Μέσα στη μαυρίλα και τη μελαγχολία…
Του
ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΚΟΥΤΑΚΟΥ
Τις προηγούμενες εβδομάδες ζήσαμε στιγμές απίστευτης μαγείας μέσα από τα ματς των ευρωπαϊκών κυπέλλων.
Αλλά ταυτόχρονα μας έπιασε μελαγχολία με όσα συμβαίνουν εντός των τειχών, στο σπίτι μας.
Δεν είμαστε άξιοι να διοργανώσουμε ούτε έναν τελικό κυπέλλου με κόσμο. Φοβόμαστε τα χειρότερα και αποφασίζουμε να κάνουμε το παιχνίδι με 1.000 προσκεκλημένους και 3.000 αστυνομικούς εντός σταδίου και να απαγορεύσουμε τις συγκεντρώσεις σχεδόν σε όλη την Αττική για να μην πλακωθούν μεταξύ τους οι ανεγκέφαλοι.
Στο μπάσκετ τα δύο μεγαθήρια τα έχουν κάνει μπάχαλο. Πλακώνονται μεταξύ τους και θέλουν να βγάλουν ο ένας το μάτι του άλλου και δεν δείχνουν να τους νοιάζει τι θα συμβεί με το άθλημα. Μπροστά στους εγωισμούς βάζουν μπουρλότο και δεν πάει να τιναχθεί στον αέρα το μαγαζί…
Οι διαιτητές ποδοσφαίρου και μπάσκετ τρέμουν να κυκλοφορήσουν. Το ξύλο, οι απειλές και οι εκβιασμοί πάνε σύννεφο. Ακόμα και όταν υπάρχει αστυνομική προστασία οι κάφροι κάνουν… πάρτι και φεύγουν σαν κύριοι από τον τόπο του εγκλήματος.
Θέλουμε να χαρούμε με τον τεράστιο Αντετοκούνμπο, την εκπληκτική Σάκκαρη, τον γίγαντα Τσιτσιπά, τον βράχο Παπασταθόπουλο, που μας κάνουν περήφανους στα πέρατα του κόσμου, και δεν μπορούμε. Μαυρίζει η ψυχή μας με όσα συμβαίνουν στη δύσμοιρη Ελλαδίτσα μας…