Εργατική Πρωτομαγιά: Ο αγώνας δεν έχει χαθεί…
Του
ΓΙΑΝΝΗ ΠΑΪΔΑ
Υποψήφιου Ευρωβουλευτή
Νέας Δημοκρατίας
-Στο Δημόσιο πάνω από 80.000 άτομα απασχολούνται με ευέλικτες μορφές εργασίας
Σε ένα κρίσιμο σταυροδρόμι βρίσκεται το συνδικαλιστικό κίνημα, που καλείται να μιλήσει με σύγχρονο λόγο και να ανταποκριθεί στις αυξημένες απαιτήσεις των εργαζομένων. Η πολυετής παραμονή της χώρας στα Μνημόνια έφερε σαρωτικές ανατροπές στους μισθούς και στα εργασιακά δικαιώματα, δημιουργώντας ένα ζοφερό τοπίο.
Οι εργαζόμενοι είδαν τις αποδοχές τους να καταρρέουν χρόνο με τον χρόνο, το οκτάωρο να παραβιάζεται και τις εργασιακές σχέσεις να γίνονται λάστιχο. Ενδεικτικά να αναφέρω πως τα χρόνια των Μνημονίων τα εισοδήματα μειώθηκαν κατά 30%, οι αμοιβές εξαρτημένης εργασίας έχουν κάνει βουτιά 22,3 δισ. ευρώ, οι φόροι στο εισόδημα από 8,2% έκαναν άλμα στο 10,2% του ΑΕΠ και οι φορολογούμενοι με ληξιπρόθεσμες οφειλές από ένα εκατομμύριο έφτασαν να ξεπερνούν τα τέσσερα εκατομμύρια.
Μέσα σε αυτό το οικονομικό περιβάλλον ένα μεγάλο τμήμα των εργαζομένων απογοητεύθηκε και απομακρύνθηκε από το συνδικαλιστικό κίνημα. Πίστεψε ότι τίποτα δεν αλλάζει και έχασε κάθε ελπίδα για την επανάκτηση εργασιακών κεκτημένων δεκαετιών, που τόσο βίαια καταπατήθηκαν.
Δεν μπορώ βέβαια να μην αναγνωρίσω πως υπήρξαν ευθύνες τμήματος των συνδικαλιστών, που δεν μπόρεσαν να αποτελέσουν τη δυνατή φωνή που χρειαζόταν τα χρόνια των Μνημονίων οι εργαζόμενοι. Η ξύλινη γλώσσα και οι κομματικές αντιδικίες χωρίς ουσία λειτούργησαν ανασταλτικά.
Έτσι, χρόνο με τον χρόνο, όλο και λιγότεροι εργαζόμενοι αποφάσιζαν να συμμετάσχουν ενεργά στα συνδικάτα και να δώσουν τη μάχη. Σαφέστατα τα ποσοστά συμμετοχής δεν είναι αυτά που θα θέλαμε, κάτι που ενίοτε αποτυπώνεται και στη μικρή παρουσία των εργαζομένων στις απεργιακές συγκεντρώσεις.
Ωστόσο ο αγώνας δεν έχει χαθεί. Πιστεύω ακράδαντα πως το συνδικαλιστικό κίνημα μπορεί να διατυπώσει έναν σύγχρονο λόγο. Μπορεί να χτίσει γερούς δεσμούς με τους εργαζόμενους. Μπορεί να προσεγγίσει τις νεότερες γενεές.
Οι προκλήσεις που έχουμε να αντιμετωπίσουμε είναι πολλές: Η θωράκιση των συλλογικών συμβάσεων, η επαναφορά του 13ου και 14ου μισθού στο Δημόσιο, η τήρηση του ωραρίου εργασίας, η διασφάλιση του ειδικού καθεστώτος των βαρέων και ανθυγιεινών επαγγελμάτων, η αντιμετώπιση της ραγδαίας εξάπλωσης των ευέλικτων μορφών απασχόλησης.
Εδώ θέλω να επισημάνω πως ακόμα και στο Δημόσιο πάνω από 80.000 άτομα απασχολούνται με ευέλικτες μορφές εργασίας. Για να καλυφθούν τα κενά είναι αναγκαίο να ανοίξει ο δρόμος για νέες προσλήψεις, ειδικά στους ευαίσθητους τομείς της υγείας και της παιδείας.
Το βάρος πέφτει και στο Ασφαλιστικό, που έχει χτυπηθεί από τον «νόμο Κατρούγκαλου». Είναι χαρακτηριστικό ότι οι απώλειες που είχαν οι συνταξιούχοι τα τελευταία χρόνια φτάνουν στο 40% του εισοδήματός τους.
Η κατάργηση των αντιασφαλιστικών αυτών διατάξεων αποτελεί την πρώτη προτεραιότητα του συνδικαλιστικού κινήματος. Πρέπει επιτέλους να υπάρξει ισότητα ανάμεσα σε παλαιούς και νέους συνταξιούχους και να αντιμετωπισθούν οι αδικίες που ο… ανεκδιήγητος αυτός νόμος δημιούργησε.
Παρά τα προβλήματα αποσυσπείρωσης που υπήρξαν τα προηγούμενα χρόνια στα συνδικάτα, είμαι πεπεισμένος πως είναι μία μάχη που μπορούμε να κερδίσουμε. Άλλωστε μια ματιά στα αλλά ευρωπαϊκά κράτη αφήνει περιθώρια αισιοδοξίας. Ακόμα και σε χώρες που δεν είχαν χτυπηθεί από τα Μνημόνια παρατηρείται μια ενδυνάμωση των κοινωνικών αγώνων (για παράδειγμα, τα «κίτρινα γιλέκα» στη Γαλλία) και μια αργή, αλλά σταθερή ενίσχυση του ρόλου του συνδικαλιστικού κινήματος.