Ελλάδα, Quo Vadis;
Του
ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ Ι. ΣΚΟΡΔΑ
Πρώην Υφυπουργού, Προέδρου του think tank ΡΕΥΜΑ και Προέδρου
και CEO της ΣΕΛΟΝΤΑ Ιχθυοτροφεία ΑΕΓΕ
Το 2019 συμπληρώνεται μια δεκαετία όπου όλοι βιώνουμε τις συνέπειες μιας καθολικής παρακμής. Αυτό είναι άδικο και πρέπει να αλλάξει.
Ήδη η χρονιά ξεκίνησε με μια εθνική υποχώρηση στο Μακεδονικό και με την προσπάθεια της Τουρκίας να μετατρέψει ένα θέμα ευρωτουρκικών και διεθνών σχέσεων, όπως η επαναλειτουργία της Θεολογικής Σχολής της Χάλκης, σε διμερή διαφορά Ελλάδος – Τουρκίας. Ένα θέμα ελευθερίας και σεβασμού των θρησκειών δεν εξισώνεται με την προσπάθεια της Τουρκίας να δημιουργήσει πολιτικοθρησκευτικό «ηγέτη» στη Θράκη.
Η απουσία δε αντιμετώπισης των αλβανικών προκλήσεων προσβάλλει όχι μόνο τους Βορειοηπειρώτες αλλά ολόκληρο τον Ελληνισμό.
Στο οικονομικό πεδίο, η αδυναμία επαναφοράς του τραπεζικού συστήματος σε περιβάλλον κανονικότητας, η αδυναμία ανασυγκρότησης της οικονομίας και η απουσία επενδύσεων στερούν από τη χώρα τη δυνατότητα συμμετοχής στην ψηφιακή επανάσταση.
Η απαξίωση θεσμών, όπως η Δικαιοσύνη, υπονομεύει την κοινωνική γαλήνη και συνοχή. Δικαστές αλληλοκατηγορούνται, δολοφονίες εκτελούνται κατά παραγγελία εντός των φυλακών και τρομοκράτες επισκέπτονται τις φυλακές όταν διακόπτουν τις άδειές τους.
Υπέρτατα δικαιώματα, όπως η Παιδεία, η Υγεία και η Ασφάλεια, υποβαθμίζονται κατά τρόπο προκλητικό αν δεν έχεις τους πόρους να καταφύγεις στις υπηρεσίες του ιδιωτικού τομέα. Η ελευθερία κίνησης των ιδεών εντός του πανεπιστημίου έχει γίνει ελευθερία κίνησης των εμπόρων ναρκωτικών. Δεκάδες συμπολίτες μας πεθαίνουν από γρίπη και λάθος διαγνώσεις. Και η προσωπική ασφάλεια ζωής και περιουσίας έχει γίνει ανέκδοτο, μια και δεν βρίσκεις σπίτι που να μην έχει διαρρηχθεί μία τουλάχιστον φορά.
Η επικοινωνιακή αντιμετώπιση αυτών των θεμάτων (επιδόματα, επισκέψεις και άλλα «καθρεφτάκια»), καθώς και οι όποιες μεμονωμένες και ατομικές εξαιρέσεις δεν συνιστούν λύση του προβλήματος. Αντιθέτως, θέτουν σε αμφισβήτηση τη νομιμοποίηση του κράτους, δημιουργούν αίσθημα απώλειας του εθνικού κύρους και εντέλει θρέφουν το τέρας του λαϊκισμού και της εθνικής απομόνωσης.
Το θέμα είναι η αλλαγή πορείας, σε μια κατεύθυνση υπεράσπισης των εθνικών μας δικαίων, παραγωγικής ανασυγκρότησης της οικονομίας και ανάταξης των διαχρονικών αξιών του Ελληνισμού.
Όλα αυτά πρέπει να γίνουν άμεσα, και μάλιστα σε μια περίοδο κατά την οποία οι διεθνείς ισορροπίες επαναπροσδιορίζονται και το ευρωπαϊκό ιδεώδες διάγει μια ευαίσθητη περίοδο, η οποία όμως δεν πρέπει να μας κρύψει τη μεγάλη εικόνα, δηλαδή τον ιστορικά δικαιωμένο και κοινωνικά ελπιδοφόρο ρόλο του κοινού ευρωπαϊκού οικοδομήματος. Κατά την άποψή μας, χρειάζεται προσεκτική επαναφορά της ανάγκης για εμβάθυνση των διευρωπαϊκών σχέσεων, με σεβασμό στις ιδιαιτερότητες κάθε λαού, ώστε να λειανθούν οι αρνητικές επιπτώσεις της αγχωμένης και χωρίς προετοιμασία διεύρυνσης.
