Δεν ήθελα να γίνω «αντάρτης της πορδής»…

«Έδωσα εξετάσεις στην Αρχιτεκτονική, δεν πέρασα, δεν είχα το άλλοθι του φοιτητή ώστε να με τρέφουν οι γονείς μου. Από τη στιγμή μάλιστα που διαφωνούσα σε πολλά μαζί τους δεν έβλεπα άλλη διέξοδο από το να φύγω από το σπίτι και να προσπαθήσω να δουλέψω ως μουσικός εφόσον αυτό μου άρεσε. Δεν ήθελα να γίνω ‘‘αντάρτης της πορδής με τα λεφτά του μπαμπά’’».

«Από μικρός είχα αλλεργία σε κάθε είδους δομημένη ιδεολογία. Διότι τη χρησιμοποιούσαν ως ένα εργαλείο που εξηγεί τα πάντα. Κάτι που θεωρώ ουτοπιστικό. Γι’ αυτό δεν άντεχα την κομματική κατήχηση. Και γινόμουν έξω φρενών με τους φίλους μου που, μετά τον χουντικό γυμνασιάρχη, πήγαιναν να υποταχθούν σε έναν καθοδηγητή. Κάτι που εξελίχθηκε, ειδικά με όσα βλέπουμε σήμερα, σε περίπου επάγγελμα».

«Όλο έτσι νομίζουμε, ότι έχουμε πιάσει πιάτο, κι όλο έχει κι άλλο. Ξέρεις ο πάτος μπορεί να λειτουργήσει ως εφαλτήριο, ως μια αφορμή για αυτοκριτική. Έτσι δεν συμβαίνει και με τις προσωπικές μας κρίσεις; Δεν κάνουμε αυτοκριτική στα καλά καθούμενα. Όταν σε παίρνει από κάτω κοιτάς στον καθρέφτη, προσπαθείς να δεις την κακή σου πλευρά, τα λάθη σου, να πας σε κάποιον ψυχοθεραπευτή, να ζητήσεις βοήθεια. Κάτι που δεν κάναμε, ως λαός, ούτε το ’89 ούτε στην τωρινή κρίση».

Υπογραφή: Νίκος Πορτοκάλογλου, τραγουδιστής