Καράτε ήθελα να κάνω…

«Πρέπει να ήμουν πέντε ετών που χόρεψα για πρώτη φορά. Ήταν η εποχή της τρέλας με τον Μάικλ Τζάκσον. Έστηνα χορογραφίες με τις αδελφές μου. Μάλιστα νευρίαζα υπερβολικά αν έκαναν λάθος κάποιο βήμα».

«Οι αδελφές μου ήθελαν να ξεκινήσουν μπαλέτο. Όταν οι γονείς μου πήγαν να τις γράψουν στη Δημοτική Σχολή στη Λάρισα, ρώτησαν αν υπήρχε κάτι και για αγόρια και οι υπεύθυνοι έκαναν λόγο για ένα τμήμα γυμναστικής. Επρόκειτο τελικά για καθαρό μπαλέτο. Με θυμάμαι να κλαίω όταν μου ανακοίνωσαν ότι με έγραψαν σε σχολή χορού. Καράτε ήθελα να κάνω».

«Όταν μετακομίσαμε στη Στοκχόλμη οικογενειακώς και από μια μικρή σχολή βρέθηκα σε μια μεγάλη ακαδημία, ένιωσα απελευθέρωση».

«Το να είσαι πρωταγωνιστής φέρνει κάποια ευτυχία, αλλά έχοντας χορέψει πρώτους ρόλους δεν μπορώ να πω ότι έγινα πιο ευτυχισμένος».

«Δεν μου αρέσει να στήνω την Ελλάδα στον τοίχο. Έφυγα στο εξωτερικό και συνέβησαν κάποια πράγματα. Αν έμενα, δεν μπορώ να γνωρίζω τι θα είχε γίνει».

Υπογραφή: Τιμ Ματιάκης, καλλιτεχνικός διευθυντής της πειραματικής ομάδας «Corpus» του Βασιλικού Μπαλέτου της Δανίας