Μόνο η δύναμη μπορεί να σώσει την Κύπρο

Του ΚΩΣΤH Ν. ΧΑΤΖΗΚΩΣΤΗ
Εκδότη της ημερήσιας εφημερίδας «ΣΗΜΕΡΙΝΗ» της Κύπρου

-Συμφωνία που τουρκεύει την Κύπρο δεν μπορεί να είναι λύση, είναι διάλυση

Έστω ότι η Κύπρος αποκτά ΔΥΝΑΜΗ και συνεπώς δεν είναι εύκολη λεία. Η Δύναμη έχει αποτρεπτική ισχύ. Υπάρχει το αντίπαλο δέος. Έχει δυνατότητα, πλέον, να λέγει ΟΧΙ σε πιέσεις και απειλές που οδηγούν σε νέες τυχόν υποχωρήσεις. Έστω λοιπόν ότι έχουν φθάσει τα πράγματα σε μια τέτοια ισορροπία ώστε το status guo να μην κινδυνεύει εις βάρος της Κύπρου.

Ποιο θα είναι το όφελος; Πώς θα υπάρξει λύση του Κυπριακού αν η Τουρκία δεν υποχωρεί, που ασφαλώς δε θα υποχωρήσει; Μπορεί να μην προελαύνει, αλλά δε θα υποχωρεί…

Είναι πρόδηλο ότι η Δύναμη δε σημαίνει λύση του Κυπριακού. Σημαίνει ίσως μη διάλυση της Κύπρου. Προστασία της Κυπριακής Πολιτείας από περαιτέρω φαλκιδεύσεις εδάφους και εξουσίας. Αλλά τότε πώς θα λυθεί το πρόβλημα; Απάντηση δεν υπάρχει σήμερα. Κυπριακό πρόβλημα υπάρχει εδώ και 2.000 χρόνια.

Ο εκάστοτε ισχυρός στην περιοχή κατείχε και την Κύπρο. Ένας κατακτητής έφευγε, άλλος ερχόταν. Ελεύθερη δεν υπήρξε ποτέ. Συνεπώς Κυπριακό πρόβλημα θα συνεχίσει να υπάρχει αφού η Τουρκία θέλει να ενσωματώσει ολόκληρη την Κύπρο στα εδάφη της. Το «Η Κύπρος είναι τουρκική» θα εξακολουθεί να επαναλαμβάνεται σε κάθε ευκαιρία από τους Τούρκους πολιτικοστρατιωτικούς ηγέτες.

Δε θα λυθεί το Κυπριακό με τη Δύναμη. Απλούστατα γιατί αυτή η δύναμη δεν μπορεί να επιτύχει νικηφόρο πόλεμο κατά της Κατακτήτριας Τουρκίας, ώστε να ελευθερωθεί η Κύπρος. Μπορεί όμως να απειλεί τέτοιο κόστος για την Τουρκία, ώστε το Σχέδιο της Άγκυρας για τουρκοποίηση όλης της Κύπρου να παραλύσει. Να παγώσει. Η Ευρωπαϊκή Κύπρος, με την Ευρωπαϊκή Ελλάδα και με την αποτρεπτική δύναμη, είναι η μόνη δυνατή πρακτική συνταγή, που μπορεί να τιθασεύσει τον Τουρκικό επεκτατισμό. Ταυτόχρονα είναι και η μόνη συνταγή που εξασφαλίζει ψύχραιμη και νηφάλια διαπραγμάτευση λύσης.

Δεν είναι δυνατό να διαπραγματεύεται κανείς το μέλλον του και να μπορεί να λέγει όχι στους εκβιασμούς, αν δεν έχει διασφαλίσει ότι έχει τη δέουσα άμυνα για να στηρίζει το ΟΧΙ του. Συνεπώς η συνταγή αυτή συνιστά ίσως τη μόνη σοβαρή, πειστική προϋπόθεση για διαπραγμάτευση. Μια διαπραγμάτευση αν όχι επί ίσοις όροις, τουλάχιστον με ίση δυνατότητα χρήσεως του ΟΧΙ, χωρίς τον κίνδυνο άμεσης καταστροφής ή απειλής καταστροφής, όπως περίπου έγινε με το ΟΧΙ στο Σχέδιο Ανάν.

Το αβίαστο συμπέρασμα είναι ότι η απόκτηση προστατευτικής και αποτρεπτικής δύναμη είναι η μόνη δυνατότητα για αναζήτηση διευθέτησης του Κυπριακού με πιθανότητα επιτυχούς κατάληξης. Η δύναμη θα θωρακίζει αυτή την αναζήτηση ώστε να εξελίσσεται χωρίς απειλές και εκβιασμούς από την Τουρκία και τους περιβόητους Συμμάχους της. Αλλά τι σημαίνει αναζήτηση λύσεως; Ποιας λύσεως; Σε πόσο χρόνο θα υπάρξει αυτή η λύση; Αυτά είναι καίρια ερωτήματα, που βεβαίως δεν απαντήθηκαν με τις 10.000 plus σελίδες του Σχεδίου Ανάν! Αυτά είναι τα ερωτήματα που δεν απαντήθηκαν στη διάρκεια 43 ετών διαπραγμάτευσης από το 1963 μέχρι το 2006.

