Στ. Θεοδωράκη: Το κύπελλο της ντροπής

Άρθρο του
Σταύρου Θεοδωράκη
στην ιστοσελίδα gazzetta.gr

Τελικός του κυπέλλου χωρίς θεατές! Η μεγάλη αισχύνη για το ποδόσφαιρο μας και τον ελληνικό αθλητισμό. Η ομολογία της ήττας της πολιτείας από τις συμμορίες των χούλιγκανς.

Η μεγάλη ποδοσφαιρική γιορτή, την οποία πρόσφατα παρακολούθησε στη Γαλλία ο Πρόεδρος Μακρόν, στην οποία το πάλαι ποτέ τιμούσε και ο Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας – μέχρι να κριθεί επικίνδυνο – δεν αντέχει πλέον ούτε έναν θεατή. Έτσι όπως πάμε, σε λίγο θα χρειαζόμαστε γήπεδα στην Λαπωνία και απαγορεύσεις εξόδου από την χώρα, για να μην φτάσουν οι ταραξίες με έλκηθρα και πατίνια πάγου. Πραγματική ντροπή. Προφανώς, το Ποτάμι δεν έχει καμία αυταπάτη. Όταν για την διεξαγωγή ενός αγώνα απαιτείται πολεμική επιχείρηση με 10.000 αστυνομικούς, όταν απειλείται η ζωή των φιλάθλων – και μικρών παιδιών – όταν κινδυνεύουν περιουσίες – του κράτους και των πολιτών – τότε μόνο ο φόβος καθοδηγεί τις αποφάσεις των αρχών.

Πώς φτάσαμε, όμως, ως εδώ; Και τι πρέπει να κάνουμε για να επανέλθουμε στον πολιτισμό και την κανονικότητα; Αυτό είναι το πραγματικό ερώτημα, και η κυβέρνηση εμφανίζεται να μην διαθέτει απάντηση πλην της απαγόρευσης διεξαγωγής του αγώνα με θεατές.

Είναι γνωστό πως ο χουλιγκανισμός δεν είναι μόνο ελληνικό φαινόμενο. Ο τυφλός οπαδικός φανατισμός, ο διεφθαρμένος παραγοντισμός, τα κοινωνικά αδιέξοδα τον έχουν φέρει στο προσκήνιο πολλών χωρών. Όμως στις πολιτισμένες χώρες, η έννομη τάξη οργανώνεται, και η βαρβαρότητα αναχαιτίζεται αποτελεσματικά. Στην Αγγλία, την θεωρούμενη ιστορική μήτρα των χούλιγκανς, οι φίλαθλοι βρίσκονται σε απόσταση αναπνοής από τον αγωνιστικό χώρο, και κανείς δεν διανοείται πλέον να προκαλέσει επεισόδιο. Στην Ελλάδα αντιστρόφως η βία μεταπηδά από άθλημα σε άθλημα. Το πόλο, το βόλεϊ, το χάντμπολ – ακόμη και στην περιφέρεια – «παραδίδονται» σε αυτούς που έχουν μετατρέψει την βία σε τρόπο ζωής.

Υπάρχουν λύσεις; Ασφαλώς και υπάρχουν. Η ανομία δεν μπορεί να νικήσει την νομιμότητα. Το Ποτάμι έχει παρουσιάσει, πριν ένα περίπου έτος συνεκτικό και μελετημένο σχέδιο υπό τον τίτλο «New Deal για τον Ελληνικό Αθλητισμό». Τίποτα απ’ όσα προτείναμε δεν έγινε. Αντί για μια ολιστική μεταρρύθμιση, έχουμε μέτρα ευκαιριακά, αποσπασματικά και πρόχειρα. Η έλλειψη συντονισμού του κράτους – ενός κράτους που δεν γνωρίζει η δεξιά τι ποιεί η αριστερά, όπως φάνηκε με τον χειρότερο τρόπο στην Μάντρα και το Μάτι – υπάρχει και στο πρόβλημα της βίας στα γήπεδα. Οι αρμοδιότητες διαχέονται άναρχα ανάμεσα σε άοπλους και ασύντακτους φορείς. Δ.Ε.Α.Β., η προσφάτως καταργηθείσα Επιτροπή Επαγγελματικού Αθλητισμού (Ε.Ε.Α), Υφυπουργός Αθλητισμού, Υπουργός Προστασίας του Πολίτη, Αρχηγείο Αστυνομίας, τοπικές Αστυνομικές Διευθύνσεις, και ενίοτε – σε θέματα διαφθοράς – Ε.Υ.Π. και κοριοί.

Πέντε πράγματα πρέπει να γίνουν άμεσα, με πρώτο την ίδρυση ενός Επιχειρησιακού Κέντρου Αντιμετώπισης της βίας στον αθλητισμό, ένα άλλο «ΕΚΑΒ», με σύγχρονη τεχνολογία και εκπαιδευμένους αξιωματικούς και ειδικούς, με δυνατότητα άμεσης λήψης αποφάσεων και άμεσης επέμβασης.

Το δεύτερο είναι η πιστοποίηση των γηπέδων από πλευράς μέτρων και κανόνων ασφαλείας. Αν μία ομάδα, ή μια διοργανώτρια Αρχή, δεν μπορεί να ανταποκριθεί στις ανάγκες ενός λεπτομερούς Κανονισμού Ασφάλειας, δεν θα πρέπει να επιτρέπεται η διεξαγωγή του αγώνα.

Τρίτον, οι ποδοσφαιρικοί παράγοντες – μερίδα των οποίων υποθάλπει τη βία – πρέπει να τεθούν προ των προσωπικών τους ευθυνών. Πρέπει να θεσπιστεί η αστική ευθύνη και να είναι προσωπική αστική ευθύνη, και όχι απρόσωπη.

Τέταρτον, το αυτοδιοίκητο του ποδοσφαίρου δεν αποτελεί τοτέμ και δεν μπορεί να αποτελεί άλλοθι της ανομίας για οιονδήποτε. Η πολιτεία οφείλει να σέβεται το αυτοδιοίκητο, αλλά και το αυτοδιοίκητο δεν μπορεί να καταλήγει σε καταφύγιο εγκληματιών. Αν αυτό δεν είναι δυνατό μέσα από ένα μνημόνιο με την UEFA και την FIFA, τότε ας μείνει το ελληνικό ποδόσφαιρο εντός των συνόρων μέχρι να αλλάξουν κάποιοι… εγκεφάλους.

Πέμπτο, το προληπτικό μέτρο της απαγόρευσης εισόδου στα γήπεδα προσώπων, που έχουν εμπλακεί σε επεισόδια, πρέπει να γίνει ουσιαστικό και να μην μείνει στα χαρτιά.

Λύσεις υπάρχουν λοιπόν. Τόλμη και περιεχόμενο δεν υπάρχει στην (επικρατούσα) πολιτική. Όμως η ομηρία εκατοντάδων χιλιάδων φιλάθλων από τις συμμορίες των χούλιγκανς δεν μπορεί να συνεχιστεί. Είναι όνειδος για την χώρα.

Πηγή: gazzetta.gr