ΣΤΗΝ ΑΓΚΑΛΙΑ ΤΟΥ ΦΘΙΝΟΠΩΡΟΥ
Συγγραφέας
Aναστασία Δημητροπούλου
Ο χρόνος για όσους τον χρειάζονται είναι τόσο λίγος, αλλά για όσους αγαπούν αιώνιος.
Για πολλούς η αγάπη είναι φωτιά που ζεσταίνει την ψυχή. Για τον Ιάσονα Λιβέρη, όμως, οι καρδιές που αγαπούν µένουν πάντα µόνες. Εκεί που όλα δείχνουν πως τίποτα δεν μπορεί να αγγίξει τον ισχυρό άνδρα της ναυτιλιακής βιομηχανίας, η μοίρα στήνει το δικό της σκηνικό κι ο ξαφνικός έρωτας αρχίζει να γράφει το δικό του σενάριο μόλις αντικρίσει την Ηρώ. Ένα βλέμμα της μόνο είναι αρκετό για να ανατρέψει τα δεδομένα του.
Η Ηρώ Πολύζου µετά από χρόνια κατάφερε να σπάσει τα δεσμά της προσωπικής της φυλακής και να ξεφύγει από έναν σύζυγο αδίστακτο και καταπιεστικό. Θέλει να κάνει µια νέα αρχή, να αφήσει πίσω της ένοχα μυστικά και να κυνηγήσει ξανά τα όνειρά της που έμειναν παγωμένα στον χρόνο. Μέχρι που συναντά τον Ιάσονα και το µόνο που θέλει είναι να αφεθεί στην αγάπη του και να ταξιδέψει µαζί του σε κόσμους που είχε ξεχάσει πως υπήρχαν.
Ένας θυελλώδης έρωτας θα γεννηθεί ανάμεσά τους. Θα τους παρασύρει στο πέρασμά του και θα αφήσει ανεξίτηλο το σημάδι του πάνω τους από την πρώτη µατιά. Οι µέρες της αβάσταχτης σιωπής θα δώσουν τη θέση τους σε νύχτες λατρείας και παντοτινής αγάπης. Τα φαντάσματα του παρελθόντος, όμως, θα συνεχίσουν να τους στοιχειώνουν και η προδοσία δε θα αργήσει να έρθει σε όλες τις µορφές της.
Μια ερωτική ιστορία γεμάτη πάθη, ίντριγκες κι ανατροπές για όσους αναρωτιούνται αν αυτοί που αγαπούν αληθινά έχουν τη δύναμη να συγχωρήσουν.
Απόσπασμα βιβλίου
Ποτέ δε θα ξεχάσω τη φορά που την πρωτοείδα.
Παρότι τα κύματα του χρόνου «χτύπησαν» αλύπητα το σκαρί μου από τότε, δεν κατάφεραν να διαβρώσουν την ανάμνηση που μου χάρισε πριν δέκα χρόνια. Κυριακή ήταν, θυμάμαι. Μουντή και αδιάφορη μέρα. Μέχρι που και αυτή άλλαξε όψη και χροιά από τη μια στιγμή στην άλλη. Ότι είχαμε παραγγείλει δύο εσπρέσο με τον πτέραρχο σ’ ένα από τα εξωτερικά τραπέζια του Ντε Μαγκό. Δε μιλούσαμε πολύ μεταξύ μας. Για την ακρίβεια, ποτέ δε μιλούσαμε όσο θα ’πρεπε. Αφήναμε τη σιωπή άλλοτε να μας ενώνει και άλλοτε να μας χωρίζει. Εκείνο το μακρινό πρωινό πάντως, καπνίζαμε και παρακολουθούσαμε ένα Παρίσι που όμοιο με λεχώνα, κανάκευε στον κόρφο του το φθινόπωρο του 2007. Στην εμφάνιση της μελαχρινής γυναίκας, πάγωσε ο χρόνος.