Πώς θα απαντηθούν, με νέες συνομιλίες; Τι έμεινε μετά από 43 χρόνια συνομιλίες που δεν συζητήθηκε; Ουδέν. Δεν είναι συνομιλίες πλέον που χρειάζονται. Είναι Αποφάσεις. Αποφάσεις επί Αρχών και επί Ουσίας. Έφθασαν τα πράγματα σ’ ένα σημείο που αν Ελλάς και Κύπρος αποφασίσουν σήμερα να μείνουν ως έχουν τα πράγματα, με δεδηλωμένη ΑΔΥΝΑΜΙΑ έναντι της Τουρκίας, η περαιτέρω υποχώρηση είναι αναπόδραστη.

Περαιτέρω όμως υποχώρηση στις αρπακτικές αξιώσεις της Τουρκίας είναι ισοδύναμη με την παράδοση της Κύπρου ολόκληρης στην Τουρκία. Στον ουσιαστικό έλεγχό της και την ουσιαστική κυριαρχία της. Είναι γι’ αυτό που αν δεν εξασφαλιστεί Δύναμη και ισότιμη δυνατότητα διαπραγματεύσεων και αποφάσεων και πάλιν θα υποστούν μοιραίες ήττες Ελλάς και Κύπρος. Και βεβαίως η Ευρώπη θα σφυρίζει αδιάφορα ή θα επεμβαίνει υπέρ του Ισχυρού με φραστικά και νομικά τερτίπια, Αγγλοαμερικανικής, ανεξάντλητης επινόησης και ευρηματικότητας.

ΕΛΛΑΔΑ και Κύπρος συνεπώς πρέπει:
1. Να λυτρωθούν από την παραλυτική παθητική στάση τους: «Τι μπορούμε να κάνουμε; Πόλεμο με την Τουρκία; Πρέπει να συμβιβαστούμε». Συμβιβάζεται όμως κανείς όταν δίνει και παίρνει. Η Ελληνική πλευρά τις τελευταίες δεκαετίες μόνο δίνει. Υποχωρεί μονομερώς. Συμβιβάζεται μονομερώς. Δίνει από φόβο. Και δεν παίρνει γιατί φοβάται να ζητήσει. Αυτή η παθητική στάση, αυτή η ηττοπαθής συμπεριφορά, πρέπει να τελειώσουν. Να παραχωρήσουν τη θέση τους στο παραγωγικό: «Θέλω, μπορώ, προχωρώ, ετοιμάζομαι, οργανώνομαι, δεν παραδίδομαι»…

2. Πρέπει να συνειδητοποιήσουν οριστικά και αταλάντευτα ότι αξιοπιστία διεθνώς ουδέποτε θα έχουν αν δεν έχουν τη ΔΥΝΑΜΗ να στηρίξουν στην πράξη αυτή την αξιοπιστία. Και δύναμη σημαίνει α) στρατιωτική ισορροπία, β) οικονομική ευρωστία, γ) διπλωματική οργάνωση, δ) βούληση, ε) συγκεκριμένοι στόχοι και μεθοδεύσεις, στ) πίστη και αναπτερωμένο ηθικό αντίστασης και νίκης. Όλα τα πιο πάνω συνθέτουν τη Δύναμη, η οποία σαφώς δεν υπάρχει σήμερα, ούτε υπήρξε στο παρελθόν. Γιατί και αυτή ακόμη η εισβολή της στην Κύπρο δεν μπορεί να χαρακτηριστεί ως επίτευγμα Τουρκικής Δύναμης. Είναι, τουναντίον, προϊόν της ελληνικής αδυναμίας και αφροσύνης…

3. Η οργάνωση πολύ δυνατής, διαφωτιστικής εκστρατείας για τα δίκαια Ελλάδος και Κύπρου. Για το τι πράγματι συνέβη στην Κύπρο, τι συμβαίνει και τι είναι δυνατό να συμβεί. Τι θέλει και τι μεθοδεύει η Τουρκία. Ποια είναι η πραγματική και όχι η πλασματική της αξιοπιστία. Ποια είναι τα δίκαια των Ελλήνων και πως η Τουρκία στο παρελθόν και σήμερα τα καταπατεί χωρίς να είναι υπόλογη σε κανένα.

