Η μισθωτή εργασία χρειάζεται να οχυρωθεί από την αυθαιρεσία των Μνημονίων

Του
ΒΑΣΙΛΗ ΠΟΛΥΜΕΝΗ
Καθηγητή Χρηματοοικονομικής Διοίκησης,
π. Αντιπροέδρου Ταμείου Παρακαταθηκών και Δανείων,
Μέλους της Διοικούσας Επιτροπής της Όρθιας Ελλάδας

Η εθελοτυφλία σε σχέση με την αποδοχή πλεονασμάτων στο διηνεκές μπορεί να μην κοστίζει τίποτα στην οικονομική και πολιτική ελίτ της χώρας, που απολαμβάνει την ιδιότυπη φορολογική ασυλία της, οδηγεί όμως σε απόγνωση τη μεσαία τάξη και ιδιαιτέρως τους συνταξιούχους και τη μισθωτή εργασία, δημόσια και ιδιωτική, που βρίσκεται σε ιδιότυπο φορολογικό διωγμό.

Δεν είναι τυχαίο πως και φέτος η μεγαλύτερη αύξηση στα έσοδα από τη φορολογία εισοδήματος, κατά 480 εκατ., οφείλεται κυρίως στην κατάργηση της έκπτωσης κατά 1,5% στην παρακράτηση φόρου από μισθούς και συντάξεις καθώς και την επιβολή παρακράτησης 5% σε μισθωτούς ορισμένου χρόνου που εργάζονται με ημερομίσθιο. Οι ελεύθεροι επαγγελματίες και αγρότες είναι δέσμιοι των στρεβλώσεων ενός φορολογικού συστήματος που τιμωρεί τη νομιμότητα και επιβραβεύει την παραβατικότητα.

Προκειμένου να αποφύγουν ληστρικούς φόρους και μη ανταποδοτικές ασφαλιστικές εισφορές συμπίεσαν για το 2017 τα δηλωθέντα εισοδήματα σε 3,5 δισ. ευρώ, έναντι 5 δισ. ευρώ το προηγούμενο έτος, ενώ το 75% των επιχειρηματιών δήλωσε κάτω από 10.000 ευρώ.

ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ ομιλούν περί μιας αφηρημένης ανάπτυξης, ενώ προσυπογράφουν ένα μοντέλο ανάπτυξης που δεν θα αφορά τον μισθωτό και τον συνταξιούχο, ούτε βεβαίως τον άνεργο νέο, που θα είναι ο αυριανός μισθωτός, αλλά μάλλον θα γίνει εις βάρος τους.

Αυτό που τόσο σοφά ο λαός περιγράφει με τη φράση «τρώγανε και πίνανε εις υγείαν του κορόιδου…». Εάν κάτι έμαθαν από την επώδυνη εμπειρία τους μέχρι τώρα οι μισθωτοί και συνταξιούχοι είναι πως το πρόβλημά τους δεν είναι να επιλέξουν μεταξύ Αριστεράς και Δεξιάς, αλλά μεταξύ της επιβίωσής τους και ενός παραλογισμού που μαθηματικά οδηγεί στον φορολογικό τους αφανισμό.

Στις επερχόμενες εκλογές θα έχουν την ευκαιρία να στείλουν ένα ξεκάθαρο μήνυμα πως αρνούνται να είναι τα πρόβατα επί σφαγή προκειμένου να διατηρηθούν τα εξωφρενικά πλεονάσματα.

Θα πρέπει να πάψουν να αποδέχονται το παραμύθι του δήθεν νοικοκυρέματος της οικονομίας που στήνεται στην πλάτη τους και να απαιτήσουν από τις πολιτικές δυνάμεις να τοποθετηθούν σχετικά με τι είδους ανάπτυξη θα επιδιώξουν και πώς την αντιλαμβάνονται.

Μέχρι στιγμής, το μοντέλο που προωθείται ως ανάπτυξη βασίζεται σε μονοπωλιακές αγορές, εξωτερίκευση του περιβαλλοντικού κόστους μιας επιχειρηματικότητας που βασίζεται ολοένα και περισσότερο σε βαρύ περιβαλλοντικό αποτύπωμα και πρωτίστως στο «στύψιμο» του μισθωτού.

Σε αυτό το ήδη ζοφερό περιβάλλον έρχεται να προστεθεί ένας νέος παράγοντας, αυτός της υπερφορολόγησης της μισθωτής εργασίας, η οποία καλείται μέσω των υπέρογκων φόρων να πληρώσει όχι μόνο το δικό της μερίδιο αλλά και πολλών άλλων.

Όλοι αποδέχονται την ανάγκη να τεθεί η οικονομία σε αναπτυξιακή τροχιά, αλλά αυτό δεν θα γίνει με ευχολόγια ή μεταβιβάσεις δημοσίων μονοπωλίων στο Υπερταμείο, αλλά μέσω υγιούς επιχειρηματικότητας, που λειτουργεί σε καθεστώς ανταγωνισμού και σέβεται περιβάλλον και εργαζόμενο.

Οι δυνάμεις που θα αποτελέσουν αυτό το «κίνημα λογικής» σήμερα περισσότερο από άλλοτε έχουν πλέον αφυπνισθεί.