Η εκδίκηση της απογοήτευσης
Της ΕΛΕΝΗΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ – ΛΑΜΠΡΑΚΗ
Με κόπο προσπαθώ να κρατήσω κλειστά τ’ αυτιά μου και τα μάτια μου για να μην αρχίσω να φωνάζω «βοήθεια». Πνιγόμαστε και το μόνο που ενδιαφέρει τους πάντες είναι πώς, σαν λαίλαπα, θα δημιουργήσουν κατάσταση έκτακτης ανάγκης, εκδικούμενοι ό,τι τους φαίνεται άδικο, πιστεύοντας ότι έτσι θα επιβάλουν δικαιοσύνη. Και ξαφνικά το φαινόμενο της Μήδειας, που εκδικείται με τρόπο απάνθρωπο μέσω των παιδιών της, ξεπετιέται. Οι εκδικητές της αποτυχημένης ή άρρωστης ζωής τους σκοτώνουν με τα ίδια τους τα χέρια τα παιδιά τους.
Ποιος θα μπορέσει να σταματήσει αυτό το καινούργιο ξέσπασμα, που δεν καταφέρνει τίποτε άλλο παρά μεγάλο πόνο σε όσους μένουν πίσω. Τι καταφέρνουν ή τι διορθώνουν αφαιρώντας τη ζωή αθώων, μικρών αγγέλων, που δεν καταλαβαίνουν γιατί, άραγε, έρχονται στη ζωή ή γιατί η ζωή τους είναι τόσο «φθηνή», τόσο «λίγη», όσο το όνειρο μιας νύχτας… Δεν μπορούν ούτε να φωνάξουν ούτε να προστατευθούν, έτσι αδύναμα, άκακα που είναι, μικροί εθελοντές, για να εκδικηθούν οι γονείς τους οι ίδιοι τη ζωή ή τον σύντροφό τους.
Σφαίρες έτοιμες προς διάθεση, αφού έτσι κι αλλιώς δεν μπορούν να αντιληφθούν τι συμβαίνει στους ανθρώπους που τους έφεραν στη ζωή. Εκδικούνται τον ίδιο τον εαυτό τους, πιστεύοντας ότι τα παιδιά είναι προέκταση της ίδιας τους της ύπαρξης, που είτε είναι αποτυχημένη είτε είναι άρρωστη και χρήζει ιατρικής περίθαλψης, αφού λειτουργεί σαν βόμβα, έτοιμη να εκραγεί ανά πάσα στιγμή. Και οι φίλοι, οι γείτονες, οι άνθρωποι της διπλανής πόρτας τι μπορούν να κάνουν, αφού δεν γνωρίζουν τι συμβαίνει πίσω από τις κλειστές πόρτες κάθε νοικοκυριού;
Τραγικό και ακραίο, μια μάνα να πετά το μωρό που έθρεψε στο κενό και έπειτα να ακολουθεί και εκείνη. Ένας νέος άνδρας να πυροβολεί το τεσσάρων ετών αγοράκι του και έπειτα να βάζει τέλος στη ζωή του. Δεν μπορεί πάρα να αποτελούν τα γεγονότα αυτά δείγματα μιας κοινωνίας που φυλλορροεί και ο μόνος τρόπος να αντιδράσει είναι ο άρρωστος, νικημένος από το παράλογο, ευκολότερος τρόπος, το τέλος της ζωής, που παρασύρει μαζί της και άλλους, κάνοντας τον πόνο αβάσταχτο. Ποτέ δεν θυμάμαι να έχει γίνει μάστιγα αυτός ο τρόπος εκδίκησης της απογοήτευσης, ο θάνατος μικρών παιδιών, που κανείς δεν ξέρει ποιο θα ήταν το μέλλον τους, πώς θα εξελισσόταν η ζωή τους, που μπορεί να ήταν σπουδαία.
Και τώρα τι κάνουμε; Με ποιον τρόπο θα σταματήσουμε αυτό το απάνθρωπο φαινόμενο; Πιστεύω πως πρέπει να αρχίσουμε να παραδεχόμαστε ότι κάτι συμβαίνει στο σπίτι μας, ότι κάτι δεν πάει καλά και όχι να κουκουλώνουμε καταστάσεις, που η υπερβολική μας αφοσίωση στην οικογένεια θεωρεί φυσιολογικές. Να μιλάμε χωρίς ντροπή, αφού η τύχη μας έδωσε να σηκώσουμε στις πλάτες μας ένα καινούργιο βάρος, επικίνδυνο για όλους. Μια αρρώστια κρυμμένη στα βάθη του μυαλού και της ψυχής. Μιας ψυχής αναιμικής, ταλαιπωρημένης και μικρής.