Τόσο ξεχωριστή. Ένας άγγελος ήταν επί γης που έτσι και κρατούσες για λίγο την αναπνοή, άκουγες τα φτερά του να κροταλίζουν. Πώς να τη χορτάσουν τα μάτια; Πού να τη χωρέσει ο στενός κόσμος; Στα βήματά της χάνονταν λεγεώνες εραστών. Στις καμπύλες της κρέμονταν σαν τάματα οι πόθοι. Και ως διά μαγείας, ήρθε και στοιβάχτηκε κοντά τους ο δικός μου.
Προχωρούσε ευθεία όταν έστρεψε το βλέμμα προς το μέρος μου μέσα από δυο σκούρα γυαλιά. Αμέσως ένιωσα να με κόβει κρύος ιδρώτας. Σχεδόν στραβολαίμιασα για να τη δω καλύτερα και πάνω στη σαστιμάρα μου, άφησα το πουράκι που ισορροπούσε στα χείλη μου να σβήσει. Ο αέρας έσπρωξε μια μακριά μπούκλα στο πρόσωπό της και ευχήθηκα να ήταν το χάδι μου στη θέση της. Αυτή, λες και διάβασε τη σκέψη μου, δάμασε τα μαλλιά πίσω από το αυτί της και επιτάχυνε. Προτού όμως εξαφανιστεί από το οπτικό μου πεδίο, μου χαμογέλασε γλυκά. Όρκο παίρνω γι’ αυτό.
«Δες», σκούντηξα τον πατέρα μου που είχε χώσει απορροφημένος τη γαμψή του μύτη στην εφημερίδα. Με απορία ανταποκρίθηκε στην αναστάτωσή μου. Βιάστηκα να του τη δείξω. Ανασηκώθηκε στο κάθισμά του για να την προλάβει, αλλά μάταια. Είχε κιόλας γίνει αποδημητικό πουλί.
«Ποια ήταν;»
«Ιδέα δεν έχω», αναστέναξα κι άναψα το ξεχασμένο πουράκι μου. «Όμως θα ήθελα πολύ να μάθω», πρόσθεσα ελευθερώνοντας τις πρώτες τολύπες καπνού.
Μου έριξε μια χλιαρή ματιά δίχως να συνεχίσει την κουβέντα και επέστρεψε στην προηγούμενη ασχολία του. Εγώ από την άλλη, δεν είχα παρά να φυλακίσω στον νου μου την εικόνα της άγνωστης γυναίκας και ασυναίσθητα να αφήσω τις μοίρες να κόψουν την τράπουλα της ζωής μου…
Παρότι τα κύματα του χρόνου «χτύπησαν» αλύπητα το σκαρί μου από τότε, δεν κατάφεραν να διαβρώσουν την ανάμνηση που μου χάρισε πριν δέκα χρόνια. Κυριακή ήταν, θυμάμαι. Μουντή και αδιάφορη μέρα. Μέχρι που και αυτή άλλαξε όψη και χροιά από τη μια στιγμή στην άλλη. Ότι είχαμε παραγγείλει δύο εσπρέσο με τον πτέραρχο σ’ ένα από τα εξωτερικά τραπέζια του Ντε Μαγκό. Δε μιλούσαμε πολύ μεταξύ μας. Για την ακρίβεια, ποτέ δε μιλούσαμε όσο θα ’πρεπε. Αφήναμε τη σιωπή άλλοτε να μας ενώνει και άλλοτε να μας χωρίζει. Εκείνο το μακρινό πρωινό πάντως, καπνίζαμε και παρακολουθούσαμε ένα Παρίσι που όμοιο με λεχώνα, κανάκευε στον κόρφο του το φθινόπωρο του 2007. Στην εμφάνιση της μελαχρινής γυναίκας, πάγωσε ο χρόνος.
