Τα πολιτικά προβλήματα δεν λύνονται στα δικαστήρια αλλά στην κάλπη

Του
ΑΝΤΩΝΗ Π. ΑΡΓΥΡΟΥ
Δικηγόρου ΑΠ

Ο πυρήνας της άσκησης κάθε εξουσίας και πολύ περισσότερο αυτής της πολιτικής, που συμπλέκεται άμεσα με την καθημερινότητα κάθε πολίτη, είναι ασφαλώς η προσπάθεια για την αντιμετώπιση των καθημερινών προβλημάτων της κοινωνίας.

Κάθε φωνή στον δημόσιο διάλογο για τα ζητήματα της κοινωνίας, της πόλης, είναι όχι απλά ευπρόσδεκτη, αλλά αναγκαία για την προώθηση λύσεων των προβλημάτων και για την άσκηση χρηστής διοίκησης, ανεξάρτητα από τον βαθμό σύμπτωσης στις επιμέρους αναφορές που μπορεί να επιχειρεί κάποιος. Σε απόσταση αναπνοής από τις εκλογές και το σκηνικό στήνεται στους γνωστούς, γνώριμους ρυθμούς. Με τις στροφές να ανεβαίνουν συνεχώς. Η απαξίωση του δημόσιου διαλόγου φαίνεται να αποτελεί τον υπ’ αριθμόν έναν βραχνά στην προσπάθεια άγρας ψήφων, που είναι και το ποθούμενο.

Η επικείμενη εκλογική αναμέτρηση φέρνει καθημερινά νέες εντάσεις, νέες αντιπαραθέσεις, η λάσπη έχει μπει στον ανεμιστήρα και η απειλή για την εθνική ενότητα είναι μέγιστη.

Πολλοί αναζητούν, επιδιώκουν και προωθούν «αίμα στην αρένα», τους μονομάχους να αντιπαρατίθενται στα δικαστήρια, καθημερινές απειλές για φυλακίσεις και διώξεις ακούγονται και έτσι κάποιοι ανοήτως πιστεύουν πως θα απαντήσουν στα μεγάλα προβλήματα του τόπου, που η κρίση τα έφερε.

Ένα είναι βέβαιο, τα προβλήματα της χώρας δεν λύνονται με τη σκανδαλολογία, ούτε με το πολιτικό λιντσάρισμα.

Η αλήθεια είναι πως ποτέ κανένα πολιτικό πρόβλημα δεν λύθηκε στα δικαστήρια, όπως σφαλερά νομίζουν μερικοί. Αντίθετα, στα δικαστήρια θύτες και θύματα μπαίνουν στους λαβύρινθους του μιντιακού «Μινώταυρου» και τελικά όλα τα ζητήματα καταλήγουν στη λήθη.

Η πολιτική και ιδεολογική αντιπαράθεση δεν λύνεται ούτε στις αίθουσες των δικαστηρίων ούτε στα γραφεία των εισαγγελέων, εκτός της εξαιρετικής περίπτωσης που τα χτυπήματα είναι κάτω από τη ζώνη και αφορούν τα ευαίσθητα δεδομένα της προσωπικής ζωής και της ιδιωτικής σφαίρας κάθε πολίτη, οπότε η καταφυγή στη δικαιοσύνη, για να υπερασπιστεί κάποιος τα ατομικά του δικαιώματα, είναι πλέον μονόδρομος για ένα δημόσιο ιδίως πρόσωπο.

Η χώρα μας έχει καταδικασθεί από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων για πάνω από 360 περιπτώσεις καθυστέρησης απονομής της δικαιοσύνης σε όλα τα δικαστήρια, πολιτικά, ποινικά, διοικητικά.

Υπάρχει υπόθεση για την οποία καταδικασθήκαμε λόγω καθυστέρησης έκδοσης της απόφασης επί 27 ολόκληρα χρόνια.

Έτσι η καθυστέρηση απονομής της δικαιοσύνης ματαιώνει ή αποδυναμώνει κάθε προσπάθεια τιμωρίας των υπαίτιων για το κατάντημα του τόπου, για τους οποίους δεν μπορεί όμως να τίθεται ζήτημα ατιμωρησίας.

Φτάνει οι υποθέσεις να εκκαθαρίζονται άμεσα και να μη γίνονται σημαίες εύκαιρης πολιτικής αντιπαράθεσης και τελικά η λήθη να σκεπάζει κάθε προσπάθεια κάθαρσης, όπως και το αβέβαιο βήμα της υπό εξέλιξη συνταγματικής αναθεώρησης.

Η ελληνική κοινωνία αλλοιώνεται συνεχώς. Περιμένει με ανυπομονησία το βραδινό τηλεοπτικό δελτίο ειδήσεων, όπου «ειδήμονες» ξεστομίζουν ό,τι γουστάρουν ατεκμηρίωτα, άλλοι τα σερβίρουν ανεξακρίβωτα και το κοινό τα καταπίνει αμάσητα. Δέχεται η κοινωνία μας αλλεπάλληλα χτυπήματα από το 2010, το έτος της μεγάλης καταστροφής.

Σε μια κοινωνία που οδηγήθηκε στον «Γολγοθά» βλέπουμε έντονα τα συμπτώματα της αλλοτρίωσης, τα συμπτώματα της διαφθοράς, της απάθειας και της αδράνειας, της έκπτωσης από αξίες και ιδανικά, όπως η εντιμότητα, η λεβεντιά, το φιλότιμο, ο πατριωτισμός και η προσήλωση στο σωστό και το δίκαιο.

Σε κάθε περίπτωση, τα πολιτικά θέματα πρέπει να λύνονται στις αίθουσες του δημόσιου διαλόγου και όχι των δικαστηρίων. Θέλει όμως μεγάλη τόλμη για να σταματήσει το κακό. Μια αρετή που επίσης φαντάζει σήμερα δυσεύρετη.

Όπως έγραφε προφητικά, το 1967, ο φιλόσοφος Ιωάννης Θεοδωρακόπουλος: «Οι Έλληνες είναι άλλως τε χρεωμένοι από την ιστορίαν, η οποία κρατάει τα βιβλία της ζωής και του θανάτου των λαών, να επιτύχουν πλήρην κάθαρσιν της (…) μεγάλης τραγωδίας της ζωής των».

«Θέλει αρετήν και τόλμην η ελευθερία»
Ανδρέας Κάλβος