Δώστε ελπίδα και σταματήστε τις κοκορομαχίες
Της ΕΛΕΝΗΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ – ΛΑΜΠΡΑΚΗ
1η Μαΐου και η μουντή ατμόσφαιρα θαρρείς και συνεχίζει να θρηνεί τα Θεία Πάθη. Είναι αλήθεια πως φέτος για πρώτη φορά η συγκίνησή μου ήταν βαθιά, βλέποντας από την τηλεόραση τον Επιτάφιο και όλο εκείνο το πλήθος που τον ακολουθούσε με τόση γαλήνη, με τέτοια καρτερικότητα, σαν να ένιωθε το ακάνθινο στεφάνι του Ιησού φορεμένο στο δικό του κεφάλι, γι’ αυτό πόναγε και συγχρόνως καρτερούσε από εκείνον τη μαγεία της Ανάστασης. Το θαύμα που θα λύτρωνε όλους και καθένα ξεχωριστά από τα πάθη του. Μα κρίμα η χαρά της Ανάστασης και η αναμονή της βρέθηκε μπρος σε μια σειρά από εγκλήματα που πίκραναν τους περισσότερους από εμάς.
Ανοίξαμε τα παράθυρα να μπει το αεράκι του Μάη κι αντ’ αυτού μια λίμνη κόκκινη, ανατριχιαστική έκρυβε μέσα της σε βαλίτσες ανθρώπους νεκρούς και έμοιαζε με το αίμα των αθώων που σφαγιάστηκαν για την πίστη τους με το αίμα του Χριστού, που κύλησε θέλοντας να ξεπλύνει αμαρτίες, πληγές, σημάδια βαθιά της ψυχής και του σώματος. Και ήταν μια ευκαιρία, στη βάπτιση της μετάνοιας, σαν την Κολυμβήθρα του Σιλωάμ, να πάψουν να υπάρχουν. Ψυχές όμως ανεξήγητα χαμένες στα αζήτητα και παιδιά, αθώες υπάρξεις, χάθηκαν πριν καταλάβουν τι θα πει να ζεις. Με μια φτηνή δικαιολογία εξαφανίστηκε ένας αρκετά σημαντικός αριθμός αλλοδαπών γυναικών και η πιο απλή και ανέξοδη δικαιολογία ήταν ότι «πήγαν στα Κατεχόμενα», άλλωστε τι μας νοιάζει, αλλοδαπές ήταν και αυτό εμένα μου θυμίζει ένα είδος ρατσισμού.
Προσπαθώ να βγάλω από τη σκέψη μου εκείνους τους ξερούς, αφιλόξενους λόφους, δεν μπορεί ένας λαός παιδεμένος, σταυρωμένος και ζώντας κάτω από απειλές να μην είναι ευαίσθητος, φιλότιμος και έντιμος. Δεν μπορεί να μην ανατρίχιασε βλέποντας εκείνο το τοπίο. Και όμως πέρασε στα ψιλά η είδηση της εξαφάνισης τόσων γυναικών. Ένας άντρας του στρατού ήταν γεμάτος μίσος, εκπαιδευμένος, αφοσιωμένος στο καθήκον, έκρυβε τέτοιο άρρωστο μίσος. Ένας εφιάλτης που περιφερόταν ανεξέλεγκτος, φοβερίζοντας με μια στάση ανδροπρέπειας εξεζητημένης τις γυναίκες που δούλευαν για να φτιάξουν τη ζωή τους, αλλοδαπές στην πλειοψηφία τους, που έπεσαν θύματα ενός παρανοϊκού.
Και πώς να καταλάβει κανείς την παράνοια, όταν ζούσε σαν ένας συνηθισμένος θνητός; Και αυτή την παράνοια ποιος μπόρεσε να τη σταματήσει; Η οικογένειά του, που ζούσε κάτω από τον φόβο της παρουσίας του, ή μια απόφαση δυναμική, που ωστόσο είχε παραλύσει κάτω από το βάρος των απειλών ενός τέρατος;
Και εκτός απ’ αυτήν την πανάθλια κατάσταση, που έκανε καρδιές να συνθλιβούν και όνειρα ελπίδας να κρυφοφαίνονται μέσα στην αντάρα αυτού του σκότους, ένα οκτάχρονο κοριτσάκι παλεύει για τη ζωή του.
Μια σφαίρα από το πουθενά το έστειλε σε μια σκληρή μάχη με τον θάνατο. Μια οικογένεια τρέχει σαν χαμένη ζητώντας βοήθεια από τον Θεό και τους ανθρώπους και ελπίζει. Μακάρι, με όλη μου την ψυχή, να βρουν ανταπόκριση οι ικεσίες τους. Όσο για την Πολιτεία, φθάνει πια, κάντε κάτι για να ξαναφέρετε τους ανθρώπους στα λογικά τους, δώστε ελπίδα και σταματήστε τις κοκορομαχίες.