Ν. Στραβελάκης: Τσίπρας – Μητσοτάκης, δύο από τα ίδια

Του
ΝΙΚΟΥ ΣΤΡΑΒΕΛΑΚΗ,
Οικονομολόγου του Εθνικού
και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών

-Θα κάνουμε «Ανταρσία» στα σχέδιά τους;

Όλοι μας υποπτευόμαστε ότι ο πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας κ. Μητσοτάκης δεν είναι ο εξυπνότερος άνθρωπος του κόσμου. Άλλωστε το απέδειξε και ο ίδιος με τις διευκρινιστικές δηλώσεις που αναγκάσθηκε να κάνει ώστε να ανασκευάσει τις επικοινωνιακές γκάφες του την εβδομάδα που πέρασε.

Παρ’ όλα αυτά, πρέπει να του αναγνωρίσουμε ότι τόσο οι αναφορές του στην επταήμερη εργασία/λειτουργία, τις επιχειρησιακές συμβάσεις, όσο και τα σχέδιά του για συμπράξεις δημοσίου και ιδιωτικού τομέα (ΣΔΙΤ) στον ευαίσθητο χώρο της υγείας αφορούν νομοθετήματα τα οποία είτε ψήφισε είτε διατήρησε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. Κοντολογίς, μία εβδομάδα πριν από τις κρίσιμες αυτοδιοικητικές και ευρωπαϊκές εκλογές ο κόσμος καλείται να διαλέξει δύο από τα ίδια σε νεοφιλελεύθερο φόντο.

Τα μέτρα που θεσμοθέτησε ο ΣΥΡΙΖΑ και θέλει να διαδώσει ο κ. Μητσοτάκης έχουν ένα ξεκάθαρο ταξικό πρόσημο. Το ελαστικό ωράριο και η μη κατοχύρωση των αργιών (επταήμερη εργασία) αφορά την επέκταση της εργάσιμης ημέρας με τον ίδιο μισθό. Ύστερα από δέκα χρόνια κρίσης έχει καταστεί σαφές ότι η περαιτέρω συμπίεση των μισθών και δύσκολη είναι και αναποτελεσματική για την αποκατάσταση της καπιταλιστικής κερδοφορίας.

Από την άλλη, η καταστροφή κεφαλαίου προχωρά με αργούς και αντιφατικούς ρυθμούς αφού κάθε χρεοκοπία και εκκαθάριση επιχείρησης συνεπάγεται νέες ζημίες για τις τράπεζες και νέα κρατικά λεφτά για τη διάσωσή τους. Έτσι, προτεραιότητα δίνεται στην επέκταση της εργάσιμης μέρας, με άλλα λόγια στην απόσπαση απόλυτης υπεραξίας, που έλεγε και ο Μαρξ πριν από 150 χρόνια. Αυτή είναι η ουσία της επταήμερης εργασίας χωρίς αναγνώριση αργιών.

Παράλληλα επιχειρείται ο κατακερματισμός των εργαζομένων και ο ακρωτηριασμός του συνδικαλιστικού κινήματος μέσα από τις επιχειρησιακές συμβάσεις, που υπερισχύουν των συλλογικών συμβάσεων. Δηλαδή, κάθε επιχείρηση υπογράφει συμβάσεις με τους εργαζομένους της χωρίς να λαμβάνει υπόψη της τις συλλογικές συμβάσεις των κλαδικών σωματείων, που ακόμα και αν επανέλθουν, όπως διαφημίζει ο ΣΥΡΙΖΑ, θα αποτελούν ευχολόγια, στην καλύτερη περίπτωση.

Είναι προφανές ότι με το που θα υπογράφει επιχειρησιακή σύμβαση επταημέρου μια εταιρεία θα απαιτήσουν ανάλογη σύμβαση και οι ανταγωνιστές της. Οι εργαζόμενοι δεν θα μπορούν να καλυφθούν πίσω από τις κλαδικές συλλογικές συμβάσεις, όπως συνέβαινε στο παρελθόν, με αποτέλεσμα τη συνολική υποχώρηση των εργασιακών δικαιωμάτων. Αυτή είναι η παρακαταθήκη του ΣΥΡΙΖΑ στο συνδικαλιστικό κίνημα.