Σε κάθε περίπτωση, το ευρωπαϊκό ιδεώδες παραμένει μονόδρομος για την Ελλάδα του μέλλοντος, τόσο πολιτισμικά και αξιακά όσο και οικονομικά. Διακινδυνεύω να εκφράσω την αισιοδοξία μου ότι τελικά η Ευρώπη θα καταφέρει να αποφύγει το Brexit και να επανακάμψει σθεναρή και πειστική στον δρόμο της κοινής μας πορείας, αλλά και θα αναγνωρίσει τους κινδύνους που συνεπάγονται οι ανεξέλεγκτες μεταναστευτικές ροές, οι οποίες αλλάζουν την ευρωπαϊκή μας ταυτότητα.
Είναι αυτές ακριβώς οι ανεξέλεγκτες μεταναστευτικές ροές, σε συνδυασμό με το δημογραφικό πρόβλημα, που ειδικά για την Ελλάδα έχουν εξελιχθεί σε υπαρξιακή απειλή. Αποφασίσαμε, λοιπόν, να αναδείξουμε αυτή την απειλή και να σημάνουμε συναγερμό για το δημογραφικό, προτείνοντας 12 μέτρα άμεσης δράσης.
• Άμεση κατάργηση του ΦΠΑ για όλα τα βρεφικά είδη.
• Φορολογικές απαλλαγές, που θα αυξάνονται ανάλογα με τον αριθμό των παιδιών της ελληνικής οικογένειας.
• Παραχώρηση δημοσίων κτημάτων ή σπιτιών σε πολύτεκνες και τρίτεκνες ελληνικές οικογένειες.
• Ευνοϊκή νομοθεσία για τις ελληνίδες εργαζόμενες μητέρες (π.χ., ενθάρρυνση εξ αποστάσεως εργασίας).
• Συνεργασία με την Εκκλησία και την Αυτοδιοίκηση, ώστε να αξιοποιούνται οι βοηθητικοί χώροι των ναών και όσοι εξ αυτών πληρούν τις προδιαγραφές να λειτουργούν και ως παιδικοί σταθμοί, όπου κάθε ελληνόπουλο (και όχι μόνο) θα μπορεί να βρει μια θέση όσο οι γονείς του εργάζονται!
• Οι επιχειρήσεις να κινητροδοτηθούν στην κατεύθυνση δημιουργίας και υποστήριξης παιδικών σταθμών.
• Επιδότηση –τύπου Voucher– για τις ελληνίδες εργαζόμενες μητέρες, που θα αντιστοιχεί στο 70% (μέχρι του ποσού των 300 ευρώ τον μήνα, για 11 μήνες, και για παιδιά ηλικίας έως και 4 ετών) του κόστους μιας τροφού ή ενός βρεφονηπιακού σταθμού.
• Δυνατότητα στις γυναίκες της γειτονιάς (ηλικιωμένες ή μη), εφόσον το επιθυμούν και η υγεία τους το επιτρέπει, να γίνουν «τροφοί». Και ας επιτρέπεται και αυτών η αμοιβή μόνο μέσω τραπέζης και με τη βοήθεια διατακτικών (Voucher).
• Όσοι προσλαμβάνουν τρίτεκνους και πολύτεκνους γονείς να έχουν κίνητρα (έκπτωση στο 50% των ασφαλιστικών εισφορών εργαζομένου – εργοδότη).
• Σύνδεση του ύψους των συντάξεων με τον αριθμό των τέκνων του συνταξιοδοτούμενου.
• Ειδική φροντίδα για στήριξη της οικογένειας σε περιοχές της πατρίδας μας με ιδιαίτερη σημασία (παραμεθόριες, νησιωτικές κ.λπ.).
• Ενίσχυση των δημόσιων παιδικών σταθμών και μαιευτηρίων.
Η μελετητική ομάδα του ΡΕΥΜΑτος έχει υπολογίσει ότι αυτά τα μέτρα είναι μέσα στα εφικτά πλαίσια ακόμα και των σημερινών οικονομικών της πατρίδας μας. Χαρακτηριστικά, τα νούμερα δείχνουν ένα αρχικό ετήσιο δημοσιονομικό κόστος από 1,1 έως 1,3 δισ., το οποίο όμως έχει μια θετική επίπτωση στο ΑΕΠ από 1,8 έως 2 δισ. ευρώ.