Π. Αδαμίδης: Γιατί δεν θέλω το Brexit
Του
ΠΟΛΥΚΑΡΠΟΥ ΑΔΑΜΙΔΗ
Δικηγόρου, LL.M (Harvard’ 95), ΔΝ, αν. Καθηγητή
Κοινοτικού Δικαίου, Προμηθειών και Διεθνών Σχέσεων
στη Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων
Η Ευρώπη μπαίνει στην τελική ευθεία για τις εκλογές της. Ψηφοδέλτια ολοκληρώνονται, υποψηφιότητες ανακοινώνονται, περιοδείες εξελίσσονται. Από τις πλέον ενδιαφέρουσες και ενθαρρυντικές ειδήσεις των τελευταίων ημερών είναι η αναγγελία διεξαγωγής ευρωεκλογών στο Ηνωμένο Βασίλειο, στις 23 Μαΐου.
Και όλα αυτά στο πλαίσιο μιας νέας παράτασης για τη βρετανική έξοδο, που ορίστηκε για τις 31 Οκτωβρίου. Που έχει τα χαρακτηριστικά των αλήστου μνήμης ανακοινώσεων της πρωτο-Ανδρεϊκής περιόδου, όταν η συμφωνία για την παράταση παραμονής των αμερικανικών βάσεων «βαφτιζόταν» ως χρονοδιάγραμμα απομάκρυνσής τους (Τι και αν στην πορεία οι πολιτικοί επίγονοί του θα λαχταρούσαν νέες βάσεις και θα όμνυαν στη σπουδαιότητά τους, ως χαρτί επιβεβαίωσης της γεωπολιτικής σημασίας της χώρας μας και της επιτυχημένης εξωτερικής πολιτικής τους!). Ελπίδα πως ο τραγέλαφος του Brexit θα ξεθυμάνει μέσα στη νέα αυτή παράταση και αφού θα έχουν απομακρυνθεί οι πρωταγωνιστές του θα διευκολυνθεί η επιστροφή στην ευρωπαϊκή κανονικότητα.
Όχι ότι δεν υπάρχουν και οι κουφιοκεφαλάκηδες, που επιθυμούν την αποχώρηση των Βρετανών. Και ως τέτοιοι δεν εννοούνται όσοι επιθυμούν τη διάλυση της Ευρώπης και βλέπουν στην αποχώρηση του Ηνωμένου Βασιλείου το πρώτο βήμα στην κατεύθυνση αυτή. Αφορά όσους «ζηλωτές» θεωρούν τους Άγγλους ως το «εμπόδιο» στην προώθηση των ευρωπαϊκών πολιτικών. Και που φτάνουν στο σημείο να λένε ότι τάχα μου η Γηραιά Αλβιόνα δεν ήταν ποτέ πραγματικό κομμάτι της Ευρώπης.
Είναι οι ίδιοι που λίγο – πολύ θεωρούσαν το ευρωπαϊκό οικοδόμημα και τους ευρωπαϊκούς θεσμούς ιδιοκτησία τους και τις κάθε λογής συμπλεγματικές ανάγκες τους και συζητήσιμους ακτιβισμούς τους ως ευρωπαϊκές προτεραιότητες και ιδεώδη. Κάτι σαν τους υπαλλήλους που ταυτίζουν τα εταιρικά συμφέροντα με τα προσωπικά τους και τους ιεροκήρυκες που αναγορεύουν σε πίστη τις δοξασίες τους.
Η Μεγάλη Βρετανία ωστόσο και αυτονόητα είναι αναγκαία για την Ευρώπη.
Είναι η χώρα που ανέδειξε τη Μεγάλη Χάρτα των Θεμελιωδών Ελευθεριών, το έρεισμα του κώδικα αξιών του σύγχρονου δυτικού κόσμου και της Ενωμένης Ευρώπης.
Είναι η χώρα που απέτρεψε την επικράτηση του κεντροευρωπαϊκού ολοκληρωτισμού και των ναζί στους δύο παγκόσμιους πολέμους. Ο πυλώνας που κράτησε όρθια την Ευρώπη του ανθρωπισμού, δημιούργησε τις προϋποθέσεις για τη δημιουργία των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων και στήριξε όσο καμιά ευρωπαϊκή χώρα το ιστορικό ανάχωμα απέναντι στη εξάπλωση του κόκκινου ολοκληρωτισμού και της Σοβιετίας.
Είναι η χώρα που έχει το ισχυρότερο οπλοστάσιο, δυναμικό και τεχνογνωσία στα θέματα της ασφάλειας και της άμυνας στην Ευρώπη και δίνει από κοινού με τη Γαλλία νόημα στην ευρωπαϊκή δυνατότητα πυρηνικής αποτροπής. Είναι η χώρα που προσφέρει τις περισσότερες πληροφορίες στη βάση δεδομένων της Europol, στην κατεύθυνση συνεργασίας και αντιμετώπισης του οργανωμένου εγκλήματος.
Είναι η χώρα που ιστορικά διαδραματίζει τον ρόλο του αντίβαρου και αντίπαλου δέους στον γερμανικό οικονομικό μεγαλοϊδεατισμό, που εκ των πραγμάτων υπονομεύει τη συνοχή του ευρωπαϊκού οικοδομήματος.
Είναι η χώρα με σπουδαία καταβολή ετήσιων εισφορών στον κοινοτικό προϋπολογισμό, που η αποχώρησή της θα σημάνει τη δημιουργία χρηματοδοτικού κενού που υπερβαίνει τα 10 δισ. ευρώ σε ετήσια βάση.
Είναι η χώρα που με τις παροιμιώδεις και φλεγματικές επιφυλάξεις της μπορεί να αποτρέψει την επανάληψη πρακτικών που οδήγησαν στην πλημμυρίδα «προσφύγων» και οικονομικών μεταναστών το 2015 και ακύρωσαν στην πράξη για μεγάλο χρονικό διάστημα τα ελεύθερα εσωτερικά σύνορα, ενώ έδωσαν λαβή σε ευρωφοβικά σχόλια και κάθε λογής δημαγωγούς.
Είναι η χώρα που αντιμετωπίζουν καταφανώς με εμπιστοσύνη τα ανατολικά κράτη της Ένωσης, σε μια εποχή ιδίως που υπάρχουν έντονοι προβληματισμοί για το διαφαινόμενο χάσμα μεταξύ Ανατολής και Δύσης στην Ευρώπη. Είναι η χώρα που αποτελεί πολύτιμο παράγοντα στη διαχείριση της ανεξέλεγκτης κινεζικής διείσδυσης και των μεσοπρόθεσμων κινδύνων της για την ευρωπαϊκή οικονομία.
Είναι η χώρα που ενισχύει πολλαπλασιαστικά τη διαπραγματευτική ισχύ της Ένωσης και δεν θα πρέπει σε καμία περίπτωση να αποτελέσει εφαλτήριο αποδόμησής της μέσα σε έναν ανούσιο και αμοιβαία καταστροφικό ανταγωνισμό.
Είναι μια χώρα ταυτόσημη με την Ευρώπη και τον ευρωπαϊκό πολιτισμό, στον σκληρό πυρήνα του και την καρδιά του. Αξίζει να ελπίζουμε σε μια αναθεώρηση της απόφασης αποχώρησης, ένας σταθμός στην πορεία των ελιγμών και των συμβιβασμών, που είναι η ίδια η ιστορία της Ευρωπαϊκής Ένωσης.