Όμως και οι περιβόητες ΣΔΙΤ, στην υγεία εν προκειμένω, βρίσκονται στη λογική της αποκατάστασης της καπιταλιστικής κερδοφορίας. Είναι μια προσπάθεια ιδιωτικοποίησης των λειτουργιών του κράτους, στην περίπτωσή μας των νοσοκομείων. Αντί να εξοπλίζονται και να στελεχώνονται τα δημόσια νοσοκομεία θα δανείζονται και θα δανείζουν εργαζόμενους και εξοπλισμό από και προς τον ιδιωτικό τομέα. Με αυτόν τον τρόπο οι ιδιώτες θα εκμεταλλεύονται την τεχνογνωσία του Εθνικού Συστήματος Υγείας όπου τους βολεύει και θα πωλούν υπηρεσίες στα κρατικά νοσοκομεία επίσης όπου τους βολεύει.

Είναι μια προσπάθεια μείωσης της αξίας του παγίου νοσοκομειακού εξοπλισμού, εν προκειμένω μέσω της εντατικότερης χρήσης του. Άλλη μία από τις «αντίρροπες τάσεις» στην πτώση του ποσοστού κέρδους, που είχε επισημάνει ο Μαρξ στον τρίτο τόμο του «Κεφαλαίου». Όμως τα κέρδη θα αφορούν το ιδιωτικό σύστημα υγείας, αφού το δημόσιο σύστημα υγείας είναι ως γνωστόν μη κερδοσκοπικό. Με άλλα λόγια, πρόκειται για έναν δούρειο ίππο ιδιωτικοποίησης του συνόλου των υπηρεσιών υγείας, ανεξάρτητα από το αν θα παρέχονται από δημόσια νοσοκομεία.

Επιπλέον, επειδή αυτό αργά ή γρήγορα θα σημάνει και αύξηση του κόστους των υπηρεσιών, είναι και ένας τρόπος να καταστεί στην πράξη υποχρεωτική η ιδιωτική ασφάλιση των εργαζομένων, διαφορετικά θα είναι αδύνατη η κάλυψη της νοσοκομειακής δαπάνης από τον άρρωστο. Παράλληλα θα ανοίξει ο δρόμος για την ιδιωτικοποίηση και μέρους των δημόσιων νοσοκομείων, αφού δεν θα μπορεί να τα… σηκώσει ο κρατικός προϋπολογισμός.

Η κυβέρνηση βέβαια προσπαθεί να διασκεδάσει τη ζοφερή αυτή πραγματικότητα με τα αντίδωρα που βάφτισε αυθαίρετα 13η σύνταξη και ο κ. Μητσοτάκης τάζει φοροελαφρύνσεις από τα χρήματα που υποτίθεται ότι θα εξοικονομήσει ιδιωτικοποιώντας τα πάντα. Δυστυχώς, και για τους δύο, δεν βρισκόμαστε στο 1980.

Έχουμε ζήσει τριάντα χρόνια νεοφιλελευθερισμού, ο οποίος το μόνο που μας φόρτωσε είναι νέα κρατικά χρέη για λογαριασμό ιδιωτών (τραπεζών και επιχειρήσεων), χαμηλότερους μισθούς και υψηλότερους φόρους. Αυτό που μας καλούν να κάνουμε ύστερα από αυτήν τη ζοφερή εμπειρία είναι (δύο από) τα ίδια. Όμως ξέρουμε καλύτερα και μπορούμε να τους χαλάσουμε τα σχέδια κάνοντας «Ανταρσία» τόσο στις αυτοδιοικητικές εκλογές όσο και στις ευρωεκλογές, κυρίως όμως μετά τις εκλογές.