4. Χρειάζεται ΚΑΘΑΡΗ απόφαση για το ποια είναι η λύση στο Κυπριακό, η οποία θα έχει διασφαλισμένα:
• Τη λειτουργικότητά της ώστε να μην υπάρχουν εστίες νέων συγκρούσεων.
• Την εγγύηση της διάρκειάς της.
• Τη στοιχειώδη, έστω, ικανοποίηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Για να είναι η λύση λειτουργήσιμη, καθαρή, χωρίς νομικοτεχνικές παγιδεύσεις, για να είναι στοιχειωδώς δίκαιη και συνεπώς αποδεκτή, θα πρέπει να είναι προϊόν απόφασης του λαού. Και ο Λαός να αποφασίσει ΠΡΙΝ, όχι ΜΕΤΑ γι’ αυτή τη λύση. Αυτή η λύση δεν μπορεί να είναι λίγο Διχοτόμηση, λίγο δύο κράτη, λίγο Σχέδιο Ανάν, λίγο Ζυρίχη. Μπροστά στο Λαό πρέπει να μπει μια καθαρή λύση, όσο οδυνηρή όσο άδικη και δυσβάσταχτη κι αν είναι…

Δεν έχει δικαίωμα η δική μας γενιά να παραδώσει την Κύπρο
ΧΩΡΙΣ πειστική άμυνα, «όχι» ο Ελληνισμός δεν μπορεί να λέγει. Διαπραγματευτική ικανότητα δε θα έχει. Πρωτοβουλίες δεν θα μπορεί να αναπτύσσει. Μέρα με τη μέρα θα υποτάσσεται αμαχητί σ’ όλες τις τουρκικές αξιώσεις. Η ΔΥΝΑΜΗ των σύγχρονων όπλων, η ΔΥΝΑΜΗ της Οικονομίας, η ΔΥΝΑΜΗ της ΔΙΠΛΩΜΑΤΙΑΣ και η ΔΥΝΑΜΗ της βούλησης του Λαού για επιβίωση και ελευθερία είναι η μόνη ελπίδα. Η μόνη ελπίδα για την αναγκαία υπομονή, την απαραίτητη αντοχή, τη δέουσα αντίσταση. Η δύναμη της πολύπτυχης αυτής ΔΥΝΑΜΗΣ είναι η μόνη συνταγή για αναζήτηση (χωρίς απειλές και εκβιασμούς) λειτουργικής, δημοκρατικής Ευρωπαϊκής λύσης του ενωμένου Κυπριακού κράτους. Και η Αθήνα;

Η ΑΘΗΝΑ, ειδικότερα, πρέπει να συνειδητοποιήσει οριστικά ότι η απώλεια της Κύπρου δε θα είναι απλή απώλεια ενός πρόσθετου Ελληνικού χώρου. Θα είναι καίριο πλήγμα για τη μελλοντική υπόστασή της. Η Ελλάδα και η Κύπρος συνθέτουν μαζί πολύ ισχυρή γεωστρατηγική δύναμη. Η Ελλάδα χωρίς την Κύπρο αυτομάτως συρρικνώνεται σε μη αξιόλογη, σε μη σημαντική μικρή Χώρα. Και για την Ευρώπη και για άλλους. Και για τις σημερινές και για τις αυριανές προοπτικές της Ελλάδας.

Η Ελλάδα με την Κύπρο Ελληνική, είναι υπερδιπλάσια σε δύναμη. Με την Κύπρο τουρκοποιημένη η Ελλάδα είναι λιγότερη και από μισή. Η σχηματοποιημένη αυτή εικόνα δίνει τη διάσταση της αδήριτης ανάγκης του κοινού ουσιαστικού Αμυντικού Δόγματος, που θα είναι και σεβαστό και αποτρεπτικό για μελλοντικές πρόσθετες απειλές και επιβουλές της Τουρκίας.

ΟΥΔΕΝ δικαίωμα έχει η δική μας γενιά να παραδώσει με την υπογραφή της την Κύπρο στην Τουρκία. Συνεπώς οποιαδήποτε συμφωνία τουρκεύει την Κύπρο, δεν μπορεί να είναι λύση. Είναι διάλυση… Είναι εξευτελιστική όχι για τη γενιά μας μόνο. Είναι υβριστική και για τους νεκρούς των Ελλήνων της Κυπριακής Ιστορίας και γι’ αυτούς που θα γεννηθούν στη δύσμοιρη Κυπριακή γη. Πρέπει να ξεπεραστούν και να προσπελαστούν τα λάθη των τελευταίων 50 ετών. Πρέπει ν’ αρχίσει νέα ιστορική πορεία με γνώση και επίγνωση. Με καθαρό στόχο και καθαρή στρατηγική. Με ατσάλινη βούληση αντίστασης και πίστη ελευθερίας.