Π. Αδαμίδης: Η 19η Μαΐου και το χρέος τιμής
Του
ΠΟΛΥΚΑΡΠΟΥ ΑΔΑΜΙΔΗ
Δικηγόρου, LL.M (Harvard’ 95), ΔΝ, αν. Καθηγητή
Κοινοτικού Δικαίου, Προμηθειών και Διεθνών Σχέσεων
στη Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων
Στο συλλογικό υποσυνείδητο η Μικρασιατική Καταστροφή ήταν, για δεκαετίες, η συμφορά που θέλαμε να αποδιώξουμε. Να προσποιηθούμε πως δεν είχε γίνει, να αποδεχθούμε ότι ήταν ένα φυσικό επακόλουθο των γεωπολιτικών συσχετισμών, να υποδυθούμε ακόμη και ότι υπήρχαν συμψηφισμοί με τις δήθεν αγριότητες που είχε δήθεν διαπράξει ο Ελληνικός Στρατός. Ήταν η συμφορά που επισκίαζε το νικηφόρος έπος του 1821 και την περιλάλητη στρατιωτική ανωτερότητα και γενναιότητά μας έναντι των Τούρκων. Τον θλιβερό αυτό στρουθοκαμηλισμό βιώσαμε και με την κυπριακή τραγωδία το 1974.
Με τον τρόπο αυτό το ελληνικό κράτος και η ελληνική ιστορία δεν ανέδειξαν τις πτυχές της καταστροφής αυτής. Με κύρια αυτή της Γενοκτονίας σε βάρος των Ελλήνων του Πόντου. Γιατί αν η καταδίωξη του συνόλου των ελληνικών πληθυσμών της Μικράς Ασίας και της Ιωνίας ήταν συνυφασμένη με τακτικές κινήσεις αναδίπλωσης του οθωμανικού και στη συνέχεια του τουρκικού κράτους, όπως και της φρενίτιδας του πλιάτσικου των τσετών και του εσμού του Κεμάλ, η εξόντωση των Ελλήνων του Πόντου ήταν η υλοποίηση στυγνού σχεδιασμού των Κεμαλικών και των διατεταγμένων δολοφόνων τους.
Δεν ήθελαν την παρουσία του ελληνικού στοιχείου και μεθοδικά δολοφόνησαν τους ανυπεράσπιστους και τα γυναικόπαιδα για το γεγονός και μόνο ότι ήταν Έλληνες. Εξ ου και οι μεθοδευμένες πορείες στην έρημο, με παντελή στέρηση τροφίμων και νερού, οι βιασμοί, οι εκτελέσεις, οι μαζικές σφαγές και ο αργός θάνατος των αρρένων στα διαβόητα «τάγματα εργασίας». Μια πρόβα τζενεράλε του Ολοκαυτώματος του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, εμπνευσμένη σε μεγάλο βαθμό από τις υποδείξεις του φον Σάντερς Πασά, του γερμανού συμβούλου των τούρκων γενοκτόνων. Ένα Άουσβιτς σε διαρκή ροή.
Στην υλοποίηση των νοσηρών τους σχεδίων οι Τούρκοι διευκολύνθηκαν από τη συζητήσιμη αδυναμία παροχής στρατιωτικής στήριξης από τον Ελληνικό Στρατό. Εξέλιπε έτσι το αποτρεπτικό δέος και ήταν εγγυημένη η ατιμωρησία για τους άνανδρους δολοφόνους του Τοπάλ Οσμάν. Επιλογή της τότε στρατιωτικής και πολιτικής ηγεσίας, που ρίχνει βαριά τη σκιά της ακόμη και σήμερα. Μέσα στην αφόρητη αυτή κατάσταση ξεπήδησε το αντάρτικο στον Πόντο, που διέσωσε την αγωνιστική τιμή των Ελλήνων της Μικράς Ασίας και προσέφερε κλέη ανδρείας στη Νεότερη Ελληνική Ιστορία.
Οι πρόσφυγες του Πόντου και της Μικράς Ασίας δεν βρήκαν τη στήριξη που προσδοκούσαν από το καθημαγμένο ελληνικό κράτος. Αρχικά η καχυποψία των «ντόπιων», που είτε για πολιτικούς λόγους είτε από ιδιοτέλεια, καθώς δεν ήταν λίγοι όσοι εποφθαλμιούσαν τις λεγόμενες «ανταλλάξιμες περιουσίες», επέτειναν τις κακουχίες όσων επιβίωσαν. Είχε προηγηθεί η ατιμωτική «καραντίνα» και ο κοινωνικός στιγματισμός όλων αυτών των υπέροχων Ελλήνων του Πόντου και της Ιωνίας. Αλάτι στην πληγή τους η ακατανόητη προθυμία του Βενιζέλου να οικοδομήσει «ελληνοτουρκική φιλία» με τον σφαγέα τους, τον Μουσταφά Κεμάλ. Θλιβερό κατευόδιο της πολιτικής του διαδρομής.
Οι Έλληνες του Πόντου, μαθημένοι μαχητές, όργωσαν τη χέρσα γη. Επιβίωσαν και μεγαλούργησαν. Απέναντι σε προκαταλήψεις, που υποχρέωσαν πολλούς να αλλάξουν ακόμα και τα ονόματά τους για να σταδιοδρομήσουν στον δημόσιο τομέα. Το σημαντικότερο από όλα, πέρα από τη μοναδική συνδρομή τους στην ανάπτυξη της παραγωγής και της οικονομίας, ήταν ότι πύκνωσαν και έδωσαν ζωή στον Ελληνισμό των Νέων Χωρών και πρώτα της Μακεδονίας. Μαθημένοι ακρίτες του Ελληνισμού, βρέθηκαν στην πρώτη γραμμή κάθε αγώνα. Έγιναν το συνώνυμο του πατριωτισμού. Απέδειξαν στην πράξη το αδιάσπαστο του Ελληνισμού απέναντι στα δόλια ανθρωπάκια που αναρωτιούνται για το ενδιαφέρον που επιδεικνύουν οι Πόντιοι για τη Μακεδονία.
Η 19η Μαΐου είναι ημέρα μνήμης. Για τους 353.000 καταγεγραμμένους αδελφούς μας, θύματα της γενοκτονίας, που έπεσαν γιατί ήταν Έλληνες. Τιμούμε τη μνήμη τους μέσα από την πρόοδο και την προκοπή μας. Απέναντι ιδίως σε τυχοδιώκτες, που ορέγονται επαναπροσεγγίσεις και ασελγούν στην ιερή παρακαταθήκη τους. Θεματοφύλακες της προσφοράς τους, σκύβουμε ευλαβικά το γόνυ στη θυσία τους. Αθάνατοι.