Σταύρος Καλαφάτης: 19 Μαΐου, μια καταραμένη ημέρα – Για την γενοκτονία των Ποντίων
Με τον τίτλο «19 Μαΐου, μια καταραμένη ημέρα», ο Σταύρος Καλαφάτης, βουλευτής Α΄ Θεσσαλονίκης της Νέας Δημοκρατίας, αναφέρεται στη Γενοκτονία των Ποντίων. Με ανάρτησή του στο FB καταγράφει το έγκλημα των Τούρκων και τονίζει ότι «χρέος όλων να μαθαίνουμε και να μην ξεχνούμε» και καταλήγει: «Ας είναι η μνήμη στις χαμένες Πατρίδες πρόκληση και πρόσκληση ενότητας κι αγώνα». Γράφει συγκεκριμένα:
Ήταν εκεί, στα βόρεια της Μικράς Ασίας, στην περιοχή του Πόντου, αποικία των Ιώνων, από τα πανάρχαια χρόνια, από τον καιρό του Ιάσονα. Επιβίωσαν ανάμεσα στους αιώνες, στάθηκαν όρθιοι μετά τη διάλυση της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας. κυριάρχησαν στην οικονομική ζωή της περιοχής – στη Σαμψούντα, την Τραπεζούντα, την Κερασούντα, τα Σούρμενα, τη Σινώπη, την Αργυρούπολη – και έφτασαν, στις αρχές του 20ουαιώνα, τις 700.000. Κάπου εκεί, ωστόσο, σημαδεύτηκε και το τέλος στη γη που γεννήθηκαν.
Η απόφαση για την εξόντωση των Ελλήνων του Πόντου λήφθηκε το 1911, από το κίνημα των Νεότουρκων, εφαρμόστηκε στη διάρκεια του Α΄ Παγκοσμίου πολέμου και ολοκληρώθηκε από το Μούσταφα Κεμάλ με την απόβαση του 1919. Στην αρχή χρησιμοποιήθηκαν εναντίον τους τα λεγόμενα Τάγματα Εργασίας (Αμελέ Ταμπουρού) στα οποία, με πρόσχημα την «ασφάλεια του κράτους» εντάσσονταν χιλιάδες Έλληνες και μεταφέρονταν στην ενδοχώρα. Αναγκάζονταν να δουλεύουν στα λατομεία τ’ αλατιού, στα ορυχεία και στη διάνοιξη δρόμων, κάτω από εξοντωτικές συνθήκες. Με αποτέλεσμα οι περισσότεροι να πεθαίνουν από την πείνα, τις κακουχίες και τις αρρώστιες. Και κάποιοι να δραπετεύουν και να βγαίνουν αντάρτες.
Οργανώθηκαν τότε καταδιωκτικά αποσπάσματα και ορδές από εγκληματίες -κυρίως φυλακισμένους- που εξαπέλυαν επιθέσεις στα ελληνικά χωριά, κακοποιούσαν, βίαζαν, έσφαζαν, πυρπολούσαν σπίτια και εκκλησιές, κατέστρεφαν ό,τι έβρισκαν μπροστά τους, από άκρη σ’ άκρη του Πόντου. Γεγονός που έσπρωξε ακόμη περισσότερους στην απόφαση να βγουν στο αντάρτικο και να αντισταθούν για να περισώσουν ό,τι μπορούν. Αλλά και να αποφασίσουν, κάποια στιγμή, μαζί με τους Αρμένιους, να δημιουργήσουν αυτόνομο κράτος. Και ήρθε τότε το τελειωτικό χτύπημα. Στις 19 Μαΐου του 1919, ο Μουσταφά Κεμάλ αποβιβάστηκε στη Σαμψούντα και ξεκίνησε – με την καθοδήγηση των Γερμανών και Σοβιετικών συμβούλων του – τη δεύτερη και πιο άγρια φάση της Ποντιακής Γενοκτονίας. Οι νεκροί έφτασαν τους 350.000 και όσοι επέζησαν κατέφυγαν στη Σοβιετική Ένωση και την Ελλάδα.
Ήταν, λοιπόν, η 19 Μαΐου μια καταραμένη ημέρα για ολόκληρο τον Ελληνισμό. Και είναι σήμερα – όπως ομόφωνα αποφάσισε, το 1994, η Βουλή των Ελλήνων – Ημέρα Μνήμης της Γενοκτονίας των Ποντίων. Χρέος όλων να μαθαίνουμε και να μην ξεχνούμε. Ζήσαμε, άλλωστε, στη συνέχεια, τον αφελληνισμό της Ίμβρου και της Τενέδου, όπου η Συνθήκη της Λοζάνης επέβαλλε ειδικό μειονοτικό καθεστώς υπέρ των Ελλήνων. Ζήσαμε την εκδίωξη των Ελλήνων της Κωνσταντινούπολης. Και ζούμε, τώρα, την εθνοκάθαρση και τον εποικισμό της κατεχόμενης Κύπρου. Και τη νέα απόπειρα των Τούρκων για τετελεσμένα στις θάλασσές μας. Ας είναι, λοιπόν, η μνήμη στις αλησμόνητες Πατρίδες πρόκληση και πρόσκληση ενότητας κι αγώνα.