Τόσο ξεχωριστή. Ένας άγγελος ήταν επί γης που έτσι και κρατούσες για λίγο την αναπνοή, άκουγες τα φτερά του να κροταλίζουν. Πώς να τη χορτάσουν τα μάτια; Πού να τη χωρέσει ο στενός κόσμος; Στα βήματά της χάνονταν λεγεώνες εραστών. Στις καμπύλες της κρέμονταν σαν τάματα οι πόθοι. Και ως διά μαγείας, ήρθε και στοιβάχτηκε κοντά τους ο δικός μου.
Προχωρούσε ευθεία όταν έστρεψε το βλέμμα προς το μέρος μου μέσα από δυο σκούρα γυαλιά. Αμέσως ένιωσα να με κόβει κρύος ιδρώτας. Σχεδόν στραβολαίμιασα για να τη δω καλύτερα και πάνω στη σαστιμάρα μου, άφησα το πουράκι που ισορροπούσε στα χείλη μου να σβήσει. Ο αέρας έσπρωξε μια μακριά μπούκλα στο πρόσωπό της και ευχήθηκα να ήταν το χάδι μου στη θέση της. Αυτή, λες και διάβασε τη σκέψη μου, δάμασε τα μαλλιά πίσω από το αυτί της και επιτάχυνε. Προτού όμως εξαφανιστεί από το οπτικό μου πεδίο, μου χαμογέλασε γλυκά. Όρκο παίρνω γι’ αυτό.
«Δες», σκούντηξα τον πατέρα μου που είχε χώσει απορροφημένος τη γαμψή του μύτη στην εφημερίδα. Με απορία ανταποκρίθηκε στην αναστάτωσή μου. Βιάστηκα να του τη δείξω. Ανασηκώθηκε στο κάθισμά του για να την προλάβει, αλλά μάταια. Είχε κιόλας γίνει αποδημητικό πουλί.
«Ποια ήταν;»
«Ιδέα δεν έχω», αναστέναξα κι άναψα το ξεχασμένο πουράκι μου. «Όμως θα ήθελα πολύ να μάθω», πρόσθεσα ελευθερώνοντας τις πρώτες τολύπες καπνού.
Μου έριξε μια χλιαρή ματιά δίχως να συνεχίσει την κουβέντα και επέστρεψε στην προηγούμενη ασχολία του. Εγώ από την άλλη, δεν είχα παρά να φυλακίσω στον νου μου την εικόνα της άγνωστης γυναίκας και ασυναίσθητα να αφήσω τις μοίρες να κόψουν την τράπουλα της ζωής μου…
Διαβάστε τη συνέχεια ΕΔΩ
Λίγα λόγια από την συγγραφέα
Είμαι απόφοιτος της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Πατρών, μεταφράστρια κι αρθρογράφος. Μιλάω Αγγλικά, Γαλλικά και Φινλανδικά, αλλά στη δική μου καρδιά η συγγραφή θα μιλά πάντα την πιο γοητευτική γλώσσα. Αγαπώ τα ταξίδια στον κόσμο, αλλά μόνο διά μέσου της συγγραφής μπορώ να πραγματοποιώ τα ταξίδια της ψυχής. Τα πιο συναρπαστικά, δηλαδή. Ταξίδια για τα οποία φεύγω για λίγο ή πολύ, και γυρίζω άλλος άνθρωπος κάθε φορά. Ταξίδια, όπου το βαθύ και πιο αληθινό συναίσθημα θα ξέρει πάντα το δρόμο, κι εγώ θα το ακολουθώ πιστά. Ταξίδια που μου θυμίζουν πως όλα επιτρέπονται στον πόλεμο, τον έρωτα και τη φαντασία.
Επικοινωνία με τη συγγραφέα: [email protected]
Κατηγορία: Ελληνική Λογοτεχνία, Αισθηματικό, Ανθρώπινες σχέσεις, Κοινωνικό, Μυθιστόρημα
ISBN: 978-618-5240-23-3
Δείτε το trailer του βιβλίου