Η ΜΟΙΡΑ ΤΗΣ ΠΗΝΕΛΟΠΗΣ
Συγγραφέας
ΙΦΙΓΕΝΕΙΑ ΤΕΚΟΥ
Οι συγχωριανοί της την αποκαλούσαν «η εγγονή της μάγισσας», ο παπάς τη βάπτισε Γαλάτεια και οι Μοίρες είχαν άλλο όνομα ορισμένο για αυτήν. Μονάχα ως Πηνελόπη ήταν γραφτό να ζήσει στο πλευρό του αγαπημένου της Οδυσσέα και κοντά του να βρει την ευτυχία, διαφορετικά ο έρωτάς τους θα ήταν για πάντα καταραμένος. Μετά τον θάνατο της γιαγιάς της, η Γαλάτεια αναγκάστηκε να αφήσει πίσω της την Ιθάκη και να κάνει ένα νέο ξεκίνημα στην Αμερική ως σύζυγος του καλόκαρδου μα αινιγματικού Άγγελου. Η οικονομική του κατάσταση και η γενναιοδωρία του της επέτρεψαν να βοηθήσει τους φτωχούς και τους αρρώστους –συχνά με αυταπάρνηση– όπως ακριβώς την είχε διδάξει η γιαγιά της. Ο Οδυσσέας, από την άλλη, γνώρισε τη φρίκη του πολέμου παλεύοντας καθημερινά με τη συνείδησή του.
Σημαντικά ιστορικά γεγονότα σημάδεψαν στις αρχές του εικοστού αιώνα την Ελλάδα αλλά και ολόκληρο τον κόσμο, γκρεμίζοντας τόσο στη Γαλάτεια όσο και στον Οδυσσέα κάθε ελπίδα για επιστροφή στο νησί. Τίποτα όμως δεν μπορεί να εναντιωθεί στο μεγαλείο της αληθινής αγάπης, ούτε καν οι Μοίρες.
Μια ιστορία που θα μπορούσε να είναι αληθινή. Ένας ανεπανάληπτος έρωτας που μάχεται με θεούς και δαίμονες για να νικήσει.
Aπόσπασμα βιβλίου
Θιάκι, 1906
ΟΠΟΙΟΣ ΕΚΑΝΕ τη διαδρομή από τη Χώρα στον Σταυρό, σίγουρα θα περνούσε μέσα από τη Λεύκη που βρίσκεται στη δυτική πλευρά του Νήριτου. Προτού να πιάσει το δρομάκι που κατηφορίζει για τον Αϊ-Γιάννη, θα απαντούσε ένα σωρό κουτσουπιές* και αγριοκουτσουπιές –στον κορμό μερικών εξ αυτών υπήρχε σκαλισμένο το όνομα της Γαλάτειας– και σε απόσταση αναπνοής, χωμένο ανάμεσα στα πανύψηλα δέντρα, θα διέκρινε το σπίτι της, αγκιστρωμένο θαρρείς στον λόφο, με τα μπαλκόνια του να ατενίζουν το Ιόνιο.
Δε θα ’θελε να ζει σε κανένα άλλο μέρος του κόσμου παρά μόνο εδώ, με την οικογένεια και τους φίλους της, να απολαμβάνει τον ήλιο όπως κρύβεται πίσω από την Έρισο της Κεφαλονιάς βάφοντας πορτοκαλόχρυσες τις ακτές. Τι περισσότερο χρειάζεται ένα κορίτσι από το Θιάκι για να είναι χαρούμενο αναρωτήθηκε αρκετές φορές η Γαλάτεια όταν πολλά χρόνια αργότερα έφερνε στο μυαλό της κάθε ανέμελη στιγμή που έζησε στα τρυφερά της χρόνια.
