Θα μιλήσει τελικά κανείς για την Ευρώπη;
Του
ΑΝΤΩΝΗ Π. ΑΡΓΥΡΟΥ
Δικηγόρου ΑΠ,
Αν. Νομικού Συμβούλου
Πανεπιστημίου Αθηνών
-Τα πολιτικά προβλήματα λύνονται μόνο στην κάλπη
Σε 15 μέρες θα κληθούμε να δώσουμε το «παρών» στις κάλπες για να εκλέξουμε τους ευρωβουλευτές μας, χωρίς να έχουμε ιδέα για τις θέσεις τους σε σημαντικά ευρωπαϊκά θέματα και το πώς θα μπορούσαν να δράσουν –σε περίπτωση εκλογής τους– καθορίζοντας την καθημερινή ζωή εκατομμυρίων πολιτών.
Δεν θα έχουμε την παραμικρή ιδέα γιατί το μόνο που ακούμε σ’ αυτήν την προεκλογική εκστρατεία είναι ζητήματα εσωτερικής κατανάλωσης που αφορούν κυρίως τις επικείμενες βουλευτικές εκλογές, όποτε και αν γίνουν. Χωρίς φυσικά να μειώνεται η βαρύτητα των εθνικών πολιτικών των κρατών-μελών, είναι εμφανής πλέον ο φόβος για μια οπισθοδρόμηση σε αρχές και αξίες της ευρωπαϊκής οικογένειας.
Οι φετινές ευρωεκλογές αποτελούν επιλογή κατεύθυνσης. Είναι αναγκαία η μαζική συμμετοχή στις εκλογές αυτές και οι Ευρωπαίοι δεν θα πρέπει κάνουν υποχωρήσεις που θα πλήξουν θεμελιώδεις αρχές λειτουργίας της Ένωσης. Η ΕΕ στην αρχική της μορφή δημιουργήθηκε μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Πρώτο της μέλημα ήταν η ενίσχυση της οικονομικής συνεργασίας, με το σκεπτικό ότι οι εμπορικές συναλλαγές μεταξύ χωρών δημιουργούν οικονομική αλληλεξάρτηση, γεγονός που ελαχιστοποιεί το ενδεχόμενο συγκρούσεων.
Ζούμε στην Ευρώπη 74 χρόνια συνεχούς ειρήνης. Ζήσαμε την πρόσφατη οικονομική κρίση και την ουσιαστική συμβολή της Ευρώπης στην ανάκαμψή μας, παρά τις όποιες δίκαιες επιφυλάξεις για τους χειρισμούς και ιδίως για την εμπλοκή του ΔΝΤ στα ευρωπαϊκά πράγματα. Όμως στους «ανέμους του πολέμου» που φυσούν στην Ανατολική Μεσόγειο και το Αιγαίο ένας σημαντικός πολλαπλασιαστής ισχύος είναι και η ευρωπαϊκή συμμετοχή μας.
«Εγώ είμαι Κύπριος», απάντησε ο πρόεδρος της Κομισιόν Ζαν Κλοντ Γιούνκερ σε ερώτηση του ΚΥΠΕ σχετικά με το πώς θα αντιμετωπίσει η Ευρωπαϊκή Ένωση το ζήτημα των τουρκικών παράνομων ενεργειών στην κυπριακή ΑΟΖ. Είναι βέβαιο ότι ο νεοσουλτάνος της Άγκυρας αντιμετωπίζει την ευρωπαϊκή οικογένεια στα όνειρά του για την ανασύσταση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Βέβαια, καλά θα κάνουμε να κρατούμε μικρό καλάθι σε ό,τι αφορά τις προσδοκίες μας, γιατί τα γεωπολιτικά συμφέροντα είναι μεγάλα στην περιοχή και οι δρόμοι του πετρελαίου αιματοβαμμένοι. Όμως, αν δεν ήμασταν στην ευρωπαϊκή οικογένεια πολλά κακά θα είχαν ήδη συμβεί.
Η προεκλογική περίοδος για τις ευρωεκλογές πήρε φωτιά… όχι όμως για την Ευρώπη, αλλά για την εσωτερική κατάσταση, για τη λάσπη στον ανεμιστήρα, για την εσωτερική μας διαίρεση. Η τακτική αυτή διώχνει τον κόσμο από την πολιτική διαδικασία, από την ύψιστη δημοκρατική λειτουργία, τροφοδοτεί την αποχή και δυναμώνει τις αντιευρωπαϊκές δυνάμεις, ενώ η διαρκής άνοδος της Ακροδεξιάς απειλεί να ξηλώσει όλα όσα η δημοκρατία και η συνεργασία έκτισε όλα αυτά τα χρόνια…
Όλοι αδελφωμένοι, μονιασμένοι με του Θεού τη βοήθεια, ας βαδίσουμε μαζί, όχι διαιρεμένοι.
Η ΕΕ είναι το κοινό μας σπίτι. Είναι το κοινό μας σπίτι, παρά τα προβλήματα, τις ελλείψεις, τις απογοητεύσεις, τις στρεβλώσεις. Είναι προφανές πως από το 1950 και εντεύθεν στην Ευρώπη έχουν αλλάξει πολλά, πρέπει όμως να τα διατηρήσουμε. Η στείρα κομματική αντιπαράθεση δεν λύνει τα πολιτικά προβλήματα, που λύνονται μέσα από την ύψιστη λειτουργία του πολιτεύματος, τις εκλογές. Μέχρι όμως τις βουλευτικές εκλογές που έρχονται, καιρός είναι να μας μιλήσουν οι υποψήφιοι και για την Ευρώπη.
Είναι κάτι περισσότερο από αναγκαίο να θυμηθούμε τα λόγια του Γιάννη Ρίτσου:
«Τ’ αληθινό μπόι του ανθρώπου μετριέται πάντα με το μέτρο της λευτεριάς.
Τίποτ’ άλλο».