ΤΙΣ ΝΥΧΤΕΣ ΕΠΑΙΖΕ ΜΕ ΤΙΣ ΣΚΙΕΣ

February 21, 2019 στις κατηγορίες BIBΛIO,

+ Παρουσίαση βιβλίου

Συγγραφέας
ΤΕΣΥ ΜΠΑΪΛΑ

Τη στιγμή που η Δαναή χάνεται στη γέννα, ο άντρας της ο Γιώργης, μαγνητισμένος από την Κίρκη του Κάστρου και από τις χάρες της, αμελεί να γυρίσει και μόλις που διαφεύγει από τη σφαγή των χριστιανών από τους Τουρκοκρητικούς στο μεγάλο Κάστρο, τον Αύγουστο του 1898. Είναι η στιγμή όπου γεννιέται ο ήρωας ενός ολόκληρου κόσμου. Και μαζί του η Κρητική Πολιτεία, που λίγα χρόνια αργότερα θα οδηγήσει στην Ένωση της Κρήτης με την Ελλάδα.

Αυτός είναι ο αιώνας του ζωγράφου, του Ανέστη, και η ιστορία του είναι η διαδρομή πολλών ανθρώπων, που έζησαν και πέθαναν μέσα στις σελίδες ενός βιβλίου. Δεν είναι μόνο ο Ανέστης που παρασύρει τον αναγνώστη στις ατραπούς μιας ανεξήγητης μοίρας, είναι κι εκείνοι που συνδέονται μαζί του με δεσμούς αίματος –ο παππούς Λεωνίδας, η θεια-Λουλουδιά, η Μυρσίνη–, αλλά κι εκείνοι με τους οποίους μοιράζεται εμπειρίες, πάθη, οράματα: η κυρα-Ευτέρπη, η Χριστίνα, η Ισιδώρα και προπαντός ο Μικέλε. Είναι και οι τόποι, η Κρήτη, ο Πειραιάς, η Μακεδονία, που παραδομένοι στις φλόγες και στα καπρίτσια της μεγάλης Ιστορίας δημιουργούν μια υποβλητική ατμόσφαιρα από την πρώτη μέχρι την τελευταία σελίδα.

Στο μυθιστόρημα της Τέσυς Μπάιλα, ο άνθρωπος γίνεται έρωτας, γίνεται πόλεμος, γίνεται θάνατος, γίνεται τέχνη, ώσπου να ξαναγίνει άνθρωπος.

