Έμαθα να παλεύω και να επιβιώνω

«Μεγάλωσα βιώνοντας τον καθημερινό μόχθο του πατέρα μου που δούλευε στα φορτηγά στο Μανχάταν και της μάνας μου. Έφευγαν στις πέντε το πρωί από το σπίτι και μου άφηναν στην κουζίνα ένα ποτήρι γάλα με κορν φλέικς.

Σηκωνόμουν, ντυνόμουν και πήγαινα μόνος μου στο σχολείο μέσα στο σκοτάδι κι ας ήμουν μόνο έξι χρονών.

Έμαθα να παλεύω και να επιβιώνω και για αυτό είμαι ο μόνος από την οικογένειά μου που κατάφερε να σπουδάσει στο κολέγιο».

«Ο πατέρας μου δεν είχε ποτέ γεμάτες τις τσέπες του, ίσα ίσα τα έφερνε πολύ δύσκολα πέρα, αλλά με έμαθε να είμαι γενναιόδωρος και με τα λεφτά και με τα συναισθήματά μου. Μου έλεγε ότι ακόμη κι αν δεν είχα ένα σεντ στην τσέπη μου έπρεπε να βρίσκω τρόπο να δίνω καλό φιλοδώρημα στον σερβιτόρο».

«Είμαι εξαρτημένος, δεν μπορώ να ζήσω μακριά από το γήπεδο. Στον ενάμιση χρόνο που έμεινα χωρίς δουλειά, αισθανόμουν άδειος και κόντεψα να πάθω κατάθλιψη, αλλά ευτυχώς δέχθηκα την πρόταση του Παναθηναϊκού που παλινόρθωσε τη ζωή μου. Τρέμω όταν σκέπτομαι τι θα κάνω σε 7-8 χρόνια που θα αποσυρθώ, δεν ξέρω αν θα το αντέξω».

«Είμαι ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας»

Από τις εμπειρίες που έχει από την Ελλάδα είναι το παρακάτω περιστατικό, που εκτυλίχθηκε στην πένθιμη ατμόσφαιρα της κηδείας του Θανάση Γιαννακόπουλου.

«Όταν έφτασα στην εκκλησία, με πλησίασε ένας ευγενέστατος και πολύ συμπαθητικός κύριος με ψαρά μαλλιά και με συνεχάρη για τις νίκες.

Μιλήσαμε στα όρθια για δυο-τρία λεπτά και μου έκανε εξαιρετική εντύπωση ο τρόπος με τον οποίο μιλούσε. Τον ρώτησα λοιπόν ποιος είναι και έπεσα από τα σύννεφα με την απάντησή του…

‘‘Α, ναι, συγγνώμη, ξέχασα να σας συστηθώ, κύριε Πιτίνο. Είμαι ο Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας και λέγομαι Προκόπης Παυλόπουλος’’».

Υπογραφή: Ρικ Πιτίνο, ο αμερικανός προπονητής του Παναθηναϊκού στο μπάσκετ

Φωτό: sport24.gr