Θα μοιάσουμε ποτέ στους σοφούς προγόνους μας;
Της ΕΛΕΝΗΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ – ΛΑΜΠΡΑΚΗ
Σήμερα θα ήθελα να γράψω όπως ακριβώς αισθάνομαι και πιστεύω ότι τα συναισθήματα αυτά ανταποκρίνονται στους περισσότερους από εμάς. Είναι κάπως περίεργο και μακράν της πραγματικότητας το γεγονός που δεν θα ήθελα να ξανακούσω, τα ίδια και τα ίδια, καθώς οι πρωταγωνιστές των επερχόμενων εκλογών θα αρχίσουν να ξεκατινιάζονται μπρος σε ένα πλήθος φερέφωνων, που ακολουθούν, ίδια πρόβατα, τον τσοπάνη τους.
Κραυγές, κραυγές, μόνο συνθήματα και μια περιρρέουσα ατμόσφαιρα που προεξοφλεί τη νίκη. Βαρέθηκα το δημόσιο μπούλινγκ, στο οποίο καταφεύγουν αμφότεροι οι ανταγωνιστές, σε όλα τα επίπεδα και σκέφτομαι ότι δεν θα βρεθεί ένας προικισμένος ηγέτης να πάψει να χρησιμοποιεί τα εθνικά συναισθήματα ως μοναδικά, δικά του προσόντα και να αναλάβει ευθέως τις ευθύνες του σε ό,τι μπορεί να του αναλογεί. Με ευθύτητα και ντομπροσύνη να πάψει να κρύβεται πίσω από το παρελθόν, να παριστάνει την αθώα περιστερά και να ξεσπαθώνει με αερολογίες. Να πει δύο λόγια καθαρά και να υποσχεθεί ό,τι μπορεί να κάνει, αψηφώντας την πιθανή δυσαρέσκεια του ακροατηρίου, που έτσι ίσως κάποτε αρχίσει να σκέφτεται με τη λογική και όχι με τα συνθήματα ενός ποδοσφαιρικού αγώνα.
Έτσι μπορεί κάποτε να μοιάσουμε λίγο με τους σοφούς προγόνους μας, που τιμωρούσαν τους αθετήσαντες τις υποσχέσεις, γράφοντας σε πέτρα το όνομά τους και στέλνοντάς τους στην εξορία. Έτσι, μόλις ακούσω για ντιμπέιτ –άλλη ξενόγλωσση λέξη– σπεύδω να αλλάξω το πρόγραμμα της τηλεόρασης γιατί βαρέθηκα, κουράστηκα, απηύδησα να παρακολουθώ δύο ανθρώπους να ξεμαλλιάζονται σχεδόν σαν δύο κακές συμπεθέρες και να βγάζει η μία της άλλης τα άπλυτα στη φόρα. Αυτή η τακτική, να ξέρετε, κύριοι της πολιτικής, πως κάποια στιγμή θα γίνει αστεία κωμική σειρά σε έναν κόσμο πιο πολιτισμένο, που θα σκέπτεται, θα αντιδρά με σοβαρότητα και όχι με γιουχαΐσματα, επειδή θα σέβεται αυτόν που πήρε την πρωτοβουλία να θέσει τον εαυτό του στην υπηρεσία της πατρίδας.