Με ιντρίγκαρε το κλαρινέτο…

«Όταν προσπαθώ να πάω πίσω στον χρόνο και να βρω την πρώτη μου ανάμνηση, θυμάμαι αυτή τη σκηνή στην Κέρκυρα: Nα με κρατάει ο πατέρας μου στην αγκαλιά του και να βλέπω τη Φιλαρμονική να περνάει. Αυτό το σώμα ανθρώπων με τις πολύχρωμες στολές, με το ηχητικό κύμα που δημιουργεί, όχι μόνον μπορεί να εντυπωσιάσει ένα παιδί, αλλά και να το παρακινήσει. Μάλλον έτσι ξεκίνησαν όλα…».

«Το οικογενειακό μου περιβάλλον δεν είχε σχέση με τη μουσική. Η μητέρα μου δεν εργάζεται, ο πατέρας μου είναι δημόσιος υπάλληλος, δεν υπήρχε κανείς που να έχει καλλιτεχνικό “μικρόβιο’’. Άρα ήταν το νησί».

«Στη φιλαρμονική πήγαινα μετά το σχολείο και σίγουρα περνούσα περισσότερες ώρες εκεί παρά στο σπίτι μου. Με μαγνήτιζε το μέρος. Και με ιντρίγκαρε και το κλαρινέτο, γι’ αυτό και το επέλεξα. Για την μπάντα είναι κεντρικό όργανο, το αντίστοιχο βιολί της ορχήστρας». «Ήμουν σε όλες τις πρόβες πάνω στον εξώστη καρφωμένος στον μαέστρο που κάθε φορά έκανε πρόβα, κρατούσα σημειώσεις, τι ζητούσαν από την ορχήστρα, τι οδηγίες έδιναν στους μουσικούς. Αυτό είναι ένα μάθημα που δεν θα μου έδινε κανένα πανεπιστήμιο στον κόσμο».

«Όταν για πρώτη φορά στα 21 μου διηύθυνα ορχήστρα, την ορχήστρα δωματίου της Βιέννης, τότε σιγουρεύτηκα ότι αυτό πρέπει να κάνω. Κάτι κούμπωσε μέσα μου. Ήξερα ότι ήμουν πολύ νέος, αλλά θυμάμαι πάντα αυτό που είχε πει ο Σάιμον Ρατλ. Ότι η διεύθυνση ορχήστρας είναι επάγγελμα για το δεύτερο μισό της ζωής».

Υπογραφή: Διονύσης Γραμμένος, κλαρινετίστας – μαέστρος

Φωτό: popaganda.gr