Π. Αδαμίδης: Τα μυστήρια των Πρεσπών
Του
ΠΟΛΥΚΑΡΠΟΥ ΑΔΑΜΙΔΗ
Δικηγόρου, LL.M (Harvard’ 95), ΔΝ, αν. Καθηγητή
Κοινοτικού Δικαίου, Προμηθειών και Διεθνών Σχέσεων
στη Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων
Ο χρόνος ως στοιχείο πολιτικών επιλογών και σχεδιασμού (κάτι σαν το «σύστημα πλημμύρα») έχει δύο βασικές παραμέτρους, πάνω στις οποίες συνειδητά και (μάλλον) ασυνείδητα (ειδικά σε σχέση με τους θιασώτες των Πρεσπών) οι πολιτικοί παίκτες ποντάρουν. Τη λήθη και την ίαση.
Και εις ό,τι μεν αφορά τη λήθη, είναι βέβαιο ότι θα απογοητευθούν. Γιατί τα δύσκολα τώρα αρχίζουν. Από τους εξυπνακισμούς περί ελλήνων Μακεδόνων και «μακεδόνων Μακεδόνων», τους οποίους προβάλλουν ήδη τα μέλη του Ουράνιου Τόξου (μυστήριο είναι ποια βροχή προηγήθηκε), μέχρι τους διθύραμβους Ζάεφ, που δεν κρατάει ούτε τα προσχήματα, παίρνουμε μια πρώτη γεύση ως προς το τι θα ακολουθήσει. Γιατί τις Πρέσπες όχι μόνο δεν θα μας αφήσουνε να τις ξεχάσουμε, αλλά θα τις χρησιμοποιήσουν για να θωρακίσουν κεκτημένα (και για να αντιστρέψουμε το ερώτημα στον κ. Κοτζιά: Σε ποιον, αλήθεια, πόλεμο τα κέρδισαν οι Σκοπιανοί;) και να διεκδικήσουν τα επόμενα. Εκ του ασφαλούς, όπως δικαιολογημένα πλέον πιστεύουν, αλλά και ανέξοδα.
Αλλά και τίποτα δεν θεράπευσαν όσοι συμμετείχαν στο φολκλορικό κιτς των Ψαράδων και οι ανέμελοι ταξιδιώτες που φωτογραφίζονταν.
Έκλεισε κάποια πληγή που αφορά δίκαια και διεκδικήσεις μας; Υπήρχε κάποια πρόβλεψη για την προάσπιση των θεμελιωδών δικαιωμάτων όσων διαβιούν στα Σκόπια και θέλουν να ονομάζονται Έλληνες;
Υπήρξε καμιά αποκήρυξη όσων εγκληματικά και δόλια ήθελαν να αποσπάσουν τη Μακεδονία από τον ελληνικό κορμό; Υπήρχε καμιά δέσμευση των Σκοπιανών ότι θα στήσουν ανδριάντα για τον έλληνα στρατηλάτη τους Αλέξανδρο; Γιατί οι εντυπώσεις είναι αυτές που μένουν στο τέλος της ημέρας. Ειδικά ως προς τους τρίτους και κάθε ξένο, που συνδέει με πρόσωπα-σφραγίδες χώρες και εποχές. Τίποτα απ’ όλα αυτά δεν έγινε. Αντίθετα δόθηκε στους Σκοπιανούς μια γλώσσα, για να συνεχίσουν την προπαγάνδα τους και να ξύνουν πληγές.
Μυστήριο ωστόσο είναι και οι κραυγαλέες παραλείψεις της Συμφωνίας. Αλήθεια, αν οι Σκοπιανοί αθετήσουν τις υποχρεώσεις τους, θα έχουν κάποιες κυρώσεις; Και αν ναι, ποιες θα είναι αυτές; Θα αποβληθούν από το ΝΑΤΟ; Θα αλλάξει το όνομα εισδοχής και συμμετοχής τους;
Θα ανακληθεί η απόφαση για την έναρξη των ενταξιακών διαπραγματεύσεων; (Η παρουσία των δύο Επιτρόπων, Χαν και Μογκερίνι, κάποιον εγγυητικό ρόλο θα πρέπει ή θα έπρεπε να επιτελεί.) Θα καταβάλουν αποζημιώσεις; Θα απολέσουν έδαφος; Ή απλά θα τα αποδώσουν όλα στη συγκυρία και θα μας ευχαριστήσουν για την εξυπηρέτηση;
Και δεν είναι μόνο αυτά. Διαβάζοντας κανείς τη Συμφωνία, μετά το άρθρο 6 και όσα νεφελώδη περί αλυτρωτισμού, επιτήρησης και απαγόρευσης αυτό περιέχει (πρωτοφανές να μην προσδιορίζεται τι συνιστά αλυτρωτική δράση και να δίνεται έδαφος να εξισωθούν οι σφετεριστές με τους νοικοκυραίους), υπάρχει η «λυδία λίθος» της προσδοκώμενης οικονομικής συνεργασίας και ανάπτυξης.
Μια εξαγγελία αμήχανη, αν όχι αστεία. Γιατί σε κάθε τέτοια συμφωνία-συνθήκη που κυρώνεται με νόμο, υπάρχει και μια αιτιολογική έκθεση που τη συνοδεύει. Που θα έπρεπε να λέει ποιο είναι το ύψος των συναλλαγών με τα Σκόπια, αν είναι ελλειμματικό ή πλεονασματικό για τη χώρα μας, πώς έχει διακυμανθεί, ποιοι παράγοντες το έχουν επηρεάσει, ποιες είναι οι εκτιμήσεις και οι προσδοκίες ως προς την εξέλιξή του και πώς ποσοτικοποιείται η εξαγγελλόμενη ανάπτυξη; Αντ’ αυτού σιωπή.
Που θρέφει ακόμα περισσότερο το μυστήριο. Για τους κρουνούς χρήματος που θα ανοίξουν από τα Σκόπια. Και μη χειρότερα (χωρίς να μπορεί να γίνει πιστευτό)!