Την πρωτοκαθεδρία στην πυραμίδα της μνήμης απαιτούσε δικαιωματικά η ξεροψημένη φέτα ψωμί με τη λαδοζάχαρη που περιδρόμιαζε πάνω στο κλαδί του αγαπημένου της δέντρου το οποίο είχε την καλύτερη θέα στη θάλασσα. Κάθε μπουκιά, και αναστεναγμός ευδαιμονίας, καθώς εκείνη την ώρα αισθανόταν παντοκράτορας έτσι όπως ξαμόλαγε το βλέμμα της θαμπωμένο στην απεραντοσύνη του κόσμου, γιατί τη θαύμαζε την απεραντοσύνη κι ας μη λογάριαζε να εξερευνήσει τα μυστικά της.
«Δε μου ’μοιαξες», της έλεγε κάθε τόσο ο πατέρας της με επικριτικό ύφος, καθώς δεν αναγνώριζε το δικό του πνεύμα περιπέτειας στον χαρακτήρα της κόρης του. Ήταν μηχανικός πλοίου στα σελέπια** που όργωναν την Ντούνα ή την Αζοφική θάλασσα μεταφέροντας εμπορεύματα. Δεν πρόλαβε να δεθεί μαζί του η Γαλάτεια. Πότε να προλάβει; Ο Νάσης ερχόταν κάθε δυο χρόνια στο νησί, καθόταν για λίγο και μετά μπάρκαρε ξανά, μέχρι που ο κύκλος των άσκοπων επιστροφών διακόπηκε αιφνίδια. Αιτία, όπως υποψιάστηκε η μητέρα της, κάποια καπάτσα εκ Ρουμανίας και περιχώρων… τρέχα γύρευε.
Τα τσέκια πάντως κατεύθαναν κανονικά με το ταχυδρομείο, μέχρι που το πιο πρόσφατο –λίγο πριν από τα δέκατα γενέθλια της Γαλάτειας– συνοδευόταν από ένα γράμμα που εξηγούσε στη ζωντοχήρα Διαμάντω πως το στεφάνι της είχε ρίξει άγκυρα για τα καλά στα ξένα και δε θα επέστρεφε στο νησί και στην οικογένειά του. Μαύρα δάκρυα έσταζαν στο ροβανί που έφτιαχνε η καψερή. Bογκητά και θρήνοι έβγαιναν από την ψυχή, κι αντί να τη δυναμώνουν περνώντας τη με διαπέραστο λούστρο, τη μαράζωναν. Έτσι συμβαίνει φαίνεται όταν σε εγκαταλείπει ο έρωτας της ζωής σου· μαραζώνεις…
Διαβάστε τη συνέχεια ΕΔΩ
* Αείφυλλο δέντρο που καλλιεργείται στα νησιά και στο νότιο τμήμα της χώρας. Στη Λεύκη της Ιθάκης έχει μεγάλη πυκνότητα. Στην υπόλοιπη Ελλάδα το δέντρο αυτό είναι γνωστό ως χαρουπιά.
** Φορτηγό ποταμόπλοιο του Δούναβη.
Λίγα λόγια για την συγγραφέα
Η ΙΦΙΓΕΝΕΙΑ ΤΕΚΟΥ γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα. Σπούδασε γαλλική φιλολογία στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας και πήρε μεταπτυχιακό τίτλο από το Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών στη Διοίκηση Επιχειρήσεων. Εργάστηκε ως διοικητική υπάλληλος για αρκετά χρόνια σε πολυεθνικές εταιρείες, ενώ πλέον κάνει μεταφράσεις και παραδίδει ιδιαίτερα μαθήματα σε παιδιά.
Από τις Εκδόσεις ΨΥΧΟΓΙΟΣ κυκλοφορούν επίσης τα μυθιστορήματά της ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΦΩΣ και Η ΜΟΙΡΑ ΤΗΣ ΠΗΝΕΛΟΠΗΣ, καθώς και το βιβλίο της για εφήβους YOLO – ΖΕΙΣ ΜΟΝΑΧΑ ΜΙΑ ΦΟΡΑ.
Κατηγορία: Ελληνική Λογοτεχνία, Ιστορικό Μυθιστόρημα, Κοινωνικό, Αισθηματικό
ISBN: 978-618-01-2911-3
ISBN Ebook: 978-618-01-2912-0
Δείτε το trailer του βιβλίου