχει ανάγκη εμένα. Ο φόβος τους θα τους αρπάξει την ύστατη ώρα.
Σκιές σέρνονται στους ρεικότοπους, απλώνοντας σκοτάδι πάνω στο σκοτάδι. Οι δάδες τους χορεύουν, αναμμένες από τη φωτιά στον αχυρώνα. Κάψτε την! Πνίξτε την! Μπουκώστε τη με καπνό για να βγει από την κρυψώνα της!
Μάγισσα.
Δεν είμαι ασφαλής εδώ. Θ’ αγγίξουν το σπίτι μου με τις δάδες τους και θα αφανιστώ σ’ αυτό. Έτσι δραπετεύω μες στη νύχτα, ενώ ο άνεμος φέρνει τα βήματά τους απειλητικά κοντά σαν φοβερό καλπασμό. Κατηφορίζω τα βράχια, σχεδόν σέρνομαι, ο ουρανός παρακολουθεί, υπομονετικός και αδιάφορος. Τα αστέρια έχουν παγώσει. Το φεγγάρι παρατηρεί. Δεν μπορώ να γυρίσω πίσω. Το σπίτι μου το έχασα.
Στο τέλος θα πάω πάλι εκεί, θα καθίσω κοντά στο τζάκι μου και θα κοιτάζω τον πίνακα στον τοίχο. Είναι ο πίνακας που ζωγράφισα για κείνον, αλλά δεν του τον έδωσα ποτέ. Παριστάνει το σπίτι μου επειδή το θαύμαζε τόσο πολύ· είχε πει ότι βρισκόταν σ’ ένα τέλειο σημείο, ψηλά στα βράχια, ένα όμορφο σπιτάκι περιστοιχισμένο από χορτάρια και έλατα. Ω, ας ξανάρχονταν εκείνες οι πρώτες μέρες της αθωότητας! Εκείνες οι μέρες τυφλής ελπίδας, πριν με διώξει. Τη νύχτα που σχεδίαζα να του χαρίσω τον πίνακα μου ράγισε την καρδιά. Το δώρο που προόριζα για κείνον έμεινε εδώ, ακριβώς όπως και ό,τι άλλο φανταζόμουν ότι θα μοιραζόμουν μαζί του.
Ποτέ δεν πίστεψα ότι θα ήμουν μια γυναίκα γεννημένη για τον έρωτα ή μια γυναίκα που θα την ερωτευόταν κάποιος.
Οι γυναίκες θα έπρεπε να έχουν πάντα εμπιστοσύνη στον εαυτό τους.
Τι θα απομείνει στο σπίτι μου αφότου πεθάνω; Τι θα κρατήσει εκείνος και τι θα κάψει; Φοβάμαι τι θα συμβεί στον καθρέφτη μου, τον αγαπημένο μου καθρέφτη. Προσεύχομαι να επιζήσει, γιατί αναρωτιέμαι αν ένα κομμάτι μου, όσο μικρό κι αν είναι, θα μπορούσε να επιζήσει μαζί του.
Ίβαν. Αγάπη μου. Πώς μπόρεσες;
Ποτέ δεν θα μάθω. Ποτέ δεν θα καταλάβω. Τι νόημα έχει τώρα, εξάλλου; Ο Ίβαν ντε Γκρέι με πρόδωσε. Πίστεψα ότι με λάτρευε, κατάπια τα ψέματά του και ω, πονάω, πονάω όταν σκέφτομαι πώς με έπαιρνε στην αγκαλιά του…
Τώρα έχουν συγκεντρώσει τα στοιχεία τους εναντίον μου.
Οργάνωσαν την επίθεσή τους και έγιναν ακόμα πιο αποφασιστικοί. Δεν υπάρχει τίποτα που θα μπορούσα να πω ή να κάνω· η διαμαρτυρία επιβεβαιώνει τη μοίρα μου.
Κατρακυλάω στο μονοπάτι ανάμεσα στα βράχια. Το ξέρω αρκετά καλά ακόμα και στο σκοτάδι. Βάτα σκίζουν το δέρμα μου και τα μάτια μου· το αίμα έχει ξινή γεύση στο στόμα μου. Σκοντάφτω, τα χέρια μου πιάνουν λάσπη και αέρα. Το κεφάλι μου χτυπάει σε μια πέτρα, κοφτερή, σκληρή, και πέφτω μέχρι που ένας πόνος με συνεφέρνει. Τα μαλλιά μου έχουν μπερδευτεί σ’ ένα κλαδί. Για μια στιγμή μένω ακίνητη. Κεραυνός, κεραυνός, κεραυνός. Σηκώνω τα μάτια στο σκοτάδι, στο φεγγάρι, ένα δροσερό λευκό μαργαριτάρι. Μακάρι να ήμουν ζώο. Μακάρι να ήμουν λύκος. Μακάρι να μπορούσα να μεταμορφωθώ και να τους περιμένω όταν φτάσουν. Θα ορμούσα πάνω τους με τα σαγόνια ορθάνοιχτα.
Αλλά είμαι γυναίκα. Όχι λύκος. Ίσως είμαι κάτι ανάμεσα.
Τρέχα…
Διαβάστε τη συνέχεια ΕΔΩ
Είπαν για το βιβλίο
«Θαυμάσιο, εθιστικό. Το λάτρεψα. Με γερές δόσεις αγωνίας από την πρώτη σελίδα.»
-Kate Furnivall- συγγραφέας των Η απελευθέρωση και Η Ιταλίδα σύζυγος
Λίγα λόγια για την συγγραφέα
Η Ρεμπέκα Τζέιμς γεννήθηκε το 1983. Εργάστηκε στον εκδοτικό χώρο για πολλά χρόνια προτού παραιτηθεί για να αφιερώσει όλο της τον χρόνο στη συγγραφή, έχοντας ήδη γράψει άλλα οκτώ μυθιστορήματα με ψευδώνυμο. Λατρεύει τους φθινοπωρινούς περίπατους, το κόκκινο κρασί Αργεντινής, και να κουλουριάζεται τον χειμώνα συντροφιά με παλιές ιστορίες φαντασμάτων. Ζει στο Μπρίστολ με τον σύζυγό της και τις δυο κόρες της.
Κατηγορία: Παγκόσμια Λογοτεχνία, Κοινωνικό
ISBN : 978-960-461-937-5