Μπορούμε να ξαναβρούμε την ανθρωπιά μας…
Της ΕΛΕΝΗΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ – ΛΑΜΠΡΑΚΗ
Δεν είναι όλα μαύρα
«Υπάρχει μια άλλη Αθήνα», ακούω και δεν πιστεύω στ’ αυτιά μου. Ψευδαίσθηση, λάθος στην ακοή ή κάποια κρυφή ουτοπία, που προσπαθεί να γίνει με την ελπίδα πραγματικότητα. Και όμως, εστιάζοντας το βλέμμα μου στο γυαλί της τηλεόρασης βλέπω ανθρώπους κάθιδρους να δουλεύουν αργά στο κέντρο της Αθήνας, σκαρφαλωμένοι πίσω από τα απορριμματοφόρα του δήμου.
Μέσα στις κίτρινες στολές διακρίνω νέες γυναίκες, χαμογελαστές, περιποιημένες, να μαζεύουν κάθε είδους σκουπίδι, από αυτά που αλόγιστα πετούν περαστικοί, μαγαζάτορες, οι διαφόρων φυλών μετανάστες, κατακλύζοντας πεζοδρόμια εκεί, στο κέντρο της αγοράς.
Οι άνθρωποι αυτοί του σκληρού μεροκάματου πιστεύουν σε αυτό που κάνουν και ελπίζουν κάποτε να καταλάβουμε όλοι ότι όσο λευκό και αν είναι το φως της ημέρας, όσο και αν το ιστορικό κέντρο, οι πλατείες, τα πάρκα και οι μικροί χώροι αναψυχής γοητεύουν ακόμα τον επισκέπτη, κάποια στιγμή από την αδιαφορία και την έλλειψη σεβασμού σ’ ό,τι λάμπει κάτω απ’ τον γαλάζιο ουρανό θα σταματήσει να υπάρχει. Τα Μουσεία, την Ακρόπολη, κάθε τι που αποδεικνύει την ύπαρξή μας ως κράτος που αγαπά την τέχνη, τα γράμματα, ό,τι σου προκαλεί συγκίνηση και ελπίδα.
Οι σκέψεις συνεχίζουν να πλανώνται σε ένα θλιβερό μοτίβο, όταν ένας νέος άνθρωπος, που μόνο το όνομά του συγκράτησα, «Δημήτρης», απηύθυνε μια πρόταση στο κοινό. Το πείσμα και η τρέλα του Έλληνα που παραμένει εδώ στην πατρίδα, γιατί εδώ ανήκει, φάνηκε ξεκάθαρα. «Υπάρχουν τρόποι να βρούμε ξανά την ανθρωπιά μας», ψέλλισε.
Όσο και αν η χώρα σταυρώνεται, η ψυχή μας είναι δυνατή. Έτοιμη για κάθε είδους θυσία. «Αναμονή», ήταν η πρόταση, μία πρόταση έξυπνη και τρυφερή. Μια καρδούλα στα μαγαζιά, στα καφέ, στα εστιατόρια, κολλημένη πάνω στα τζάμια, θα σημαίνει την προσφορά δωρεάν ενός καφέ μαζί με μία τυρόπιτα, με ένα κουλούρι στον αδύναμο και πεινασμένο άστεγο, πληρωμένα από προηγούμενο πελάτη, που θα μπορούσε να δώσει την ελάχιστη αυτή βοήθεια στους ανήμπορους και άνεργους συμπατριώτες μας. Θα μπορούσε αυτή η πρόταση να επεκταθεί παντού, στα φαρμακεία, στα είδη πρώτης ανάγκης, στα πάντα.
Πρόταση εφικτή, ανθρώπινη και γεμάτη συμπόνοια. Χαμογέλασα με όλη μου την καρδιά, είπα «μπράβο» στον Δημήτρη και συγκλονίστηκα όταν στη συνέχεια ένα αγοράκι, λίγο πάνω από τα 13 – 14, άρχισε να παίζει μπρος στον φακό με το κλαρίνο του ένα δημοτικό τραγούδι που έφερνε την άνοιξη. Αυτοδίδακτος, κρατούσε το μουσικό αυτό όργανο με αγάπη και έδωσε την υπόσχεση στον εαυτό του ότι θα φτάσει ψηλά στα μακρινά κέντρα μουσικής, δίνοντας στην πατρίδα του περηφάνεια, χαρίζοντάς της την ψυχή του, κρυμμένη μέσα στις νότες του κλαρίνου του.
Δεν είναι λοιπόν όλα μαύρα. Μπορούμε, μπορούμε να αντισταθούμε στις προκλήσεις των εχθρών μας με το πνεύμα το ελληνικό, πνεύμα που κυριάρχησε ανά τους αιώνες προκαλώντας θαυμασμό, εξημερώνοντας τα πάθη, τα μίση, την ατελείωτη, την αχόρταγη υπεροψία των μεγάλων της Γης. Πάντα ο πολιτισμός κατεύναζε τα πάθη και έκανε τους ανθρώπους να θυμηθούν ότι είναι θνητοί και το μόνο που μένει είναι τα έργα και οι ημέρες του καθενός μας.
Κεντρική φωτο: lifo.gr