Γίναμε μια ζούγκλα θηρίων…
Της ΕΛΕΝΗΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ – ΛΑΜΠΡΑΚΗ
-Τίποτα δεν αξίζει όσο μια ζεστή οικογένεια…
Καμιά φορά, στη διάρκεια της ημέρας και μάλιστα όταν ο ήλιος λάμπει ζεστός σ’ έναν πεντακάθαρο γαλάζιο ουρανό, κάθε είδους απογοήτευση εξαφανίζεται και τη θέση της παίρνει η ελπίδα. Μια ελπίδα που εξαφανίζει προβληματισμούς, ανησυχία και ενοχές για πράγματα που ως γονείς ή και κοινωνία αφήσαμε να μας γλιστρήσουν από τα χέρια μας.
Οι επιθυμίες και τα όνειρα των παιδιών μας, που τ’ αγνοήσαμε ακολουθώντας ένα ταξίδι ζωής γι’ αυτά σύμφωνα με τις δικές μας επιδιώξεις και τα ταξίδια που επιθυμούσαμε για τη δική μας ζωή. Ταξίδια επαγγελματικά, συναισθηματικά, σύμφωνα με τις αρχές της δικής μας εποχής, και αυτό ήταν ένα από τα μεγάλα μας λάθη.
Δεν προσέξαμε ότι όλα αλλάζουν γύρω μας. Τα χρόνια της αθωότητας πέρασαν και ήρθαν χρόνια άγρια, γεμάτα έπαρση, εγωισμό και προβολή, είτε με έναν τρόπο απάνθρωπο, σχεδόν εξευτελιστικό, είτε ακολουθώντας ζωές που παρήλαυναν στην τηλεόραση, ίδια φωτοβολίδα, και έφτιαχναν προσωπικότητες που έλαμπαν, ενώ στην ουσία ήταν τενεκέδες ξεγάνωτοι. Επιθυμία μας να παινευτούμε για την εισαγωγή του παιδιού μας σε ένα Ανώτατο Εκπαιδευτικό Ίδρυμα και να παινέψουμε τα κάλλη του ή ακόμα και τον δυναμισμό του, που στην πραγματικότητα ήταν η δική μας ανεκπλήρωτη, φοβισμένη και ανίκανη επιθυμία να πετύχουμε ό,τι θέλουμε.
Περηφανευόμαστε για την καπατσοσύνη τους και αυτή η κοντή και ηλίθια σκέψη μας είχε ως συνέπεια να αποκτήσει ένα κομμάτι της νεολαίας μας, μια θρασύτητα δυσανάλογη με την ηλικία της. Τα θεώρησαν όλα εύκολα, αφού δεν υπήρχε τίποτε απαγορευμένο, και πέσανε με τα μούτρα σε συμμορίες λύκων, που θαύμαζαν τον εαυτό τους για την αλητεία τους και θαυμάζονται από εκείνο το άλλο κομμάτι των νέων, που είχε την αφέλεια να πιστεύει ότι όλα είναι καλώς καμωμένα και συνήθη για μια ηλικία που μόλις είχε φύγει από την οικογενειακή στέγη και, έτσι, ήταν πια σοφή.
Πώς αλλιώς θα μπορούσα να δικαιολογήσω αυτήν την καθημερινότητα, που μας επιφυλάσσει σχεδόν τόσο συχνά έναν φόνο, ένα έγκλημα, μια αυτοκτονία, έναν θάνατο νέου παιδιού, χωρίς μια σοβαρή αιτία, αλλά κάτω από τον εκφοβισμό, τον εκβιασμό από συνομήλικους, που έμοιαζαν με νικητές της ζωής σε ένα πεδίο μάχης, γεμάτο θύματα, αυτά τα θύματα που πίστεψαν σε φιλίες και πρόσωπα υπεράνω υποψίας. Νεοσσοί γεμάτοι πάθος για την καινούργια ζωή και αφέλεια. Και αυτή η μάστιγα των ναρκωτικών πόσο πολύ αλλοίωσε συνειδήσεις και εκμαύλισε μια γενιά παρασυρμένη από έναν ξενόφερτο τρόπο ζωής, που φάνηκε να διαδίδεται σαν φωτιά από χώρα σε χώρα, με τα ΜΜΕ να πληροφορούν με κάθε λεπτομέρεια ενέργειες και αυθαίρετες πράξεις που δεν εκτιμούν τη ζωή, λες και την εκδικούνται.
Δεν θα μπορέσω ποτέ να καταλάβω τι είναι εκείνο που θα έκανε αυτήν τη νεολαία να συνέλθει. Παλιά, θυμάμαι, αυτοκτονούσαν από απαγορευμένους έρωτες, σήμερα αυτοκτονούν από πλήξη, από έλλειψη στόχων και ιδεών. Μια βαθιά απογοήτευση, απελπισία και απόγνωση δημιουργούν τις προϋποθέσεις να πέφτουν από τους ψηλούς ορόφους μιας πολυκατοικίας, τελειώνοντας έτσι τη ζωή τους.
Το πιο ανατριχιαστικό και τραγικό, βέβαια, είναι να πετάς το μωρό σου και έπειτα να πέφτεις και εσύ στο κενό, γιατί η μοναξιά και το ξεχαρβάλωμα της οικογένειας έφτιαξε ανθρώπους κλεισμένους στην ανούσια ζωή τους, στην έλλειψη συντροφικότητας, στην αγωνία για το τι θα φέρει το αύριο. Έλειψε η αυστηρότητα, η τιμωρία, η ευπρέπεια, μ’ ένα πάθος περίεργο, θαρρείς ότι όλοι ήμασταν εγκλωβισμένοι σε ένα κλουβί και με το που χαλάρωσαν τα ήθη, οι συνήθειες, όλα αυτά στα οποία πιστέψαμε μέχρι σήμερα, η οικογένεια, ο σεβασμός στη θρησκεία, η πίστη στα θεία, γίναμε μια ζούγκλα θηρίων. Και αυτό είναι βέβαιο ότι θα το πληρώσουμε.
Τίποτε δεν αξίζει όσο μια ζεστή οικογένεια, που μιλά και δεν αδιαφορεί για τα προβλήματα των μελών της. Εμείς και μόνο εμείς αφήσαμε να παρασυρθούμε από νεωτερισμούς και να αποδεχθούμε παρά φύσιν γεγονότα. Αλλοιώθηκαν τα πάντα και αυτό είναι εξέλιξη. Δεν θέλω να απαριθμήσω ένα προς ένα τα λάθη που αποδεχθήκαμε ως κοινωνία γιατί μπορούν να με πουν και ρατσίστρια, όμως όλα έχουν ένα όριο. Και αυτό που με θλίβει απεριόριστα είναι ότι αυτό το όριο, δυστυχώς, το έχουμε ξεπεράσει.