Ποιος θα μιλήσει για τους νεόπτωχους;
Της
ΝΙΚΗΣ ΤΖΑΒΕΛΑ
Υποψήφιας Ευρωβουλευτού
Νέας Δημοκρατίας
Επικρατεί μια μεγάλη παρεξήγηση σε σχέση με το κοινωνικό δίχτυ προστασίας στην Ελλάδα ύστερα από δέκα χρόνια οικονομικής κρίσης. Τα προγράμματα στήριξης που ακόμη και σήμερα σχεδιάζονται και υλοποιούνται βασίζονται σε παραδοχές της προ κρίσης εποχής και το μόνον που αλλάζει είναι οι αριθμοί. Αν, για παράδειγμα, το τάδε επίδομα το εδικαιούτο το 10% τώρα το δικαιούται το 20% γιατί υπάρχουν περισσότεροι κάτω από το όριο της φτώχειας.
Είναι όμως θέμα αριθμών ή μήπως είναι θέμα ανασχεδιασμού της ακολουθούμενης πολιτικής, ώστε να δημιουργηθεί ένα σημαντικά διαφορετικό μοντέλο; Ένα μοντέλο που θα αντιμετωπίζει σε πολλά επίπεδα τις πολλές διαφορετικές νέες ανάγκες και θα στοχεύει στην οικονομική ανάταξη, δηλαδή στη σταδιακή επαναφορά μεγάλων ομάδων πολιτών που επλήγησαν καίρια από την κρίση. Διότι είναι εντελώς διαφορετικές οι ανάγκες που το κοινωνικό κράτος οφείλει να καλύψει για το 10% – 15% του λεγόμενου ευπαθούς πληθυσμού από τις ανάγκες που για κάποιο χρονικό διάστημα και με εντελώς διαφορετική στόχευση πρέπει να καλύψει ώστε οι νεόπτωχοι της μεσαίας τάξης, όπως τους αποκαλώ, να επανέλθουν σταδιακά σε μια κανονικότητα.
Τυπικά οι περισσότεροι εξ αυτών δεν πληρούν τα κριτήρια των νόμων Γιατί έχουν, π.χ., περιουσία που υπερβαίνει το τάδε ποσό, στα χαρτιά τουλάχιστον, γιατί εμπορικά ξέρουμε πολύ καλά ότι η αγορά ακινήτων είναι νεκρή και η υπερφορολόγηση ζωντανή. Οι άνθρωποι αυτοί ήταν όλοι δραστήριοι στον ιδιωτικό τομέα, σε κλάδους οι οποίοι ισοπεδώθηκαν και ανακάμπτουν αργά. Αλλά οι ζωές τρέχουν και οι άνθρωποι βιώνουν απελπιστικές καταστάσεις, χωρίς να έχουν καμία αρωγή από την Πολιτεία, εκτός και αν φτάσουν στην εσχατιά της φτωχοποίησης.
Το σημαντικό στοιχείο που πρέπει να λάβει κανείς υπ’ όψιν είναι ότι το κράτος δεν θα ασκήσει επιδοματική πολιτική, αλλά επενδυτική, θα επενδύσει, δηλαδή, σε ανθρώπους που στη συνέχεια θα επανακάμψουν οικονομικά και παραγωγικά, αντί να χαθούν και μάλιστα σε δυναμικές ηλικίες. Είναι μια διαφορετική προσέγγιση που πρέπει να μελετηθεί και να σχεδιαστεί με βάση την πραγματικότητα της πρώην μεσαίας τάξης στην Ελλάδα, που ήταν και πρέπει να είναι η ραχοκοκαλιά της οικονομικής μας ανάπτυξης.
Οι νεόπτωχοι της μεσαίας τάξεις δεν έπεσαν έξω στο πλαίσιο του επιχειρηματικού ή επαγγελματικού ρίσκου όπως το ξέρουμε, αλλά βρέθηκαν στη δίνη ενός κυκλώνα που κανείς μας δεν είχε αντιμετωπίσει στο παρελθόν ούτε καν σε συνθήκες πολέμου.
Επίσης θα πρέπει να ληφθεί υπ’ όψιν ότι είναι άνθρωποι με προσόντα, δημιουργικότητα, επαγγελματικές δεξιότητες και εμπειρία, οπότε στρατηγικά θα πρέπει να επανενταχθούν στην παραγωγική διαδικασία καθώς έχουν να προσφέρουν πολλά. Υπάρχει κάποια φωνή που θα μιλήσει γι’ αυτούς και για την ιδιότυπη κατάσταση στην οποία περιέπεσαν; Υπάρχει σχεδιασμός ώστε να αποτραπεί η οριστική περιθωριοποίησή τους, με όσα αυτή συνεπάγεται για την ελληνική οικονομία;
Υπάρχει, τέλος, επίγνωση ότι ύστερα από μια δεκαετή κρίση δεν μπορεί να ακολουθηθεί ένα τυπικό μοντέλο κοινωνικής αρωγής και στήριξης, αλλά θα πρέπει να δημιουργηθεί ένα νέο που θα απαντά στις πραγματικές ανάγκες και θα δίνει δυναμικές λύσεις, αντί επιδομάτων; Πιστεύω ότι αυτό υπερβαίνει την ελληνική διάσταση και εκτιμώ ότι είναι θέμα με το οποίο θα πρέπει να ασχοληθεί και η Ευρωπαϊκή Επιτροπή. Να χρηματοδοτήσει ένα αυτόνομο σχέδιο μελέτης και υλοποίησης ενός κοινωνικού προγράμματος για την Ελλάδα, που θα περιλαμβάνει την κάλυψη με νέα κριτήρια όσων επλήγησαν από την κρίση σε βαθμό φτωχοποίησης, με ορίζοντα την επάνοδό τους στον παραγωγικό δυναμικό ιστό.