Το… κουτάλι κράτησε ενωμένη την οικογένεια…
«Το φαγητό για τους Έλληνες της διασποράς δεν είναι μονάχα η σύνδεση με τη γη των προγόνων, αλλά με την ίδια την οικογένεια. Είναι το κουτάλι που κρατούσε η γιαγιά και η μαμά για να σε ταΐσουν με λιχουδιές που είχαν φτιάξει με τα χεράκια τους.
Πόσες φορές δεν έχω ακούσει ιστορίες υπερηφάνειας από Ελληνοαμερικανάκια που πήγαιναν στο σχολείο και όταν ερχόταν η ώρα του κολατσιού, εκείνα έβγαζαν από το τάπερ σουτζουκάκια και ο διπλανός τους έτρωγε ένα βαρετό σάντουιτς με φιστικοβούτυρο; Ξαφνικά γίνονταν το επίκεντρο του ενδιαφέροντος όλων, γιατί είχαν κάτι διαφορετικό από τους υπόλοιπους και σίγουρα κάτι πολύ πιο νόστιμο».
«Η ομογένεια κατάφερε να κερδίσει μια θέση στην αμερικανική κοινωνία κυρίως μέσα από επιχειρήσεις εστίασης. Τα πρώτα κύματα Ελλήνων μεταναστών βρήκαν εργασία στην αρχή πουλώντας καραμέλες και φρούτα στους δρόμους και ύστερα στις γνωστές ‘‘ντάινες’’, που ελληνοκρατούνταν. Οι ντάινες ήταν εστιατόρια ταχείας εξυπηρέτησης σε πόλεις που ζούσαν σε βιομηχανικούς ρυθμούς. Όμως, οι Έλληνες ιδιοκτήτες δεν τα έκαναν δημοφιλή μόνο και μόνο επειδή είχαν ωραίες γεύσεις, αλλά γιατί οι ίδιοι ήταν ανοικτοί και φιλόξενοι».
Υπογραφή: Αλέξανδρος Κιτροέφ, καθηγητής Ιστορίας (ο προπάππος του ήταν Έλληνας από τη Χίο)