Απόσπασμα βιβλίου

Ηράκλειο, 1970

Ο ΧΡΟΝΟΣ ΣΥΝΕΧΙΖΕΙ ΧΩΡΙΣ ΕΜΑΣ. Έρχεται μια μέρα και ενώ όλα παραμένουν ολόιδια εμείς δεν υπάρχουμε. Κανείς δεν μπορεί να μας δει να διαβαίνουμε τους γνώριμους τόπους, ούτε να ακούσει τη φωνή μας. Μετατρεπόμαστε σιγά σιγά σε σκιά μιας ομίχλης· και η ομίχλη σκεπάζει, σβήνει ό,τι έως εκείνη τη στιγμή άγγιζε η ματιά μας, σκέφτηκα και στάθηκα έξω από το σπίτι. Είχαν περάσει αρκετά χρόνια από τότε που είχα βρεθεί εδώ για τελευταία φορά.
Περνάει γρήγορα η ζωή… Πόσα χρόνια άραγε είναι παραδομένο στην εγκατάλειψη αυτό το σπίτι; Η θάλασσα και ο αμμόβουρκος δεν το λυπήθηκαν. Ούτε και η μοναξιά του… Οι σκέψεις τριγύριζαν στο μυαλό μου. Δεν ήξερα αν έπρεπε να μπω, ή να φύγω μακριά. Κοίταξα πίσω μου μην τυχόν με είχε δει κανένα μάτι. Κανείς δε φαινόταν στο ερημικό αυτό τοπίο. Αλλά ακόμα και να με έβλεπαν, τι σημασία θα είχε; Μόνο τα κρωξίματα των πουλιών και η απαλή βοή της θάλασσας διέκοπταν την ησυχία. Δεν είχα να δώσω λόγο άλλωστε σε κανέναν. Μετά τον θάνατό του, το σπίτι είχε εγκαταλειφθεί· και αργά ή γρήγορα η μοίρα του θα ήταν να το γκρεμίσουν. Αν υπήρχε μια ελπίδα να διασωθεί η ιστορία αυτού του σπιτιού, αυτή ήμουν εγώ, επειδή εγώ μόνο τη γνώριζα. Εγώ μόνο μπορούσα να αλλάξω τη μοίρα του.
Όλα είναι ίδια όπως και τότε… κι όμως διαφορετικά. Κουβαλούν επάνω τους τα σημάδια της αδιαφορίας. Το ίδιο συμβαίνει και σ’ εμάς. Ο χρόνος χάνεται. Γίνεται ένας ανάλαφρος ίσκιος και περνά κι εμείς μένουμε περιφερόμενες σκιές όσων υπήρξαμε, σκέφτηκα· και προσπάθησα, για μια ακόμα φορά, να αποδιώξω τις ασώπαστες αναμνήσεις από το μυαλό μου.
Το σπίτι βρισκόταν στην άκρη του οικισμού, ένας πέτρινος φρουρός μπροστά στη θάλασσα. Τώρα πια είχε απομείνει μόνο του. Έγνεφε στα κύματα, με μια αχαλίνωτη σιωπή να ξετυλίγεται γύρω του. Ανέβηκα ένα ένα τα σκαλοπάτια της εισόδου. Σκασμένο το τσιμέντο και παντού πεταμένα σκουπίδια. Άπλωσα το χέρι μου να ανοίξω την πόρτα. Για πρώτη φορά με ξάφνιασε η εικόνα του χεριού μου. Το θυμόμουν ροδαλό, ένα αθώο παιδικό χέρι επάνω στον βαρύ σύρτη. Ο χρόνος είχε πάρει την αθωότητά του, το είχε σμιλέψει κι αυτό με αφάνταστη δεξιοτεχνία. Έβλεπα τώρα ένα χέρι απαλλαγμένο από την αμεριμνησία της νιότης –με την υποψία μιας καφετιάς κηλίδας, ίδιας με αυτές επάνω στους τοίχους με τους ξεφλουδισμένους σοβάδες– να πασχίζει να τραβήξει τον σύρτη.
Η πόρτα άνοιξε με δυσκολία. Χρόνια ολόκληρα την καταπάλευε με όλες της τις δυνάμεις η αρμύρα της θάλασσας. Μύριζε όπως το παλιό κιτρινισμένο χαρτί. Σκόνη παντού και πεταμένα αντικείμενα, σκορπισμένα στο πάτωμα, ανάμεσα σε παλιά χαρτιά, σοβάδες και αναποδογυρισμένα συρτάρια. Κι ανάμεσά τους πεθαμένα σκουλήκια και ζωύφια, οι τελευταίοι κάτοικοι μιας μισογκρεμισμένης μνήμης.
Στον τοίχο υπήρχαν ακόμα μερικά καδράκια. Αράχνες σχημάτιζαν ένα καλοϋφασμένο πέπλο επάνω τους. Ένας άντρας με το τσιγάρο στο χέρι –θα πρέπει να είναι ο ίδιος στα νιάτα του, σκέφτηκα–, μια νυφική φωτογραφία με χαραγμένη ακόμα τη θλίψη στα μάτια της νύφης, λίγο λοξά τοποθετημένη στον τοίχο, κρεμασμένη από ένα καρφί έτοιμο να υποχωρήσει. Κοίταξα προσεκτικά. Η λύπη στο διάφανο πρόσωπο της νέας γυναίκας διακρινόταν ολοζώντανη. Στο χέρι της έλαμπε ακόμα το δαχτυλίδι του γάμου της, ομολογώντας έναν έρωτα –ή την ανελέητη έλλειψή του, ποιος ξέρει;– με την ίδια δύναμη που ένας βράχος φέρνει στον νου πάντα τη θάλασσα ή οι ρουμπινένιοι σπόροι ενός ροδιού τη συνέχιση της ζωής. Και παντού, πάνω στα τραπέζια, στην ανοιχτή ντουλάπα, δίπλα στη σόμπα, πεταμένα χαρτιά – παλιά γράμματα, σπαράγματα όλα μιας περασμένης ζωής.
Έτριζε σε κάθε μου κίνηση το ξύλινο, κατεστραμμένο πάτωμα. Αλλά εγώ συνέχισα να περπατώ, αψηφώντας τον κίνδυνο μιας πιθανής κατάρρευσης του παλιού οικήματος. Κοίταζα προσεκτικά γύρω μου και προσπαθούσα να αφουγκραστώ και τον παραμικρό ήχο, ακροβατώντας με σύνεση πάνω στις τεντωμένες αναμνήσεις αυτού του τεράστιου δίπατου σπιτιού· προσπαθώντας να μην τις διαταράξω….

Διαβάστε τη συνέχεια ΕΔΩ

Λίγα λόγια για την συγγραφέα

Η ΤΕΣΥ ΜΠΑΪΛΑ γεννήθηκε στον Πειραιά. Σπούδασε Ιστορία του Ελληνικού Πολιτισμού και Μετάφραση Λογοτεχνίας. Εμφανίστηκε στη λογοτεχνία το 2009. Ασχολείται με τη φωτογραφία και ατομικές εκθέσεις της έχουν φιλοξενηθεί στο Πανεπιστήμιο Gakugei της Ιαπωνίας και στην Αθήνα. Διατηρεί στήλες λογοτεχνικής αρθρογραφίας και βιβλιοκριτικής σε έγκριτα διαδικτυακά περιοδικά. Είναι επίσης συντάκτρια του λογοτεχνικού περιοδικού Κλεψύδρα και αρχισυντάκτρια του περιοδικού Literature.gr.
Από τις Eκδόσεις ΨΥΧΟΓΙΟΣ κυκλοφορούν τα βιβλία της ΤΟ ΜΥΣΤΙΚΟ ΗΤΑΝ Η ΖΑΧΑΡΗ, ΟΥΙΣΚΙ ΜΠΛΕ, ΑΓΡΙΕΣ ΘΑΛΑΣΣΕΣ και ΤΙΣ ΝΥΧΤΕΣ ΕΠΑΙΖΕ ΜΕ ΤΙΣ ΣΚΙΕΣ.

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΨΥΧΟΓΙΟΣ

Κατηγορία: Ελληνική λογοτεχνία, Ιστορικό Μυθιστόρημα, Κοινωνικό
ISBN: 978-618-01-2792-8
ISBN Ebook: 978-618-01-2793-5

Δείτε το video του βιβλίου