Χρ. Χαλαζιάς: Ευρωπαϊκή Ένωση ή μήπως δικτατορική Ένωση;

Του
ΧΡΗΣΤΟΥ Η. ΧΑΛΑΖΙΑ

Μπήκαμε ήδη στην προεκλογική περίοδο και τα κόμματα δίνουν μεγάλη βαρύτητα στις ευρωεκλογές και μιλούν για το μέλλον της Ευρώπης. Προσπαθούν να μας πείσουν ότι είναι ένας παράδεισος ισονομίας, αλληλεγγύης, δικαιοσύνης, της προστασίας των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και του κράτους πρόνοιας των λαών της. Αλλά κανείς δεν μας λέει ότι το Ευρωκοινοβούλιο είναι ένας απλός θεσμός, χωρίς ουσιαστικές αρμοδιότητες, και τις αποφάσεις τις παίρνουν οι μη εκλεγμένοι αλλά οι δοτοί των κυβερνήσεων, οι οποίοι επιβάλλουν τις αποφάσεις τους, εξυπηρετώντας τα οικονομικά συμφέροντα των ευρωπαϊκών ελίτ.

Παρακολουθούμε τελευταία τις έντονες δηλώσεις των μη εκλεγμένων από τους λαούς της Ευρώπης, αλλά διορισμένων επιτρόπων της Ευρωπαϊκής Ένωσης, όπως και κάποιων εκπροσώπων κρατών-μελών της, οι οποίοι κουνούν το δάκτυλο προς τους πολίτες του Νότου και όχι προς τους υπευθύνους (πολιτικούς – τραπεζίτες). Μάλιστα ζητούν να τιμωρηθούν για τις πράξεις τους, οι οποίες οδήγησαν τις χώρες τους σε οικονομική κρίση, και ίσως στο μέλλον να το πράξουν και σε άλλους λαούς, οι χώρες των οποίων μπορεί να έχουν οικονομικά προβλήματα, παρόλο που είναι ισότιμα μέλη και έχουν υπογράψει τις ιδρυτικές κοινωνικές διακηρύξεις από την εποχή της Ευρωπαϊκής Οικονομικής Κοινότητας (ΕΟΚ) μέχρι την Ευρωπαϊκή Ένωση και την ΟΝΕ.

Το οικοδόμημα αυτό, που από τον Μάιο του 1952 μέχρι σήμερα γιγαντώθηκε, φαντάζει ως ο μεγάλος ασθενής γιατί οι ευρωπαίοι πολίτες αμφισβητούν, όσο ποτέ άλλοτε, τη δημοκρατική λειτουργία των θεσμών του.

Οι ευρωπαίοι πολίτες αντιλαμβάνονται ότι ψηφίζουν τους εκπροσώπους τους στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, αλλά κυβερνώνται με βάση τις αποφάσεις που παίρνει μια διορισμένη ηγεσία ή ένα όργανο που έχει μόνο συμβουλευτικό ρόλο και όχι αποφασιστικό.

Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή σήμερα είναι ένα όργανο χωρίς δημοκρατική νομιμοποίηση, αλλά με τεράστιες εξουσίες στη διαχείριση και διάθεση των πόρων και κατ’ επέκταση στη λήψη πρωτογενών πολιτικών αποφάσεων. Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή αποτελεί ένα από τα μεγαλύτερα «άνομα» συνταγματικά-πολιτικά παραδείγματα στην ευρωπαϊκή ιστορία.

Η Ευρώπη κάποτε ήταν η τελευταία όαση δημοκρατίας, σεβασμού των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και του κοινωνικού κράτους που είχε απομείνει στον κόσμο. Θεσμοί με στοιχεία δημοκρατικού συγκεντρωτισμού (με αρχικό δόγμα την αταξική κοινωνία, ενώ σήμερα κυριαρχεί η ανεξέλεγκτη οικονομία της αγοράς), όπως η Ευρωπαϊκή Επιτροπή και η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, αποτελούν κυριολεκτικά ανορθογραφία στην ευρωπαϊκή κουλτούρα.

Το ισχυρότερο μη εκλεγμένο σώμα στον κόσμο, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, αποφασίζει για τις τύχες εκατομμυρίων ευρωπαίων πολιτών χωρίς να λαμβάνει υπόψη τη γνώμη τους, μιας και η Επιτροπή διορίζεται από τις κυβερνήσεις των κρατών-μελών.

