Κοντός ψαλμός αλληλούια…
Του
Ι. Μ. ΚΟΝΙΔΑΡΗ
Ομότιμου Καθηγητή της Νομικής Σχολής
του Πανεπιστημίου Αθηνών
«Η ειδοποιός διαφορά μεταξύ των τριών Αρχιεπισκόπων Σεραφείμ (Τίκα), Χριστόδουλου (Παρασκευαΐδη) και Ιερώνυμου (Λιάπη) μπορεί να εντοπιστεί στις σχέσεις τους με τις εκάστοτε κυβερνήσεις. Τον Σεραφείμ διέκρινε μια σύμφυτη επιδεξιότητα σε τρόπο ώστε κατόρθωσε να επιβιώσει και επί όλων των δημοκρατικών κυβερνήσεων, είτε της Νέας Δημοκρατίας είτε του ΠΑΣΟΚ.
Αντιθέτως ο Χριστόδουλος, με τη δυναμική και πολυσχιδή προσωπικότητά του, έφερε μεν την Εκκλησία στο προσκήνιο, συγκρούστηκε όμως σκληρά τόσο με την Πολιτεία, λ.χ. στο θέμα των ταυτοτήτων, όσο και με το Πατριαρχείο στο θέμα της ερμηνείας της Πράξεως του 1928.
Ο Ιερώνυμος, προφανώς επηρεασμένος από τη μαθητεία του κοντά στον Σεραφείμ και επιθυμώντας να τονίσει τη διαφορετικότητά του σε σχέση με τον προκάτοχό του στον θρόνο των Αθηνών, κινήθηκε επιτηδευμένα σε χαμηλούς τόνους και με τον τρόπο αυτόν πέτυχε να επιβάλλει τη θέλησή του, να ορίζει ακόμη και πρόσωπα της επιλογής του σε κυβερνητικά αξιώματα και να νομοθετεί, διαχρονικά και διακομματικά, θέσεις της Εκκλησίας, τροποποιώντας σιωπηρώς τον Καταστατικό Χάρτη, αξιοποιώντας αριστοτεχνικά και το φιλανθρωπικό έργο της Εκκλησίας.
Πρόσφατη έρευνα κατέδειξε μάλιστα ότι από τις 33 τροποποιήσεις του Καταστατικού Χάρτη από το 1977 έως σήμερα, οι 25, που τις χαρακτηρίζει ‘‘περιπτωσιολογία και ρουσφετολογία’’, έλαβαν χώρα επί Αρχιεπισκοπίας Ιερωνύμου, οι περισσότερες χωρίς γνώση ούτε της Ιεραρχίας, ούτε του Οικουμενικού Πατριαρχείου.
Το πράγμα κυριολεκτικώς στράβωσε, όμως, όταν ο νυν Αρχιεπίσκοπος διέπραξε δύο βαρύτατα ολισθήματα: Αφενός απασφάλισε κατά του Πατριαρχείου και προσωπικώς κατά του Οικουμενικού Πατριάρχη, τον οποίο ενήγαγε στα κοσμικά δικαστήρια και ακύρωσε, ιταμώς, προγραμματισμένη επίσκεψή του στην Αρχιεπισκοπή στις 5 Οκτωβρίου 2018…
Αφετέρου, όλως αντικανονικώς και παρανόμως, παρέκαμψε την Ιεραρχία και σε μυστικές συναντήσεις με τον Πρωθυπουργό έκλεισε τις συμφωνίες που μνημονεύθηκαν, οι οποίες συνάντησαν την αντίδραση τόσο της μεγάλης πλειονότητας των ιεραρχών και του κλήρου όσο και του Πατριαρχείου.
Συνεπώς, οποτεδήποτε συνέλθει η από καιρού αναμενόμενη έκτακτη Σύνοδος της Ιεραρχίας, που αποτελεί την ανώτατη εκκλησιαστική αρχή, με οποιοδήποτε θέμα και αν ασχοληθεί, από όλα όσα μνημονεύθηκαν, θα εφελκύσει ως συμπαρομαρτούντα και όλα τα άλλα ζητήματα.
Κοντός ψαλμός αλληλούια…».