Είμαστε κουφιοκέφαλοι…

Της ΕΛΕΝΗΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ – ΛΑΜΠΡΑΚΗ

Στο πρόσωπο του κ. Βαρώτσου, σπουδαίου καλλιτέχνη και γλύπτη, φάνηκε μια συγκρατημένη οργή και ένα αίσθημα αγανάκτησης στο δελτίο ειδήσεων της ΕΡΤ, αφού άνθρωποι ανίδεοι στην τέχνη και το μεγαλείο της πρότειναν τη μεταφορά του υπέροχου έργου του, του Δρομέα, στα Σκόπια. Και σε ανταλλαγή τη μεταφορά εδώ ενός κακέκτυπου αγάλματος του Μεγάλου Αλεξάνδρου, που ακόμα στολίζει μία από τις πλατείες τους.

Δεν μπορούσα ποτέ να πιστέψω την πρόταση της κυρίας αυτής του κυβερνώντος κόμματος. Έδειξε το λιγότερο απαξία στη σύγχρονη τέχνη και στον ίδιο τον γυάλινο Δρομέα, που μέχρι να βρει τη θέση του είδε κι έπαθε. Από τη μια πλατεία στην άλλη, μέχρι εκείνο το σημείο που είναι στημένο, στο σταυροδρόμι τον δύο μεγάλων λεωφόρων μπροστά στο «Χίλτον».

Περνώντας πολλές φορές από εκεί, αλήθεια σκέφτομαι πώς προσαρμόστηκαν χιλιάδες γυάλινα κομμάτια φτιάχνοντας ένα έργο τέχνης, που κοιτάζοντάς το η φαντασία πλάθει αγώνες, ιστορία, μεγάλους και μικρούς αγώνες της φυλής μας. Θαρρώ ότι αυτό είναι που συγκινεί. Ένας τεράστιος άνθρωπος, σαν μια πατρίδα, που πάντα διωκόταν, πάντα αγωνιούσε για την ύπαρξή της, πάντα έτρεχε πότε στα βόρεια πότε στα νότια, πότε στα θαλασσινά της σύνορα για να σώσει ιστορία, τέχνη, γράμματα, για να μην τολμήσει κανείς να αγγίξει ό,τι αυτή σημαίνει για τον καθένα μας.

Αφήστε ήσυχους τους ανθρώπους των γραμμάτων και των τεχνών να προωθήσουν την αξία της νέας Ελλάδας. Να θαυμάσουν οι ξένοι την ευφυία των Ελλήνων, την υπομονή, την πίστη και την αφοσίωση σε αυτό το μικρό κομμάτι της γης, που είναι ευλογημένο, και παρά τις κακουχίες του στέκεται στα πόδια του με τις δικές του δυνάμεις. Όπως η αθλητιώσα νεολαία μας, που με τις επιτυχίες της βάζει τα γυαλιά σε ξένες αθλητικές αντιπροσωπείες και προσκομίζει μετάλλια σε μια χώρα που βογκά κάτω από το βάρος των συνθηκών διαβίωσης.

Από κάποιον φίλο άκουσα ότι κάτι γίνεται στην πλατεία Ομονοίας. «Λες;», σκέφτηκα. Είναι περιφραγμένη με πανιά οικοδομής. Λέτε να δούμε ξαφνικά στο κέντρο της πόλης μας ένα πράσινο ξέφωτο με πλατάνια, με πολύχρωμα λουλούδια εποχής.

Αγωνιζόμαστε για τα αγάλματα του Παρθενώνα και βρίσκουμε πόρτες κλειστές. Δεν είναι περίεργο που μοιράζουμε μόνοι μας τις αξίες μας; Κουφιοκέφαλοι, ανόητοι και αφελείς Έλληνες, που αντί να μαζεύουμε τα κομμάτια μας απανταχού της Γης, τα οποία εκμεταλλεύονται ξένες χώρες, τα χαρίζουμε από εδώ κι από εκεί.

Φωτο: kathimerini.gr