Έδωσα ζωή στον γιο μου…

«Είναι το μεγαλύτερο δώρο που έκανα στον εαυτό μου, στα 70 χρόνια μου. Η πιο ευτυχισμένη στιγμή μου ήταν η γέννηση του Κωνσταντίνου, τώρα και η αναγέννησή του! Περιμέναμε με αγωνία τέσσερα χρόνια, από τη στιγμή που ο Κωνσταντίνος διαγνώστηκε ως νεφροπαθής τελικού σταδίου. Ένας γονιός θα έδινε και τη ζωή του για να μη φτάσει στην απόγνωση του αποχαιρετισμού του παιδιού του. Για μένα είναι αυτονόητο».

«Με την ομάδα του Ευαγγελισμού, υπό τη διεύθυνση του δρα Βασίλη Βουγά, νιώσαμε ότι η μεταμόσχευση είναι ρουτίνα. Ο Κωνσταντίνος ανησυχούσε μην τυχόν συνέβαινε σε μένα κάτι. Η αφαίρεση νεφρού και η τοποθέτησή του στην κοιλιακή χώρα του Κωνσταντίνου έγινε διαδοχικά. Ήμασταν σε διπλανά κρεβάτια».

«Επτά ώρες αγωνίας πέρασαν όσοι περίμεναν απέξω. Μόλις συνήλθαμε, είπαμε ο ένας στον άλλο ‘‘σ’ αγαπώ’’. Και όταν είχαμε μάθει ότι η μοναδική λύση είναι η μεταμόσχευση, θυμάμαι, είπα στον γιατρό: ‘‘Νεφρό ψάχνουμε; Το ’χουμε’’».

«Ποιος θα σκεπτόταν να μη γίνει δότης για το παιδί του; Τι ζωή θα έκανε μετά; Είμαστε ό,τι είμαστε, παράξενοι και ανάγωγοι, αλλά ο Έλληνας είναι οικογενειάρχης. Απορώ πώς έχουμε χάσει την ευσυνειδησία μας στο τιμόνι. Λείπει η ευαισθητοποίηση για την οδική συμπεριφορά και τη δωρεά οργάνων. Είμαστε άθλια χώρα στο κομμάτι αυτό».

Υπογραφή: Τάσος Μαρκουίζος, ο βετεράνος ραλίστας Ιαβέρης

Φωτό: thetoc.gr