Έβγαλα το πανεπιστήμιο στα πανηγύρια

«Εγώ είμαι πέμπτη γενιά οικογένειας Χαλκιάδων. Η οικογένειά μου φέτος έχει περίπου 167 χρόνια. Από τον πρώτο, τον Αντώνη Κάμψιο. Αυτό ήλθε στόμα με στόμα, με την προφορικότητα.

Υπάρχει πάνω μου αυτό το υλικό. Επειδή ο πατέρας μου, αποδεκατίστηκε – η οικογένειά του, η γυναίκα του και τα δύο πρώτα παιδιά του σκοτώθηκαν από βομβαρδισμό το 1941 – αυτός ήταν τραυματισμένος και όταν ξαναπαντρεύτηκε, από ανασφάλεια με πήρε κοντά, σε μαγαζιά που δούλευε ως κλαριντζής. Αυτό βέβαια μου μετέδωσε χωρίς να το θέλει όλο αυτό που αυτός αγαπούσε και υπερασπιζόταν.

Και τα αδέλφια του: ο μπαρμπα-Φώτης και ο Κυριάκος. Μεγάλοι καλλιτέχνες. Έβγαλα το πανεπιστήμιο στα πανηγύρια, εκεί έμαθα το δημοτικό τραγούδι. Τελείως διαφορετική όλη η φάση. Το κοινό ήξερε – άκουγε. Αν του έπαιζες ένα λάθος σε κοίταγε. Στο δεύτερο έφευγε. Η μεγαλύτερη προσβολή για τον καλλιτέχνη ήταν να σου φύγει ο χορευτής από τον χορό.

Στο Μαυρομάτι Θήβας ήταν το πρώτο πανηγύρι που πήγα. Ήμουν πιτσιρικάς. Ως τραγουδιστής. Δεν έπαιζα μεγάλο ρόλο αλλά έβγαζα ένα μέρος του προγράμματος.

Μεγάλωσα στο κλεινόν άστυ, εκτός του γεγονότος πως το δημοτικό πέρασε μέσα μου, ήλθα εδώ 9 ετών και πρότυπό μου ήταν αρχικά και ο Γούναρης. Τεράστιος. Όσο μεγάλωνα, έπεσα στον Καζαντζίδη. Έπαιζα όλα τα έγχορδα – σε ‘‘Θητεία’’ εγώ παίζω μπουζούκι».

Ρίτσος: Σε έχει ανάγκη ο λαός
«Όταν έκανα δίσκο με Τόκα – Ρίτσο, ήμουν κολλητός με τον Καζαντζίδη. Και ο Στέλιος μου είπε πως ήθελε να έλθει να ακούσει. Τον έφερα τη μέρα που ήταν και ο Ρίτσος και άρχισαν την κουβέντα. Εκεί του είπε ο Ρίτσος: ‘‘Σε έχει ανάγκη ο λαός. Είσαι υποχρεωμένος να τραγουδήσεις’’. Αυτή η συνάντηση έμεινε».

Υπογραφή: Λάκης Χαλκιάς, τραγουδιστής

Φωτό: evia365.gr