Αρκετοί πολιτειολόγοι έχουν παρατηρήσει πως οι αυτοκρατορίες και οι μεγάλες χώρες δεν μπορούν να κυβερνηθούν ταυτόχρονα δίκαια, αποτελεσματικά και δημοκρατικά.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα των τελευταίων δεκαετιών του 20ού αιώνα είναι η περίπτωση της πρώην Ένωσης Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών (ΕΣΣΔ) και η διάλυσή της, ενώ και για τις ΗΠΑ, την πολυπολιτισμική «πατρίδα της ελευθερίας» υπάρχουν πολλά ερωτήματα και ενστάσεις επιβίωσης.

Η υπερκυβέρνηση των επιτρόπων φιλοδοξεί να κυβερνήσει αντιδημοκρατικά την εκκολαπτόμενη ευρωπαϊκή αυτοκρατορία, καταργώντας συνταγματικά εθνικά δικαιώματα, ήταν όμως μοιραίο να έλθει σε ρήξη με το ίδιο το πολιτικό της περιβάλλον με την πρώτη σοβαρή κρίση, όταν και αποκαλύφθηκε ότι ο βασιλιάς τελικά είναι γυμνός.

Οι εκπρόσωποι των ευρωπαϊκών οργάνων-«κολεγίων» είναι διορισμένοι από δημοκρατικά εκλεγμένες κυβερνήσεις, αλλά ουσιαστικά ανεξέλεγκτοι και συντεχνιακά οργανωμένοι (όπως Γερμανία, Αυστρία, Ολλανδία στον Βορρά και Ισπανία, Γαλλία, Πορτογαλία, Ελλάδα στον Νότο) και βασίζουν την ισχύ τους όχι στη λαϊκή ψήφο αλλά στην αγάπη… ενός πανίσχυρου γραφειοκρατικού μηχανισμού προνομιούχων υπαλλήλων, που παρεπιδημούν στις Βρυξέλλες και το Λουξεμβούργο.

Ένας γραφειοκρατικός μηχανισμός πρόθυμος να μοιραστεί την πλούσια πίτα της… ευρωπαϊκής αγελάδας με τους πολιτικούς του προϊσταμένους, συγκαλύπτοντας τη διασπάθιση δισεκατομμυρίων ευρώ από εαυτούς και αλλήλους και αναπαράγοντας τα πολιτικά και οικονομικά του προνόμια.

Κάτω από αυτές τις συνθήκες, βασικό μέλημα του «αυτοκρατορικού διευθυντηρίου» και των πολυάριθμων «πραιτοριανών» του δεν είναι η οικοδόμηση της Ευρώπης των λαών, ούτε η προώθηση της πολιτικής συνοχής – αλληλεγγύης, ούτε φυσικά η… κοινή εξωτερική πολιτική – άμυνα, αλλά μόνο η διασφάλιση της οικονομικής – τραπεζικής ελίτ. Το ιδιότυπο αυτό γραφειοκρατικό μοντέλο δεν έπεσε από τον ουρανό. Το εξέθρεψε η αδυναμία των εκλεγμένων ευρωπαίων ηγετών να συνεννοηθούν σε πολιτικό επίπεδο, σε γεωπολιτικό, γεωστρατηγικό και οικονομικό ανταγωνισμό, που δεν επιτρέπουν στις ευρωπαϊκές χώρες να φυλάξουν από κοινού τα νέα «αυτοκρατορικά» σύνορα και να μοιραστούν αναλογικά τις αμυντικές δαπάνες, δεν αποφασίζουν να υπάρξουν ενιαίες τιμές των αγαθών σε όλες τις χώρες-μέλη, όπως έγινε με την τελωνειακή ένωση, ή να υπάρξει ένα ενιαίο μισθολόγιο για όλους τους πολίτες των μελών, όπως με τη Συνθήκη Σένγκεν.

Η κρίση στην Ευρωπαϊκή Ένωση δεν είναι μόνο οικονομική, αλλά πρωτίστως πολιτική και αν δεν παρθούν πολύ σύντομα πολιτικές αποφάσεις το οικοδόμημα που λέγεται Ευρωπαϊκή Ένωση –και κατά συνέπεια η Οικονομική Νομισματική Ένωση– θα καταρρεύσει.