Πολλά τα πλην, λίγα τα συν της επίσκεψης
Η συνάντηση Τσίπρα – Ερντογάν έγινε εν μέσω μιας δύσκολης περιόδου, με εντάσεις και απειλές, και υποτίθεται ότι θα έθετε τις βάσεις, με καθαρό και σαφή τρόπο, για την αποκλιμάκωση της έντασης και την επανέναρξη μιας ειλικρινούς και ευθείας συζήτησης των προβλημάτων.
Αυτό που προέχει όμως σε έναν τέτοιο διάλογο είναι η διαφάνεια και η τήρηση ορισμένων κανόνων, τουλάχιστον σε ό,τι αφορά την Ελλάδα, μία χώρα όπου λειτουργεί η δημοκρατία. Και δεν εννοούμε ότι θα πρέπει να υπάρχει δημοσιότητα στον διάλογο αυτό ή ότι θα πρέπει να γίνεται δημοσίως, μπροστά σε κάμερες, σε live συνδέσεις. Εξάλλου, όσοι το επιχείρησαν στην επίσκεψη του Ερντογάν τον Δεκέμβριο του 2017 μάλλον εκτέθηκαν και απλώς έδωσαν την ευκαιρία στον Ερντογάν να ξεδιπλώσει την ατζέντα των διεκδικήσεών του, εστιασμένη τότε στην αναθεώρηση της Συνθήκης της Λωζάννης.
Από τα ρεπορτάζ που δημοσιεύθηκαν και τα πλάνα που μεταδόθηκαν δεν είδαμε να συνοδεύεται ο κ. Τσίπρας στην Άγκυρα από κάποιον γνώστη των ελληνοτουρκικών, είτε σύμβουλο είτε διπλωμάτη, με την εξαίρεση του Γ.Γ. του ΥΠΕΞ Δημήτρη Παρασκευόπουλου, ο οποίος πάντως είναι αποστασιοποιημένος το τελευταίο διάστημα…
Δεν είναι δυνατόν σε μια τόσο κρίσιμη συνάντηση ο κ. Τσίπρας να προσέρχεται συνοδευόμενος από τον κ. Κατρούγκαλο, εξαίρετο ίσως δικηγόρο, αλλά χωρίς εμπειρία των ελληνοτουρκικών. Ούτε φυσικά ο κ. Πιτσιόρλας ή το στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ κ. Μπουρνούς μπορεί να αποτελούν εγγύηση για τον χειρισμό των δύσκολων συνομιλιών με τον Ερντογάν και το επιτελείο του, στο οποίο συμμετέχουν άριστοι γνώστες των ελληνοτουρκικών και του Κυπριακού.
Μάζωξη υπηκόων
Αλλά και το δείπνο που παρατέθηκε προς τιμήν του πρωθυπουργού ήταν απολύτως προβληματικό σε ό,τι αφορά την επιλογή των προσκεκλημένων… Εκπρόσωποι του ακραίου τουρκισμού στη Θράκη, ανθέλληνες που στοχοποιούν τη Ρόδο και την Κω και από κοντά ο καθ’ όλα συμπαθής μπασκετμπολίστας της Φενέρμπαχτσε Κώστας Σλούκας, ομογενείς δημοσιογράφοι και άλλοι παράγοντες οι οποίοι δεν είναι γνωστοί. Και ελπίζουμε να μην υπάρχουν και άλλες δυσάρεστες εκπλήξεις, όταν γίνει γνωστή, κάποια στιγμή, όλη η λίστα των προσκεκλημένων.
Όπως παρατηρούσε έμπειρος στα ελληνοτουρκικά πρέσβης, είναι δυνατόν να αποδέχθηκε η ελληνική πλευρά αυτήν τη σύνθεση προσκεκλημένων, που θύμιζε μάζωξη υπηκόων του Σουλτάνου, σε ένα δείπνο που όφειλε να είναι επίσημο και σε πλαίσιο που να επιτρέπει τη συνέχιση των συνομιλιών σε ένα πιο χαλαρό περιβάλλον;
Εκτός εάν ο κ. Ερντογάν το σκέφθηκε έτσι ώστε στην επόμενη επίσκεψή του να νομιμοποιείται να ζητήσει να έρθουν στο Μέγαρο Μαξίμου για το δείπνο οι ψευδομουφτήδες και οι ελεγχόμενοι από το Τουρκικό Προξενείο Κομοτηνής «παράγοντες» της μειονότητας… Τι θα έλεγε όμως εάν καλούσε στο επίσημο δείπνο η ελληνική πλευρά εκπροσώπους των οργανώσεων για τη Γενοκτονία των Ποντίων, των Ελληνοκυπρίων της Αμμοχώστου, του Συλλόγου Εκδιωχθέντων του 1964 και «δικαιωματιστές» που μάχονται για τα ανθρώπινα δικαιώματα και τα δικαιώματα των Κούρδων στην Τουρκία;
Ο ίδιος διπλωμάτης παρατήρησε το εξής: «Όταν ήρθε ο Ερντογάν στην Αθήνα, οι μειονοτικοί προσήλθαν και δήλωσαν υποταγή. Όταν ήρθε ο Τσίπρας στην Τουρκία, οι έλληνες μειονοτικοί εμφανίσθηκαν και δήλωσαν και πάλι υποταγή στον Ερντογάν…».